Ο «Ελέφας» του Κώστα Μποσταντζόγλου αποτελεί ένα πολύ ιδιαίτερο δείγμα θεατρικής γραφής στο νεοελληνικό θέατρο καθώς συνδυάζει την θεματική της ζοφερής βαρβαρότητας των ανθρώπινων σχέσεων στην απομακρυσμένη ύπαιθρο με μια εξαιρετικά τολμηρή πρόταση διαχείρισης της ελληνικής γλώσσας. Το τοπικό ιδίωμα – που μπορεί να παραπέμπει στη Θεσσαλία, τη Ρούμελη ή την Ήπειρο – συνδυάζεται με την κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας ως σύμπτωμα μιας νεοελληνικής παθογένειας. Ο «Ελέφας» είναι μία ξεκαρδιστική τραγωδία. Το τέλος του έργου έχει χαρακτηριστικά «σεξπιρικού φινάλε» καθώς τα περισσότερα πρόσωπα πεθαίνουν δολοφονημένα, επί σκηνής. Η κάθαρση της τιμωρίας του ενόχου παραμένει από τον συγγραφέα ζήτημα εκκρεμές, αφήνοντας έτσι ανοιχτό το ενδεχόμενο να θεωρηθεί κάθαρση η ίδια η δολοφονία που προηγείται!