Στα δύο αυτά μονόπρακτα ο Βαμπίλοφ χρησιμοποιεί δεξιοτεχνικά τη φόρμα του ανέκδοτου, για να εκφράσει, μέσα από την παραδοξολογία του, πραγματικές καταστάσεις και να τις σατιρίσει μέσα από ένα κωμικοτραγικό πρίσμα. Στο πρώτο, το θέμα είναι η αλλοτρίωση που προκαλεί στον άνθρωπο το κυνήγι του 'πόστου', της έστω κάποιας μικρής εξουσίας, που τον κάνει να είναι καταπιεστικός προς τους κατωτέρους και δειλός προς τους ανωτέρους του. Στο δεύτερο, θέμα είναι η αλλοτρίωση που προκαλεί το χρήμα και κάνει τους ανθρώπους να είναι καχύποπτοι απέναντι σε οποιαδήποτε πράξη ανιδιοτέλειας. Οι παράλογες κωμικές καταστάσεις που εμφανίζονται και ο ζωντανός διάλογος προκαλούν το αυθόρμητο γέλιο του θεατή.