Παραστάσεις

Σημείωμα πρόθεσης 

Τα Τρελά βατράχια είναι μια ιστορία εμπνευσμένη από ελάχιστα γνωστά αληθινά γεγονότα.

«Ερευνούσα τις μεγάλες εφευρέσεις που σημάδεψαν την ιστορία της Πολωνίας, όταν ανακάλυψα ότι το εμβόλιο κατά του τύφου είχε εφευρεθεί στη χώρα αυτή και ότι επέτρεψε σε δύο γιατρούς να σώσουν χιλιάδες ζωές κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, χάρη σε μια απίστευτη απάτη... Αυτό το κατόρθωμα με συγκλόνισε και θέλησα αμέσως να το διηγηθώ.

Νομίζω ότι είναι θαυμάσιο το γεγονός ότι στους πιο σκοτεινούς καιρούς, κάποιοι άνθρωποι καταφέρνουν να αγωνίζονται για το σωστό, ενώ ο φόβος θα έπρεπε να τους κάνει να ακολουθήσουν τη μάζα και να υποταχθούν σε άδικες εντολές. Όταν αρχίζει η περιπέτεια των τρελών βατράχων , οι δύο φίλοι, ο Ευγένιος και ο Σταν, ενδιαφέρονται κυρίως να βοηθήσουν έναν φίλο που δεν αντέχει τη σκέψη ότι θα επιστρέψει σε στρατόπεδο εργασίας. Μόνο μετά από αυτή την πρώτη πράξη αντίστασης λένε στον εαυτό τους "αν παίρνουμε αυτό το ρίσκο για κάποιον κοντινό μας άνθρωπο, πρέπει να το κάνουμε και για τους άλλους"... Είναι αυτή η μετατόπιση που με συγκινεί περισσότερο, αυτή η στιγμή που αποφασίζουν να κάνουν το ακατόρθωτο όχι από φιλία, αλλά για να σώσουν όσο το δυνατόν περισσότερες ζωές, από ανθρωπιά.

Το έργο, πολύ ελεύθερα εμπνευσμένο από αυτή την αληθινή ιστορία, εξιστορείται από έναν από τους ήρωες χρόνια αργότερα, γεγονός που επιτρέπει πολλαπλές φαντασιώσεις: δεν παρακολουθούμε την ιστορία όπως συνέβη, αλλά την ιστορία όπως εξελίχθηκε μέσα από τις μνήμες ενός ανθρώπου γεμάτου χιούμορ. Πάνω απ' όλα, πρόκειται να φωτιστεί η απίστευτη και γεμάτη ανθρωπιά ιστορία  δύο φίλων που είναι μαζί από την παιδική τους ηλικία, ο ένας αποφασισμένος και απερίσκεπτος, ο άλλος επιρρεπής και ευαίσθητος.»
 

 

Η σκηνοθεσία 

Αν και το θέμα είναι σοβαρό, ο τόνος του έργου παραμένει ανάλαφρος. Η σκηνοθεσία υποστηρίζει αυτή την αμφιθυμία μεταξύ της σοβαρότητας του περιεχομένου και της ελαφρότητας της φόρμας.

Οι αναμνήσεις του Σταν προσφέρουν μια αποδυναμωμένη άποψη της πραγματικότητας. Η σωματική δουλειά που γίνεται με τη χορογράφο και καλλιτεχνική βοηθό Nina Dipla εξασφαλίζει τη συνέχεια μεταξύ των δύο εποχών. Οι δύο ηθοποιοί που υποδύονται τον χαρακτήρα σε διαφορετικές ηλικίες της ζωής του κάνουν μια εξαιρετική δουλειά μιμούμενοι ο ένας τον άλλο . Οι υπόλοιποι ηθοποιοί αλλάζουν ρόλους για να υποδυθούν συνολικά περισσότερους από είκοσι πέντε διαφορετικούς χαρακτήρες, μερικοί από τους οποίους προσθέτουν μια πινελιά μπουρλέσκ σε αυτή τη δραματική κωμωδία.

Η μουσική, που συνέθεσε ο Simon Meuret, αναδεικνύει τη φιλία μεταξύ των δύο νεαρών γιατρών και ενισχύει την ασθμαίνουσα φύση του έργου. Ο Simon είναι συνθέτης οπτικής μουσικής και το έργο του δίνει μια κινηματογραφική διάσταση στην παράσταση, συνοδεύοντας τις στιγμές αγωνίας και συγκίνησης.

Κατά τη διάρκεια του έργου, μετακινούμαστε από τον ένα τόπο στον άλλο (ένα μπαρ της Νέας Υόρκης, ένα πολωνικό διαμέρισμα, ένα γραφείο γιατρού, ένα ταχυδρομείο στο χωριό, χιονισμένα σοκάκια...) και από τη μια εποχή στην άλλη (1940, 1944, 1990...). Τα σκηνικά, σχεδιασμένα από την Hélie Chomiac, συνοδεύουν αυτές τις αλλαγές. Τοποθετημένα σε τροχούς, μετακινούνται και μεταμορφώνονται ανάλογα με τις ανάγκες. Αυτές οι απλές αλλαγές πραγματοποιούνται από τους ηθοποιούς και ενσωματώνονται στις σκηνές με ρευστότητα, ώστε να μη διακόπτεται ποτέ η ροή της ιστορίας που παρασύρει την Ανασταζί... και τους θεατές μαζί της.