Στην αρχή του 20ου αιώνα, ο Ρώσος θεωρητικός του θεάτρου Νικολάι Εβρέινωφ διαβεβαίωνε ότι η μίμηση αποτελεί βασικό ένστικτο του ανθρώπου. Η μίμηση δίνει στα παιδιά τη δυνατότητα να έρθουν σε επαφή με το περιβάλλον τους και να διαμορφώσουν την ιδιαίτερη προσωπικότητα τους. Στους Πατέρες, τρεις ηθοποιοί μιλούν ο καθένας για τον πατέρα του. Διηγούνται τις ιστορίες τους με διπλή ιδιότητα: ως γιοί και ως ηθοποιοί. Εξερευνούν τη σχέση μεταξύ ενστίκτου και θεάτρου, ζωής και τέχνης, μίμησης και διαφοροποίησης. Τι άσκησε μεγαλύτερη επίδραση: ο μιμητισμός ή η αντίδραση στους πατέρες τους; Ένας Λετονός, ένας Ρώσος και ένας Γερμανός εξερευνούν τις προσωπικές του αληθινές ιστορίες και τις ιστορίες των πατεράδων τους. Αναζητούν τι είναι οικείο και μοναδικό. Ο Άλβις Χερμάνις, σκηνοθέτης και εμπνευστής της παράστασης Πατέρες, δηλώνει: 'Έχω δύο γιους, ο πατέρας μου ζει ακόμα και πιστεύω ότι η σχέση μεταξύ πατέρα και γιου είναι από τα πιο μυστηριώδη πράγματα στον κόσμο.'