Ένα πιάνο, ξυπόλητοι και στα μαύρα όλοι. Τα δεκατέσσερα παιδιά, οι μαθητές του Σταμάτη Κραουνάκη, διδαγμένοι από το δάσκαλό τους (αυτός είχε την ιδέα του όλου θεάματος), άνοιξαν τις φτερούγες τους και αγκάλιασαν στοργικά το τραγούδι στις μεγάλες του στιγμές. Από τους Όρνιθες του Χατζιδάκι και τη χρυσή Παρόδό τους ώς την 'Πιρόγα' του Μικρούτσικου, από το 'Νύχτωσε χωρίς φεγγάριΊ του Καλδάρα ώς την 'Πλου-Πλου' του Σακελλαρίδη, από τον 'Μακ τον Μαχαιροβγάλτη' του Κουρτ Βάιλ ώς τον 'Γορίλλα' του Μπρασένς, από τους Αχαρνής του Σαββόπουλου ώς τις 'Αδελφές Τατά' του Χατζιδάκι. Και ανάμεσα, τραγούδια δικά τους, μουσικές, στίχοι. Χωρίς μικρόφωνα, χωρίς ηχεία οι καθαρές φωνές τους μόνο και το πιάνο. Και όλα θεατρικότατα στημένα. Με εσωτερικότητα, με χιούμορ, χωρίς 'κορώνες'. (Γ. Δ. Σαρηγιάννης, ΤΑ ΝΕΑ, 25/05/99)