Το έργο περιγράφει τη βάναυση συμπεριφορά μιας μάνας που φτάνει στο σημείο να σκοτώσει το παιδί της, ενώ παράλληλα κατακρίνει την ανικανότητα της αυτοαποκαλούμενης πολιτισμένης κοινωνίας να θεραπεύσει ένα τέτοιο φαινόμενο. Το μικρό παιδί είναι ο μόνος ελεύθερος άνθρωπος, από συμβατικότητες, θεωρίες και επιταγές. Είναι ελεύθερο από κάθε είδους καταπίεση, εσωτερικούς ή εξωτερικούς κανονισμούς, αλλά γρήγορα πληρώνει το τίμημα του πολιτισμού, έτσι ώστε το πρωτόγονο αίσθημα της ελευθερίας του να μπει σε 'πολιτισμένα καλούπια'. Ο συγγραφέας ακόμη επισημαίνει τη διαφορά ανάμεσα στην επιστημονική αντιμετώπιση ενός ιατροδικαστή, που κατά κάποιον τρόπο τον εκπροσωπεί και στις αντιμετωπίσεις του περίγυρου, του Τύπου και της Κοινής Γνώμης, που την εκπροσωπούν διάφοροι τύποι της καθημερινής μας ζωής.