''Το 'Καθαροί, πια' είναι μία προσωπική εξομολόγηση. Πιάσαμε τους εαυτούς μας σε παρόμοια κατάσταση: καθισμένοι στο τραπέζι να εξομολογούμαστε ο ένας στον άλλο. Δεν μπορούσαμε να μην είμαστε αυθεντικοί μπροστά σε τέτοιες προσωπικές δηλώσεις. Για να αποφύγουμε το ψεύδος, έπρεπε να θυμηθούμε το δικό μας πόνο, τη δική μας δυσαρμονία με τον κόσμο. Η Renate Jett, ηθοποιός από την Αυστρία, ήθελε να εγκαταλείψει? κατά τη διάρκεια μίας από τις πρώτες πρόβες, είπε: 'Λυπάμαι, αλλά μόλις επέστρεψα από λιβάδια και βουνά και δεν θέλω να ανήκω στον κόσμο που περιγράφει το έργο'. Ο Jacek Poniedzia3ek, που υποδύεται έναν από τους ομοφυλόφιλους, έπρεπε να αναπτύξει μία αληθινή τρυφερότητα για το σύντροφό του. Ο ομοφυλόφιλος της Σάρα Κέιν δεν είναι όπως στο αμερικάνικο θέατρο ένας συμβατικός ήρωας. Είναι κάποιος οδυνηρά ακρωτηριασμένος, εκτεθειμένος σαν ποντίκι σε πειράματα: του κόβουν τη γλώσσα, τα χέρια, τα πόδια. Το θέατρο πρέπει να μας αγγίζει. Αυτό είναι το μόνο θέατρο που μ' ενδιαφέρει. Έχω δει πολλά έργα που με συγκλόνισαν. Ένιωσα σαν χρεοκοπημένος μετά, αλλά παρ' όλ' αυτά, δεν θα ήθελα να τα ξεχάσω...'' Απόσπασμα από το σημείωμα του σκηνοθέτη Κριστόφ Βαρλικόφσκι.