Ο Χρεμύλος το alter ego του Αριστοφάνη βιώνει με τραυματικό τρόπο μια πραγματικότητα όπου οι κοινωνικές αξίες, οι ιδέες και η ηθική στη Νέα Εποχή έχουν δυστυχώς εκπέσει. Η έλλειψη πόρων, κοινωνικής δικαιοσύνης όπως κι ο φόβος μιας οδυνηρής φτωχοποίησης τρομάζει αυτόν τον ρομαντικό ουτοπιστή, ιδιαίτερα σε σχέση με το μέλλον του παιδιού του. Έντρομος καταφεύγει στο Μαντείο του Απόλλωνα με το αγωνιώδες ερώτημα «τι να κάνω για να έχει ένα εξασφαλισμένο μέλλον το παιδί μου». Η διφορούμενη απάντηση του Απόλλωνα είναι να ακολουθήσει τον πρώτο άνθρωπο που θα συναντήσει στο διάβα του και να τον πείσει να έρθει μαζί του στο σπίτι του. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τον θεό Πλούτο που χαρίζει απλόχερα χρυσάφι, χρήμα και όλα τα υλικά αγαθά που ονειρεύεται ο Χρεμύλος, στην οικογένεια του αλλά και ολόκληρη τη κοινωνία! Είναι πια όλοι πλούσιοι! Το όνειρό τους γίνεται πραγματικότητα. Η ευτυχία είναι πια παρούσα! Όμως αυτή η προσφορά του θεού Απόλλωνα στο βάθος αποδεικνύεται μια δοκιμασία που αποκαλύπτει την ένδεια των αξιών , την έλλειψη της κοινωνικής συνοχής και της έννοιας της αλληλεγγύης, στοιχεία αυτογνωσίας και κοινωνικής συνείδησης που χωρίς αυτά δεν μπορείς να έχεις λογική διαχείριση του πλούτου με στόχο το κοινό καλό της Πόλης και απλώς οδηγείσαι στην απληστία, στον ατομικό πλουτισμό, στην ανόητη συσσώρευση υλικών αγαθών, στην αχρείαστη υπερκατανάλωση και στην κακόγουστη επίδειξη χλιδής. Ο ποιητής μας με τον δικό του μοναδικά σατιρικό τρόπο μας δείχνει ένα δρόμο διαχείρισης των υλικών αγαθών , πάντα όμως με γνώμονα το συμφέρον της Πόλης . Μιας Πόλης με δίκαιους, έντιμους και ενάρετους πολίτες. Ουτοπική σκέψη; Ίσως. Αλλά ο Αριστοφάνης διατηρεί το δικαίωμα να ονειρεύεται!