Παραστάσεις

Αδέσμευτος

Υπάρχει μια πολύ σωστή θεωρία, που λέει πως το έργο ενός δημιουργού φεύγει από τα χέρια του όταν βάζει την υπογραφή του. Από 'κει και πέρα περνάει στην κοινή συνείδηση, στην κρίση του καθενός, ο καθένας μπορεί να πει ή να βρει ό,τι θέλει και περνάει στο μυαλό του – είναι γνωστή η ιστορία όπου ένας καθηγητής κινηματογράφου απέρριψε μια εργασία με ανάλυση ταινίας του Χίτσκοκ, ως άσχετη με το θέμα, την οποία όμως ανάλυση είχε γράψει ο ίδιος ο Χίτσκοκ!!!

City

"Et in Arcadia Ego" διαβάζουμε για πρώτη φορά στον πίνακα του Γκουερτσίνο, αποκρυπτογραφώντας την αλληγορική διάθεση του ζωγράφου και την μελαγχολική πρόσληψη της ιδέας του θανάτου μέσα από την ανέμελη βουκολική παράδοση που «συνομιλεί» με την εφήμερη, επίγεια ευτυχία του ανθρώπου. Οι Αρκάδες από την αρχαιότητα, ήδη, συνδέθηκαν με αυτή τη μεταβατική στιγμή της ζωής και η πολιτισμική τους ιδιοσυγκρασία απασχολεί μέχρι σήμερα την πνευματική κοινότητα. Φωτεινό παράδειγμα η Θεατρική γραφή του Τομ Στόπαρντ με το πολυσυζητημένο ομότιτλο έργο του (1993) να μας ταξιδεύει στη σφαίρα της ποιήσεως, των φυσικών επιστημών και της φιλοσοφίας. Σκέψεις και σχέσεις στο μικροσκόπιο ενός ιδιοφυούς λογοτέχνη με εξαιρετικά ευρύ πεδίο γνώσεων.

Η Καθημερινή 

Αρκαδία; Τι Αρκαδία; A Ποια Αρκαδία; Και γιατί τάχα τότε όχι μία Αξιούπολη ή ένα Κιλκίς; Ε; Ο τίτλος «Αρκαδία» του τελευταίου -και καλύτερου- έργου του -μεγαλοφυέστερου εν ζωή, πιστεύω- Βρετανού θεατρικού συγγραφέα Τομ Στόπαρντ, έτσι όπως φιγουράρει με κεφαλαία γράμματα στην πρόσοψη του παλιότερου θεατρικού κτιρίου απ' όσα διαθέτει το ΚΘΒΕ στη Θεσσαλονίκη, σίγουρα δημιουργεί σύγχυση αλλά και εύγλωττα ερωτήματα στην συντριπτική πλειοψηφία των θεατών. Φυσικά, ο συμπαθής ελληνικός νομός στην συγκεκριμένη περίπτωση αναφέρεται μεταφορικά και μάλιστα με μία γενναία δόση καγχασμού. Μόνο που αυτό δεν διευκρινίζεται παρά έπειτα από πολύ προσεκτική ανάγνωση του προγράμματος.

Η Νίκη

Το λογοτεχνικό θρίλερ «Αρκαδία» του Τομ Στόπαρντ, που ανεβάζει το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη, θα παρουσιάζεται έως τις 5 Μαρτίου στο θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.
Πρόκειται για ένα γοητευτικό ταξίδι στον κόσμο της ποίησης, της επιστήμης και της φιλοσοφίας μέσα από ανθρώπινες ιστορίες γεμάτες ρομαντισμό και σπαρταριστό χιούμορ.

Η Καθημερινή 

Η «Αρκαδία» του Τομ Στόπαρντ, που σκηνοθέτησε ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης, στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, δεν μπορώ να πω ότι είναι μια παράσταση που απευθύνεται στο ευρύ κοινό. Εξ ου και οι μέχρι τώρα αντιδράσεις του κοινού. Άλλοι τη λάτρεψαν και άλλοι τη μίσησαν

Αγγελιοφόρος

Η Αρκαδία» (σε πανελλήνια πρώτη από το ΚΘΒΕ στην ΕΜΣ) είναι ένα έργο πολύ δύσκολο και ιδιαίτερα «πονηρό», το οποίο, για να λειτουργήσει με τον τρόπο που φαντάζομαι πως θα ήθελε ο συγγραφέας του, προϋποθέτει ένα δέκτη-κινητή εγκυκλοπαίδεια, που να δείχνει άνετος στο άκουσμα των ονομάτων του Κόουλριτζ, του Σάουθι, του Πίκοκ και απαραίτητα του Μπάιρον, που ξέρει τι πάει να πει κλασμομορφή (αγγλιστί έχει πια καθιερωθεί ως fractal), που γνωρίζει λίγα μαθηματικά και γεωμετρία -μέχρι και την καλλιτεχνική εκδοχή της, το βαλς-, κατέχει κάπως τη φιλοσοφία και τη θεολογία, γνωρίζει επιγραμματικά τη διαφορά μεταξύ των ποικίλων θεωρητικών «-ισμών», είναι υποψιασμένος ως προς τους συμβολισμούς της βουκολικής Αρκαδίας, κάτι έχει πιάσει τ' αφτί του για το θεώρημα του Φέρμα και σίγουρα γνωρίζει τι πάει να πει θεωρία του χάους.