Το έργο λειτουργεί μέσα από έναν κεντρικό μηχανισμό: Ένας ζάμπλουτος μεθύστακας που όταν πίνει είναι ανθρωπιστής και γενναιόδωρος, ενώ όταν είναι ξεμέθυστος γίνεται στυγνός και εχθρικός. Το μεθύσι του Πούντιλα δίνει διέξοδο στην καταπιεσμένη ανθρωπιά του εκμεταλλευτή μόνο προσωρινά. Ό, τι καλό έχει μέσα του ξεθυμαίνει στο μεθύσι του κι έτσι, νηφάλιος γίνεται στυγνότερος παρά ποτέ, επειδή νιώθει πως οι φτωχοί θέλουν να επωφεληθούν από την καλή καρδιά του μεθυσμένου. Το κωμικό του βασίζεται στις προσπάθειες του υπηρέτη να μην πέσει στην παγίδα των καλών τρόπων του μεθυσμένου και του δώσει την καρδιά του. Ο Μπρεχτ τοποθετεί το έργο του σε μια παράδοση πανηγυριώτικου θεάτρου και χαρούμενης σάτιρας αυτοσχεδιασμού. Για υλικό χρησιμοποιεί μια σειρά από σκετς και αφηγήματα γύρω από την αγροτική κοινωνία των Φιλανδών γαιοκτημόνων και εργατών της φάρμας της εποχής του Α' παγκοσμίου πολέμου.