Δυο δεκαπεντάχρονες μαθήτριες επιλέγουν να αλληλογραφήσουν, «όπως έκανε ο κόσμος παλιά». Μέσα από αυτήν την αλληλογραφία, η καθεμιά τους αναζητά μια φίλη. Η Ελένη επειδή καθηλωμένη, μετά από ατύχημα, σε αναπηρικό αμαξίδιο έχει ανάγκη να μπορεί να συνεχίσει να ονειρεύεται και να μοιράζεται τα όνειρά της γιατί «η αληθινή ζωή δεν είναι μονάχα αυτή που ζούμε, αλλά και αυτή που ονειρευόμαστε»… Η Βερόνικα επειδή «στην Ελλάδα δεν έχει φίλες, ενώ στην Αλβανία είχε πολλές». Αναπτύσσεται μεταξύ τους μια φιλία που στηρίζεται εν μέρει στην αλήθεια και εν μέρει στο «ψέμα». Η Ελένη δεν έχει αποκαλύψει το πρόβλημά της στη Βερόνικα… Διαμεσολαβητής στη φιλία των δυο κοριτσιών, ένας νεαρός ταχυδρόμος με κάθε επιστολή που παίρνει και δίνει, θέτει τα θεμέλια μιας γέφυρας ανάμεσά τους, λειτουργεί ως εμψυχωτής τους στα προβλήματα της καθημερινότητας και ως εγγυητής ότι η ελπίδα δεν χάνεται, ότι αξίζει να ονειρευόμαστε, να συγχωρούμε και να αγαπάμε. Σε έναν σχολικό αγώνα μπάσκετ όπου η αλήθεια της Ελένης θα αποκαλυφθεί, αυτή η γέφυρα θα γκρεμισθεί ή θα στεριώσει; Το θεατροπαιδαγωδικό – εκπαιδευτικό πρόγραμμα «H Αχίλλειος Πτέρνα μου», εμπνευσμένο από το εφηβικό επιστολικό μυθιστόρημα «Ο δρόμος για τον παράδεισο είναι μακρύς» της Μαρούλας Κλιάφα - απόσπασμα του οποίου εμπεριέχεται στη διδακτέα ύλη του βιβλίου «Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Α' Γυμνασίου» - αποτελεί πεδίο θεατρικής δράσης - δραστηριοτήτων με κύριους στόχους την άμεση επαφή των μαθητών με το θέατρο αλλά και τη βιωματική από μέρους τους διερεύνηση του θέματος της διαφορετικότητας, της σημασίας της ενσυναίσθησης και τελικά της αποδοχής και αρμονικής συνύπαρξης με τον κάθε “άλλο”.