Παραστάσεις

Στο κείμενο (Αυτοκρατορία) που κατέθεσε στο ΚΘΒΕ ο Γιώργος Βέλτσος για να γίνει παράσταση, και στο παραστασιακό γεγονός που υπέγραψε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός και που φιλοξενήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής 2, όλα εκτυλίσσονται στα όρια: θεάτρου, ιδεολογίας, τάξης και κατανόησης. Πηγή

Ως έχουν τα πράγματα, το καλύτερο που μπορούμε να ευελπιστούμε από ένα πολιτικό θέατρο σήμερα δεν είναι κάποια επανάσταση (ποτέ δεν ήταν το φόρτε του αυτό, αλλά ούτε και ο ρόλος του) αλλά προτάσεις και θέσεις που να διαφεύγουν διαρκώς από κάθε ορισμό και ολισμό, νέους τρόπους υπονόμευσης των θεμελίων και των στρατηγικών που ο ίδιος ο κυρίαρχος λόγος χρησιμοποιεί για να επιβληθεί. Μάλιστα, θα έλεγα πως όσο πιο απρόβλεπτο είναι το θέατρο στις επιλογές του, τόσο πιο πολύ ενισχύει και την πολιτική του φυσιογνωμία και την «επικινδυνότητά» του. Πηγή

Δεν μπορώ να σχολιάσω την παράσταση αυτή. Μπορώ μόνο να την συνδέσω με την πόλη. Είναι ένα συμβάν που εγγράφεται στο τοπίο και την ιστορία της πόλης της Θεσσαλονίκης. Πηγή

Συνάντηση ενός κοινωνιολόγου- φιλοσόφου και ενός σκηνοθέτη-ποιητή, στη φαντασία του θεάτρου. Αυτοκρατορία στη μυσταγωγία του θεάτρου και στον χώρο του Μεγάρου Mουσικής.
Αυτοκρατορία στο Μέγαρο, στη μαγεία του φυσικού φωτός που φθίνει ως το απαλό σκοτάδι και στο ευμετάβλητο τοπίο της ανήσυχης θάλασσας ως το κύμα βροχής.

Εξαιρετικά ευρηματική και εμπνευσμένη ήταν η ιδέα του Μιχαήλ Μαρμαρινού να ανεβάσει την ισχυρότατη «Αυτοκρατορία» του Γιώργου Βέλτσου, όχι σε μία από τις κλασικές σκηνές του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, αλλά στο φουαγιέ του κτηρίυ Μ2 του πανέμορφου Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης.

«Μανή, θεκέλ, φάρες». Θα πει «εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης λειψός, άρα το βασίλειό σου θα διαμοιρασθεί». Εμμονοληπτικά και παρατεταμένα η κραυγή αυτή έρχεται και φεύγει, ακούγεται, εξαφανίζεται, επανέρχεται. Έξω το φως της μέρας χάνει το σθένος του βουλιάζοντας στη γλυκιά δίνη του απογεύματος. Παρακάτω καραδοκεί ο βούρκος και η άβυσσος της μεγάλης νύχτας, είναι νωρίς όμως ακόμη. Το μεταιχμιακό αυτό φως δεν το ξέρει πως θα σκεπαστεί δηλαδή από στρατιές σκοταδιού, μοιάζει ακόμα πως υπάρχει άπλετος χρόνος για όλους και για όλα κι ας είναι ήδη αργά. Η παράσταση ξεκίνησε. Πηγή