Το έργο είναι μια πρωτότυπη σύνθεση του Μάριου Πλωρίτη, ο οποίος επιχειρεί ένα συνδυασμό ντοκουμέντου, επικού θεάτρου και αυτοβιογραφίας, χρησιμοποιώντας κείμενα παρμένα από το γνωστό βιβλίο του Χίτλερ 'Ο Αγών μου', ιστορικό υλικό από την άνοδο και πτώση του Ναζισμού, καθώς και ποιήματα, τραγούδια και αποσπάσματα έργων του Μπέρτολτ Μπρέχτ. Μέσα απ' αυτά προβαίνει ο δραματικός Λόγος και Αντίλογος και ο θεατής καλείται να κρίνει ποιός είναι ο 'Δίκαιος' και ποιός ο 'Άδικος Λόγος'. Τη θεατροποίηση αυτής της διαμάχης επωμίζονται μίμοι-τραγουδιστές, που παρασταίνουν ιστορικά ή φανταστικά πρόσωπα και συνδέουν, σχολιάζουν, σατιρίζουν τα λεγόμενα και τα δρώμενα. Οι στίχοι τους είναι σκόπιμα απλοϊκοί, ενώ συχνά χρησιμοποιούν ρίμες και φραστικά σχήματα της Επιθεώρησης και του Βαριετέ. Το έργο από τη μια μεριά καταδεικνύει τους πολιτικούς και κοινωνικούς μηχανισμούς που έδωσαν στο Χίτλερ τη δυνατότητα να επιβάλλει την αποτρόπαιη τυραννία του και να οδηγήσει την ανθρωπότητα στην πιο απαίσια αλληλοσφαγή και από την άλλη προσπαθεί να γίνει ένα σατιρικά ψυχαγωγικό θέατρο, που ο ίδιος ο Μπρέχτ το θεωρούσε την 'ευγενικότερη λειτουργία του θεάτρου'.