Οι Άγαμοι Θύται επιστρέφουν –όπως η Τρόικα- κάνοντας κατάληψη στη σκηνή της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών του ΚΘΒΕ, με νέες σατιρικές εφεδρείες, κουρεμένοι ψυχικά εν χρώ (δηλαδή γουλί) και με ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικού λαϊκισμού και ανορθολογισμού προσαρμοσμένου στις νέες, θεατρικές συνθήκες της Δανείας του Νότου. (Δανεία με «ει» από το «δανεικά»). Σοφότεροι, άρα πιο λυπημένοι, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της πατρίδας, έρχονται άλλη μια φορά, με ευρωπαϊκό αέρα και ανατολίτικη, δημοσιονομική νωχέλεια, να προβάλλουν τα προτερήματα της φυλής, με κυμαινόμενο επιτόκιο γέλιου, ή γλυκιάς μελαγχολίας, εφόσον λεφτά υπάρχουν, απλώς χρήματα δεν υπάρχουν. Παρότι εξαρτημένοι απ’ την έκτη δόση, παίρνουν την μεθαδόνη της σάτιρας και προχωρούν έχοντας την πρόθεση να γίνουν μια ΔΕΚΟ του μέλλοντος με ανθρώπινο πρόσωπο, που θα ρίξει το βάρος στην ανάπτυξη, παράγοντας γιαούρτια ολικής αλέσεως με γεύση ψαρόκολλας. Με πρόζα βιτριολική και νούμερα μουσικο-χορευτικά ανανεώνουν το περσινό μνημόνιο έχοντας χρέος ανεξόφλητο προς το έθνος να αντιπαραθέσουν την κωμωδία και το χαμόγελο στην γενική κατάθλιψη.