Παραστάσεις

Πρεμιέρα

...Κύριος στόχος η θεατρική πράξη
Έτσι, από τον αρχαιοελληνικό κόσμο επελέγη η “Άλκηστη” του Ευριπίδη, όπου ο τελετουργικός θρήνος είναι μοναδικός, ενώ στον απόηχό του μοιρολόγια γυναικών ταξιδεύουν το κοινό σε έναν από τους πιο γνωστούς αραβικούς μύθους, τις “Χίλιες και μια νύχτες”. “Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τον θρήνο της Άλκηστης και μουσικά με την εναλλαγή τραγουδιού και απαγγελίας μας παραπέμπει στην παραδοσιακή έκφραση της τραγωδίας, δίνοντας έμφαση στον ρυθμό και στο μέλος. Με τον αραβικό μύθο επίσης γινόμαστε κοινωνοί της θρηνητικής συμπεριφοράς, όπως αυτή εκφέρεται μέσα από ήχους και ακούσματα του αραβικού κόσμου. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται η σύγκληση σε μια ενιαία δραματουργία”, τονίζει η κ. Αρσένη.
Ωστόσο, υπογραμμίζει ότι κύριος στόχος ήταν η θεατρική πράξη. “Δεν μας ενδιέφεραν οι ακαδημαϊσμοί αλλά το μέλημά μας ήταν πώς θα το προσαρμόσουμε όλο αυτό με απλό και κατανοητό τρόπο στη σκηνική δράση. Άλλωστε, θεωρούμε ότι η θεατρική πράξη οφείλει να μην κάνει ορατές τις ακαδημαϊκές αναζητήσεις”...

...Πώς αντιλαμβάνονταν το θάνατο οι Αραβες και οι Ελληνες; Τι είδους εσχατολογικές εμπειρίες μοιράζονταν; Οι συντελεστές της παράστασης έχουν ως αφετηρία την «Αλκηστη» του Ευριπίδη από τη μια, τις αφηγήσεις της Σεχραζάτ στις «Χίλιες και μία νύχτες» από την άλλη, αντλώντας έμπνευση από τα έργα αυτά. «Δανειζόμαστε αποσπάσματα από αυτά τα έργα προκειμένου να δημιουργήσουμε συγκρίσεις, να επισημάνουμε τις ομοιότητες ή τις διαφοροποιήσεις. Πρέπει, όμως, να έχουμε στο νου ότι από τη μία έχουμε θέατρο και από την άλλη έχουμε παράδοση. Θα ήταν λάθος μια σύγκριση ως όμοια του αρχαιοελληνικού θεάτρου, απ’ όπου συλλέγουμε και αξιοποιούμε τα στοιχεία τα σχετικά με το θρήνο με την αραβική παράδοση των ''Χιλίων και μίας νυχτών'' και την απαγγελία ορισμένων Αράβων ποιητών», εξηγεί στον «ΑτΚ» η θεατρολόγος και σκηνοθέτρια Τζένη Αρσένη, η οποία υπογράφει τη σκηνοθεσία και συνυπογράφει, μαζί με την Ιωάννα Καραμάνου, τη δραματουργία...

...“Διατηρώντας τα πολιτισμικά στοιχεία του κάθε λαού ξεχωριστά, παρουσιάζουμε τη σύγκλισή τους σε μια ενιαία δραματουργία”, σημειώνει η σκηνοθέτις της παράστασης Τζένη Αρσένη. “Στον δικό μας μύθο”, προσθέτει, “μία φορά τον χρόνο εκείνοι που έφυγαν από τη ζωή πηγαίνουν στους θνητούς, για να μοιραστούν μαζί τους τις πιο όμορφες μουσικές, με αντάλλαγμα τις ιστορίες τους - γιατί στον κόσμο των νεκρών όλοι παίζουν μουσική. “Και το δικό μου τέλος ας συνοδεύει μουσική, τίποτε άλλο δεν επιθυμώ”, αναφωνεί η Άλκηστη, καθώς οδεύει προς τον θάνατο...

...Διατηρώντας τα πολιτισμικά στοιχεία Ελλήνων και Αράβων ξεχωριστά, παρουσιάζεται η σύγκλισή τους σε μια ενιαία δραματουργία. «Και το δικό μου τέλος ας συνοδεύει μουσική, τίποτα άλλο δεν επιθυμώ», αναφωνεί η Αλκηστη, καθώς οδεύει προς το θάνατο. Κι ακόμη, μοιρολόγια γυναικών θα ταξιδέψουν το κοινό στις «Χίλιες και μια Νύχτες», όπου μία ακόμα γυναίκα του Σεΐχη οδηγείται στην τελευταία της κατοικία. Μέσα από αυτές τις γυναίκες θα ξεπηδήσει η Σεχραζάντ, που με το θάρρος της θα μεταστρέψει την τραγική μοίρα όλων των γυναικών...

"...Η τέχνη και ιδιαιτέρως το θέατρο περιέχει την ενοποιώ εκείνη μαγεία που είναι απαραίτητο αντιστάθμισμα στα γεωπολιτικά συμφέροντα και στις εχθροπραξίες είτε αυτές συμβαίνουν στις κοινωνίες είτε στην ενδοχώρα του ανθρώπου", δήλωσε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ, Σωτήρης Χατζάκης...