Παραστάσεις

Πρόκειται για κωμική τριλογία, μάλλον μεταμοντέρνα και αριστοφανίζουσα, εμπνευσμένη από την Οδύσσεια. Οι Νοστιμούλες είναι οι τρεις σπουδαίες γυναίκες που σημαδεύουν τη ζωή του Οδυσσέα κατά τον νόστο του: η Κίρκη-Μώλυ η γεροντοκόρη [μώλυ, το μαγικό της βότανο], με την κτηνοβατική της μανία, η Καλυψώ-Κάλυ, με μια περίεργη κολλεξιόν από εκμαγεία κώλων, και φυσικά η Πηνελόπη-Λούπη η υφάντρια, σε κλιμακτήριο πλέον και με πρεσβυωπία, αλλά και με ακόρεστη σεξουαλική όρεξη. Η άφιξη Αυτού του Οδυσσέα ανατρέπει την καθημερινότητα καθεμιάς, δημιουργώντας εκρηκτικά επεισόδια, με ποικιλία ερωτικών εκπλήξεων και με αρκετή διαστροφή.

Ελένη Μερκενίδου

Στο μέλλον, ύστερα από έναν πυρηνικό πόλεμο, 5 άτομα είναι κλεισμένα σε ένα στενόμακρο δωμάτιο λίγων τετραγωνικών μέτρων: δύο γυναίκες, ένας νεαρός άνδρας, ένας παππούς και μία γιαγιά. Είναι οι τυχεροί· σώθηκαν από τον πόλεμο και δικαιούνται τέσσερα τετραγωνικά μέτρα ο καθένας. Έξω από το κτίριο άλλοι, λιγότερο τυχεροί, παραμονεύουν να τους πάρουν τη θέση. Υπακούουν αδιαμαρτύρητα στις εντολές της Κεντρικής Διοίκησης που ρυθμίζει τα πάντα. Διασφαλίζει την τάξη, κατανέμει τις ποσότητες του φαγητού και τους δίνει τα 2 μικρά χαπάκια που πρέπει να παίρνουν καθημερινά προκειμένου να αποφύγουν τις συνέπειες της ραδιενέργειας.

Είναι όμως σίγουρο ότι τα χρειάζονται; Και ότι η Κεντρική Διοίκηση τους λέει την αλήθεια; Οι όποιες αμφιβολίες τους θα περάσουν σε δεύτερη μοίρα όταν η γιαγιά πεθαίνει. Ο παππούς απαρηγόρητος θρηνεί, ενώ οι τρεις άλλοι πανικοβάλλονται: προτεραιότητά τους γίνεται να μην επιτρέψουν σε κάποιον καινούργιο να πάρει τη θέση της στον χώρο τους. Τα σχέδια τους όμως θα ανατραπούν και θα αναγκαστούν να υποστούν την τιμωρία της Διοίκησης. Το έργο είναι βασισμένο στο διήγημα του Φρέντυ Γερμανού Ένα μέρος σαν ανοιχτή καρδιά...

Άρτεμις Μουστακλίδου

Στο έργο "20 Αστικά Μονόπρακτα" της Δώρας Τσόγια (2016, εκδόσεις Άγρα), οι χαρακτήρες κινούνται σε χώρους της δημόσιας και ιδιωτικής καθημερινότητας μιας μεγαλούπολης. Το μετρό (αποβάθρα, βαγόνια, εκδοτήρια εισιτηρίων) αλλά και οι χώροι έξω από αυτό (πάρκα, πλατείες, καφέ) συνθέτουν το αστικό τοπίο του έργου, το οποίο παρέχει μια αισιόδοξη οπτική σε μια δύσβατη καθημερινότητα: οι διάλογοι και οι σχέσεις των χαρακτήρων μοιάζουν με συνταγές επικοινωνίας από υλικά μοναξιάς. Μικροί διάλογοι σε μια μεγάλη πόλη, που συνθέτουν μια κινηματογραφική κατασκευή, με θέμα τις συναντήσεις ανθρώπων σε αναζήτηση ανθρώπου.
 
Στο έργο αυτό διαφαίνεται η δυνατότητα μια πραγματικής επαφής ανάμεσα στους ανθρώπους, αν ίσως ο καθένας βγει λίγο απ' το δρόμο του για να συναντήσει τον άλλον. Το Μετρό, όπου εκτυλίσσονται πολλές από τις ιστορίες, διατρέχει υπόγειες διαδρομές στην πόλη. Τα πρόσωπα που διασταυρώνονται στις πλατφόρμες και τα βαγόνια ανοίγονται αιφνιδίως και αφήνουν να διαφανεί ο δικός τους «υπόγειος» κόσμος των δισταγμών, των φόβων, των επιθυμιών. Το πέρασμα από  τον «υπόγειο» κόσμο τα μεταμορφώνει. Μια κοπέλα που τριγυρνά στην πόλη φορώντας τα κόκκινα μποτάκια της, ένας εκκεντρικός κύριος που αφήνει το εισιτήριό του κάθε πρωί, ένας άντρας που πεινάει, ένα ζευγάρι εγκλωβισμένο στη μοναξιά του, μια μεγάλη γυναίκα που αναζητά το σκύλο της αλλά και κάποιο φίλο μέσα στην πόλη, ένας νεαρός που κάνει τζόκινγκ για να ξεπεράσει το πένθος του, σύγχρονοι άνθρωποι που συναντιούνται με απρόσμενους τρόπους.

Δώρα Τσόγια

Στην καρδιά του απόλυτου σκότους κάποτε κρύβεται το απόλυτο φως · όσο φτάνεις να το αγγίξεις, τόσο σε κυκλώνει το σκοτάδι. Η αίσθηση ενός ύμνου για τη ζωή σ’ έναν κόσμο βουτηγμένο στο θάνατο με διαπέρασε με τη δύναμη του ηλεκτροσόκ, όταν πρωτοδιάβασα Το Μαγαζάκι των Αυτοκτονιών. Και τότε εκείνο το μακρινό σουρεαλιστικό σύμπαν, εκείνος ο αρρωστημένος κόσμος που διψάει για προβολή και επιτυχία ακόμα και στον τρόπο που θα πεθάνει, έγινε τρομακτικά παρών. Και το μαγαζάκι της οικογένειας Τιβάς μεταπλάθηκε στο δικό μας εδώ και τώρα, στην πολυχρησιμοποιημένη -σαν φτηνή γυναίκα- έννοια της «κρίσης», από άλλη όμως γωνία ιδωμένη. Πέρα από τη στυγνή πραγματικότητα, μήπως η δυστυχία είναι κολλητική; Ή ακόμα χειρότερα, μόδα; Και τι γίνεται όταν ξαφνικά βρεθεί κάποιος που πολεμάει για ένα χαμόγελο; Για ένα χέρι βοήθειας που το απλώνει αβίαστα; Για μια αγάπη που είναι εκτός μόδας, εκτός εποχής, εκτός ορίων; Λογικά θα τον κλωτσούσαμε σαν περιθωριακό, τρελό, ίσως και επικίνδυνο. Όπως κάναμε 2018 χρόνια πριν…
 

 

Πένυ Φυλακτάκη

Μια παρέα έξι νέων μετά από μια ολοήμερη πεζοπορία κατασκηνώνουν δίπλα σε μία Δρακόλιμνη στα δύο χιλιάδες μέτρα. Εκεί, ύστερα από αλλεπάλληλες σκηνές, όπου καθεμιά αποτελεί ένα αξιακό και υπαρξιακό, λεκτικό επεισόδιο, το βράδυ δέχονται την επίσκεψη ενός «παράξενου» άνδρα και των δύο σιωπηλών συνοδών του. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και απρόβλεπτες… Στη δεύτερη πράξη του έργου βρισκόμαστε στο ίδιο τοπίο αλλά χρονικά μεταφερόμαστε στο παρελθόν. Το «παράξενο» άτομο που απρόσμενα εμφανίστηκε στην πρώτη πράξη πρωταγωνιστεί κι εδώ, μόνο που αυτήν την φορά από θύτης γίνεται το θύμα της παράλογης βίας που βασάνισε μία ολόκληρη γενιά και σημάδεψε τις επόμενες, αυτής του Ελληνικού Εμφύλιου Πολέμου. 
 
Η «Δρακόλιμνη» δεν εστιάζει στην επακόλουθη ή σύγχρονη διαχείρισή του Εμφυλίου, όπου υπό το πρίσμα πολιτικών και οικονομικών σκοπιμοτήτων στρεβλώθηκαν ή αποκρύφτηκαν γεγονότα, όσο στο να αναδείξει τα αίτια της αγριότητας και της απανθρωπιάς που χαρακτήρισε και τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές και να τα συσχετίσει με την αποτυχία της μετεμφυλιακής κουλτούρας, όπως αυτή κυριάρχησε στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, να νοηματοδοτήσει τις ζωές των επόμενων γενεών και να δώσει λύσεις στα διαχρονικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Γιώργος Χατζόπουλος