Ένα παιχνίδι, που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην μνήμη και τη λήθη, στο πριν και το μετά, τη ζωή και το θάνατο. Ένα παιχνίδι που σε «αλλοτινούς» καιρούς σήμαινε «φτου ξελευτερία!» γίνεται τώρα το κλειδί που οδηγεί στη μαγική κρυψώνα μας, όπου τα πάντα μπορεί να συμβούν, γίνεται το νήμα την μνήμης που δεν έχει αρχή, μήτε τέλος. Παίζουν δέκα γυναίκες. Μόνες. Ωστόσο, οι άντρες δηλώνουν την παρουσία τους κατά τη διάρκεια του έργου, καθώς εκείνες υφαίνουν ένα μεταφυσικό ιστό, όπου οι επιθυμίες τους δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν και έτσι οι σκέψεις τους παραμένουν στα λόγια. Οι άνθρωποι αυτοί ζουν δίπλα μας, μέσα μας. Θέλετε να παίξετε Τσικλιντάν μαζί τους;