Η γνώριμη θεατρική-φιλοσοφική θεωρία του Πιραντέλλο ανάμεσα στο Υπάρχειν (Άνθρωπος) και στο Φαίνεσθαι (εμφάνιση ανθρώπου), καθώς και οι διφορούμενες ψυχολογικές καταστάσεις εντοπίζονται και σ' αυτό το έργο. Οι δραματουργικοί του διέξοδοι στην κωμωδία είναι μεν εύθυμοι, αλλά απαισιόδοξοι. Ο θεατής θα ντραπεί που γέλασε, γιατί ο καθρέφτης (Κυρία Περέλλα), στον οποίο ο Πλοίαρχος Περέλλα είδε τη μάσκα του, είναι ο ίδιος ο καθρέφτης της κρεβατοκάμαρας του. Ο Πιραντέλλο υποχρεώνει τον θεατή να σκεφτεί και να κρίνει, γιατί τον φέρνει πολύ κοντά σε ερωτήματα με τους συνδυασμούς: Παλκοσένικο-κοινωνία, Σκηνογραφία-οικοδόμημα, Ηθοποιός-ρόλος.