Οι δύο φάκες: Στο έργο βλέπουμε έναν λαϊκό τύπο, νυχτοφύλακα σε μια αποθήκη, ο οποίος μας μιλάει για τη ζωή του, έχοντας για συντροφιά έναν ποντικό που παγιδεύεται σε μια φάκα. Ο μοναδικός αυτός ήρωας του έργου είναι ένας άνθρωπος ψυχικά αλλοτριωμένος, θύμα μιας άπονης κοινωνικής διάρθρωσης και νοοτροπίας, που προσπαθεί να τη σταθμίσει μέσα από αναμνήσεις και διαπιστώσεις. Ο συγγραφέας καταπιάνεται με τη χειρότερη περίπτωση άτυχου ανθρώπου, για να παρουσιάσει τη μοιρολατρική πλευρά της ελληνικής πραγματικότητας και να περιγράψει την υπαρξιακή αγωνία του παγιδευμένου από αντιξοότητες και ήττες ατόμου, εντάσσοντας άμεσα το πρόβλημα στις κοινωνικές συνθήκες, που ευθύνονται για την κατάντια του.Ταχυδράματα: Ο συγγραφέας σχολιάζει με κυνισμό και σαρκαστική ειρωνεία κοινωνικούς θεσμούς και σχέσεις, μέσα από σύντομα σκίτσα που θυμίζουν ενσταντανέ φωτογραφίας. Πιο κοντά στην κινηματογραφική τεχνική και με ελάχιστα ίχνη θεατρικότητας, αποκαλύπτει μια βαθιά ενδοσκοπική, απαισιόδοξη διάθεση, μια έλλειψη συμμετοχής και ανθρώπινης επαφής. Τις εικόνες του διαπερνά ένα φάσμα μεταφυσικού άγχους, καθώς τα πρόσωπα του έλκονται σαν μαριονέτες από δυνάμεις που δεν μπορούν να ελέγξουν. Ο συγγραφέας έχει αποκλείσει τους ήρωες του σε μια σκοτεινή γωνιά και τους ψυχαναλύει με σαδιστική διάθεση, χρησιμοποιώντας φιγούρες που υποδύονται τις προσωπικές του βιωμένες ιδέες.