''Γνωρίζω πολύ καλά ότι μεγάλο μέρος του κοινού αντιμετωπίζει τις παραστάσεις αρχαίου δράματος ως κάτι το βαρετό λόγω της έλλειψης δράσης. Εγώ, ο ίδιος, όμως, ως σκηνοθέτης αλλά και εκπρόσωπος του κοινού κατά τη διάρκεια των προβών δεν ανέχομαι να δουλεύω για κάτι «βαρετό». Οι «Βάκχες» έχουν το χαρακτηριστικό των σαιξπηρικών έργων, όπου δεν μπορεί να υπάρξει το τραγικό χωρίς το κωμικό. Τα κωμικά ή χιουμοριστικά μέρη υπάρχουν με στόχο να αναδείξουν στο τέλος το μέγεθος της τραγωδίας. Δεν περιμένω από το κοινό, είτε αυτό βρίσκεται στη Στοκχόλμη, είτε στο Βερολίνο, είτε στο Βελιγράδι, να γνωρίζει όλη την Ελληνική Μυθολογία και γι’ αυτό η παράσταση δεν βασίστηκε ούτε σε μυθολογικά ούτε σε ιστορικά συμφραζόμενα. Κατά τη διάρκεια των προβών, ωστόσο, συζητήσαμε για την περίοδο της δεκαετίας του ’60, για την απελευθέρωση και την αποθέωση του έρωτα, του σεξ, του Γούντστοκ, της δύναμης των λουλουδιών, της μουσικής και κάθε πράγματος που δεν συμβάδιζε με τους όρους μιας αυστηρής κοινωνίας. Λίγα χρόνια αργότερα, όμως, ήρθε ένας πόλεμος στο Βιετνάμ, η δολοφονία της Sharon Tate Polanski και η αποκάλυψη της δράσης της συμμορίας του Manson. Αυτό που ξεκίνησε ήρεμα, ηδονικά και με τρυφερότητα εξελίχθηκε σε ωμή βία.'' Staffan Valdemar Holm (Σκηνοθέτης)