Ο Οσκάρας Κορσουνόβας αρέσκεται να λέει ότι σκοπός του είναι να ανεβάζει τη σύγχρονη δραματουργία σαν να ήταν κλασική και την κλασική σαν να ήταν σύγχρονη. Επομένως, ο Άμλετ δεν είναι μία ιστορική παράσταση που αναπαράγει το πνεύμα περασμένων εποχών. Αντιθέτως, αποκαλύπτει και μας βοηθάει να συλλάβουμε το πνεύμα του παρόντος, της γενιάς του σκηνοθέτη, την οποία ο ίδιος περιγράφει ως εξής: ''Πρόκειται για μία γενιά που ζει σε ένα είδος ερωτικής ψευδαίσθησης παρά στον πραγματικό κόσμο. Είναι μια γενιά μεθοδική, καλά προσαρμοσμένη και ικανοποιημένη με τον εαυτό της. Ταυτόχρονα, είναι ανώριμη και απρόθυμη να πάρει τις απαραίτητες για έναν ενήλικα αποφάσεις. Σήμερα, κανείς δεν μιλάει για την αναγκαιότητα της αλλαγής, παρά μόνο για την ανάγκη για ασφάλεια. Αυτή η γενιά μοιάζει να ζει πίσω από μια κουρτίνα που τη χωρίζει από την πραγματικότητα? είναι ανάγκη να σκίσουμε αυτή την κουρτίνα, καθώς η απατηλή γαλήνη και ασφάλεια μπορούν να αποδειχθούν πολύ επικίνδυνες. Επομένως, χρειαζόμαστε, επειγόντως, ανελέητη αυτοανάλυση, ώστε να κατανοήσουμε το περιβάλλον μας και τις ενέργειές μας. Μόνο, έτσι μπορούμε να προστατέψουμε το μέλλον μας, που φτιάχνεται από εμάς και όχι από πολιτικά ή διαφημιστικά σλόγκαν''.Άλλο ένα σημαντικό κρυπτογραφημένο θέμα του έργου που, επί του παρόντος, ενδιαφέρει ιδιαίτερα το σκηνοθέτη είναι η διαδραστικότητα του θεάτρου και της πραγματικότητας. ''Τι συμβαίνει όταν συναντιούνται δύο πραγματικότητες η ζωή και το θέατρο; Τι είδους πραγματικότητα γεννιέται από αυτή την αλληλεπίδραση; Άραγε, η 'ποντικοπαγίδα' που βάζει το θέατρο είναι αποτελεσματική και στη ζωή;'' αναρωτιέται ο σκηνοθέτης.