Μια καθημερινή γυναίκα που γερνάει, μονολογεί. Στιγμές βρυχιέται. Άλλοτε ψιθυρίζει. Τραυλίζει. Έχει φριχτές εμμονές, φοβίες για το νερό. Παραληρεί για την κλεμμένη αγάπη. Για τις γέννες της, τις ενοχές της, για το πεθαμένο της μωρό. Για τα βουβά, καθημερινά φονικά. Ξερνάει αληθινά και ψεύτικα ονόματα. Οι μέρες, οι μνήμες στρεβλώνονται από το όνειρο, την αποξένωση, την απώλεια, την πρόσκαιρη ευτυχία. Η προσωπική της μοίρα μπλέκεται άγρια με την περιπέτεια της Μακεδονίας και της Θράκης από την Κατοχή ως σήμερα. Μια γυναίκα επιβιώνει. Επαναστατεί μέσα από ένα κίτρινο φόρεμα. Περνάει ξυστά μέσα από την τραγωδία. Γερνάει επιτυχώς.