Ένα κατά βάση πολιτικό έργο, από το οποίο 'περνάει' όλη η ιστορία του 20ού αιώνα με την παρακμή, τη φθορά και την αποσύνθεση της άρχουσας τάξης και τις επαναστάσεις κάθε είδους. Ο συγγραφέας, με καταλυτικό χιούμορ και 'παράλογους' πολλές φορές διαλόγους, ασκεί δριμεία κριτική προς όλες τις κατευθύνσεις, χωρίς να παίρνει θέση ουσιαστικά. Η όλη φόρμα παρουσιάζεται μέσα από την αφέλεια και τη φαιδρότητα της οπερέτας, με τραγούδια, νούμερα, χορούς, που υπογραμμίζουν τις καταστάσεις. Το έργο, όταν γράφτηκε (1966), υπήρξε προφητικό για το Μάη του '68 και την κίνηση των χίπης, μέσα από την απόλυτη γυμνότητα των νέων, που αποποιούνται, έτσι, τον πολιτισμό και την παρακμή του. Η παράσταση προχωράει τα μηνύματα αυτά, παρουσιάζοντας τη σύγχρονη κατάληξη της τότε ελπίδας.