Τα τέσσερα αυτά μονόπρακτα είναι αντιπροσωπευτικά του έργου του Ουίλιαμς. Μέσα από την παρουσίαση τους περνούν οι φιγούρες μερικών από τις σημαντικότερες ηρωίδες του. Η κα Μουρ παραπέμπει στην Μπλανς Ντυμπουά του ''Λεωφορείον ο Πόθο'', η Μπέρτα στην Αλεξάνδρα ντελ Λάγκο από το γλυκό πουλί της Νιότης, ενώ η Γυναίκα από το ''Μίλα μου σαν την βροχή'', βυθισμένη στις αναζητήσεις του παρελθόντος, μας θυμίζει την Κάθυ του ''Ξαφνικά πέρσι το Καλοκαίρι''. Τα δύο από τα μονόπρακτα είναι αρκετά γνωστά στο ευρύ κοινό, ''προς Κατεδάφισιν'' και ''Μίλα μου σαν τη βροχή'', ενώ τα άλλα δύο παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο κοινό της Θεσσαλονίκης ''Λαίδη Φραιηζόλ'' και ''Χαιρετισμούς από τη Μπέρτα''. Χαρακτηριστικό της σπονδυλωτής αυτής παράστασης είναι η ευέλικτη σκηνική παρουσία, που βοηθά με τον καλύτερο τρόπο στην μετάβαση από το ένα μονόπρακτο στο άλλο. Θεματική ενότητα δεν υπάρχει. Κι όμως αυτή η άρρηκτη σύνδεση εξασφαλίζεται αριστοτεχνικά μέσα από τον τονισμό του βασικού θέματος της δραματουργίας του Ουίλιαμς, με την έλλειψη επικοινωνίας και την φυγή από την πραγματικότητα.