Ο Μανώλης Σκουλούδης διασκευάζει το ομώνυμο μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι, διατηρώντας τη ρωσική ατμόσφαιρα της εποχής που γράφτηκε και τη φόρμα του πρωτοτύπου. Το έργο αυτό, που ακόμα κι ο τίτλος του είναι μια ηθελημένη πρόκληση ενάντια στην υπεροπτική απάθεια των 'ανώτερων τάξεων', καταπιάνεται με το εξής πρόβλημα: σκιαγραφεί τον δίκαιο και απόλυτα καλό άνθρωπο. Ο πρίγκιπας Μίσκιν, ο κύριος ήρωας του, φτάνει από την Ελβετία στιγματισμένος από επιληψία, αλλά διψασμένος από περιέργεια να γνωρίσει τη ρωσική κοινωνία. Φύση καλοκάγαθη, με ευαισθησία και αφοπλιστική ειλικρίνεια, έρχεται να βάλει σε πράξη τη μίμηση του Χριστού, πριν βυθιστεί για πάντα στην παραφροσύνη. Πάνω στην υπερευαίσθητη προσωπικότητα του θα κριθεί η φιλοσοφία, η θρησκεία, η κοινωνία και η ψυχολογία ολόκληρης της εποχής, η οποία θα τον θαυμάσει, θα τον ειρωνευτεί, θα τον μισήσει, αλλά δεν θα τον καταλάβει. Αντί να τον θεραπεύσει θα τον οδηγήσει στην αποβλάκωση, τη φρενική τύφλωση και την οριστική ηλιθιότητα.