Το έργο μηχανή Άμλετ είναι μια συγκλίνουσα όλων των ποιητικών, φιλοσοφικών και αισθητικών απόψεων του συγγραφέα. Εδώ το άτομο σαν θεατρικό υλικό , επιχειρεί μάταια τη βίωση της διαλεκτικής του σχέσης με την Ιστορία μέσω της απόσπασης του (και απόστασης του) από αυτήν. Εδώ έχουμε την επικράτηση του κυρίαρχου Μιλλερικού στοιχείου , του Χρόνου, που συνιστά την ίδια την υπόγεια ροή του όλου έργου. Στον άξονα αυτό του χρόνου παρεμβαίνει το θεατρικό στοιχείο , που μέσα από συνεχείς απεκδύσεις , διατομές και διασπάσεις ανάγεται μέχρι της ίδιας της ανεπάρκειας του θεάτρου και ακόμη περισσότερο της αυτοκατάργησης του συγγραφέα. Μια παράσταση που προσπαθεί να ξεφύγει από τις συμβατικές επιλογές των κρατικών σκηνών, δίνοντας την ευκαιρία στο κοινό να 'ανακαλύψει' έναν πρωτοποριακό ποιητή, φιλόσοφο, θεατρικό συγγραφέα. Ένα ιδιόρρυθμο θεατρικό έργο γεμάτο αλληγορικά και επαναστατικά μηνύματα με κυρίαρχο τόνο τον πεσιμισμό και την ανατροπή.