Παραστάσεις

Είμαστε παράξενοι οι άνθρωποι,
από τη  μια μας τρομάζουν τα φαντάσματα
κι από την άλλη δεν αντέχουμε να μην μας κυνηγάνε…

Όταν ήμουν στο Γυμνάσιο, ξεκίνησα να διαβάζω μαζί δύο έργα των αδερφών Μπροντέ, την Τζέην Έυρ της Σάρλοτ και τα Ανεμοδαρμένα Ύψη της Έμιλυ. Το πρώτο δεν το τελείωσα ποτέ, το δεύτερο το ξαναδιάβασα αργότερα και από το πρωτότυπο. Πέρυσι μου το ξαναθύμισε ο θεατρολόγος Αντώνης Σολωμού και η περιπέτειά μου μαζί του, ξεκίνησε.

Η συγγραφή, έκδοση και αρχική πορεία του έργου υπήρξε περίεργη, γεγονός που μου το κατέστησε εξαρχής ενδιαφέρον. Οι πρώτες κριτικές της εποχής δεν ήταν καλές, οι ήρωές του θεωρήθηκαν στην καλύτερη περίπτωση ανήθικοι και στη χειρότερη τέρατα και δεν έγινε εμπορική επιτυχία.
 

Η συγγραφέας έφτιαξε ανθρώπους ατελείς, που θέλουν πάση θυσία να ευτυχήσουν, ζώντας παράλληλα με τον τρόμο μιας μυστηριώδους ασθένειας που τους σκοτώνει σιγά σιγά και λίγα χρόνια αργότερα θα ταυτοποιούνταν ως «φυματίωση». Δεν έχει ευαίσθητους ήρωες που αγαπούν ακούραστα και περιμένουν στα μπαλκόνια πύργων, αλλά βίαιους εκδικητικούς άνδρες, μέθυσους, ύπουλους υπηρέτες που πιστεύουν στη δική τους εκλεκτική σωτηρία και γυναίκες που κάνουν πράγματα αδιανόητα για την εποχή και το φύλο τους. Και βέβαια μία από τις δυνατότερες ιστορίες αγάπης, του Χήθκλιφ και της Κάθριν, χωρίς όμως να παρουσιάζει καμία ερωτική σκηνή μεταξύ τους!
 

Είναι ένα πρωτόγονο, ζωικό, βαθιά θρησκευτικό έργο, που αγναντεύει από πολύ πολύ μακριά τη χριστιανική ηθική, σχεδόν χλευάζοντάς την, αν και η συγγραφέας υπήρξε κόρη πάστορα, και συνορεύει μάλλον με την τραγωδία και όχι με το ρομαντικό δράμα.

Τα ζευγάρια του (Χήθκλιφ-Κάθριν, Έντγκαρ-Κάθριν, Χήθκλιφ-Ισαβέλλα, Χίντλεϋ-Φράνσις, Λίντον-Κάθυ, Έρτον-Κάθυ) κραυγάζουν για αγάπη και ψάχνουν να ευτυχήσουν, χωρίς να διστάζουν να φτάσουν γι’ αυτό, στα άκρα. Παλεύουν να χαρούν και τελικά νικιούνται από τα παντοδύναμα χερσοτόπια, που δεν αφήνουν να βλαστήσουν παρά χαμηλοί θάμνοι.
 

Η διαδικασία της διασκευής κράτησε σχεδόν επτά μήνες και οργανώθηκε κρατώντας ως κεντρική αφηγήτρια την οικονόμο Νέλυ, η οποία ζωντανεύει και ξαναζεί τα τριάντα χρόνια της κοινής πορείας των δύο σπιτιών. Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν να συμπτυχθεί η δράση στα απολύτως απαραίτητα ώστε να αποδίδεται καθαρά το νόημά της και να εξελίσσεται σε έναν κοινό και χωρίς αλλαγές σκηνικό χώρο. Διατηρήθηκαν οι ιστορίες και της επόμενης νέας γενιάς των παιδιών -που συνήθως απουσιάζουν από τις κινηματογραφικές μεταφορές- και δεν εξωραΐστηκαν ούτε καλύφθηκαν οι βίαιες συμπεριφορές των ηρώων. Τονίστηκαν τα μοτίβα της κοινής συμπεριφοράς ανάμεσα στις γενιές και το πικρό χιούμορ του έργου, με κύριο φορέα τη Νέλυ. Αφού επελέγησαν τα επεισόδια, ξεκίνησε η διαδικασία της μετάφρασης, η οποία παρουσίασε τα πάγια ζητήματα της μεταφοράς στα νέα ελληνικά, των αγγλικών προγενέστερων περιόδων.

Ευχαριστώ πολύ την καλλιτεχνική διεύθυνση του ΚΘΒΕ για την εμπιστοσύνη και την αμέριστη βοήθεια, την ακούραστη Γιώλικα Πουλοπούλου και όλους όσοι πίστεψαν, εργάστηκαν, έφεραν ιδέες και μοιράστηκαν την έγνοια του ζωντανέματος αυτού του τόσο όμορφα περίεργου κόσμου της δεσποινίδος Μπροντέ.
 

   Γιάννης Καλαβριανός

Έγραψαν για την παράσταση

«Είδα τα «Ανεμοδαρμένα ύψη»… έρχομαι να καταθέσω πως με συνάρπασαν, με καθήλωσαν,με συγκλόνισαν αληθινά ...«Συνάντησα» ξανά την Έμιλυ Μπροντέ που είχα «γνωρίσει» και αγαπήσει μικρός και εντυπωσιάστηκα από τον αξιοζήλευτο τρόπο που ο καίριος Γιάννης Καλαβριανός «μετέφερε» στη σκηνή…  Βρήκα την διασκευή του αληθινά εμπνευσμένη-κράτησε όλους τους ακριβούς «άσσους» της ιστορίας και υπογράμμισε τα χαρακτηριστικά των ηρώων της- και την σκηνοθεσία του εξαιρετική. Πρόκειται κατά τη γνώμη μου για την πληρέστερη και πιο άρτια παράστασή του-και δεν έχει κάνει λίγες. Εύρυθμη δουλειά, ατμοσφαιρική, καλαίσθητη, αρμονική, καμωμένη με πολύ μεγάλο μεράκι και ψυχή.»

 «Μια παράσταση-διαμάντι που κανένας φίλος του καλού θεάτρου δεν πρέπει να χάσει…»

 

«… Άψογος ο τρόπος με τον οποίο εναλλάσσονται οι εποχές, μεγαλώνουν οι ήρωες, τρέχει ο χρόνος μιας και οι Καλαβριανός - Σταμούλη μπόρεσαν και συμπύκνωσαν την εναλλαγή ηλικιών και ανέμων με μια πολύ όμορφη γλώσσα-time capsule: κανένα κενό, απρόσκοπτη εξέλιξη. Αναμετρώνται με μεγάλο, εμβληματικό έργο, παρατεταμένη κραυγή γενεών και μοτίβων…  φαίνεται το καλό το «κλασικό» που θα συνεπάρει τη θεατρόφιλη Θεσσαλονίκη «κοπής ΚΘΒΕ» που τα τιμά αυτά τα «αθάνατα»… Κι εδώ παρατεταμένο χειροκρότημα, κι εδώ like…»

«…Έργο με υψηλά νοήματα, που κρατά σε εγρήγορση τον θεατή… χωρίς να κουράσει χωρίς κοιλιές ή περιττές αναφορές, κρατά τον θεατή διαρκώς σε εγρήγορση, παρασύροντάς τον απερίσπαστα στον κόσμο της Μπροντέ… Γενικότερα, προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός πως όλες οι ερμηνείες της παράστασης είναι κεντημένες με δεξιοτεχνία από τη σκηνοθεσία, αλλά και τους ηθοποιούς, που φαίνεται να δίνουν καθένας το δικό του προσωπικό στοιχείο στο ρόλο του..»

 

 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: 
Mετάφραση-Διασκευή-Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός, 
Δραματολόγος παράστασης: Αντώνης Σολωμού, 
Βοηθός σκηνοθέτις- Επιμέλεια κίνησης: Αλεξία Μπεζίκη, 
Σκηνικά: Γιάννης Θαβώρης, 
Κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα, Ράνια Υφαντίδου, 
Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου, 
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης, 
Β΄ Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώλικα Πουλοπούλου, 
Βοηθός σκηνογράφου: Ελίνα Ευταξία, 
Β΄ Βοηθός σκηνογράφου: Μαρία Όσσα, 
Οργάνωση παραγωγής: Αθανασία Ανδρώνη
 

Παίζουν: Γιώργος Γλάστρας (Χήθκλιφ), Αίγλη Κατσίκη (Ισαβέλλα), Γιώργος Κολοβός (Έντγκαρ), Αγγελική Νοέα (Φράνσις), Ορέστης Παλιαδέλης (Ιωσήφ), Μαριάνθη Παντελοπούλου (Κάθριν), Γρηγόρης Παπαδόπουλος (Χίντλεϋ), Κωστής Ραμπαβίλας (Έρτον), Αρετή Σεϊνταρίδου (Κάθυ), Έφη Σταμούλη (Νέλυ), Ορέστης Χαλκιάς (Λίντον).

 

 

ΜΟΝΙΜΟΙ ΧΟΡΗΓΟΙ
 

 

 

 

ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ