Ο Μήτσος Ευθυμιάδης γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1945 και πέθανε στην Αθήνα το 2003.
Όταν η καθαρίστρια στο δωμάτιο του Σισμανογλείου που νοσηλευόταν τον ρώτησε «Έχετε τίποτα για πέταμα;» της απάντησε «Εμένα».
Πίστευε ότι ο κόσμος μοιράζεται στους έχοντες τους κατέχοντες και τους αντέχοντες. «Εγώ ανήκω στους αντέχοντες», έλεγε.
Είναι μεγάλη ευθύνη να μεταφέρεις στην σκηνή το έργο ενός ανθρώπου που πίστεψε και αδειάστηκε από το αδυσώπητο σύστημα. Θεριά οι άνθρωποι, που λέει κι ο ποιητής. Δεν έχουν έλεος αν σε θεωρήσουν εύκολο στόχο.
Όμως το έργο του είναι εδώ κι αυτή είναι η πιο γλυκιά εκδίκηση.
«Οι Προστάτες» γράφτηκαν το 1974, το 1975 ανέβηκαν από το Θέατρο Τέχνης, δύο χρόνια μετά το Μεγάλο μας Τσίρκο του Ι. Καμπανέλλη. Ο ίδιος το χαρακτηρίζει σάτιρα με θέμα τον απελευθερωτικό αγώνα τον Ελλήνων το 21. Ο λαός πιστεύει σε ένα καλύτερο αύριο και πάνω στην ελπίδα του η εξουσία, σε όλες τις μορφές της, βρίσκει ευάερο κι ευήλιο οικόπεδο για να χτίσει τις μεζονέτες της.
Είναι εντυπωσιακά και σφαιρικά διαβασμένος για τα ιστορικά γεγονότα. Γράφει την ιστορία της Ελληνικής επανάστασης σε κλασσικά εικονογραφημένα. Μια φράση περικλείει μια ολόκληρη ιστορική περίοδο. Τα πρόσωπα είναι τύποι κι όχι χαρακτήρες. Είναι σύμβολα, βασισμένα στις ρίζες της Ελληνικής παράδοσης, τον Αριστοφάνη, τον Καραγκιόζη, τα λαϊκά παραμύθια. Έτσι κι αλλιώς η ιστορία ξεκινάει με το Μια φορά κι έναν καιρό.
Η ματαίωση του αγώνα και τα αναπάντητα ερωτήματα των λαών για όλες τις ματαιώσεις που ιστορικά βιώνουν πλανάται έντονα πάνω από το έργο. Χάθηκε η επανάσταση μας. Από την μία ο λαός από την άλλη οι Προστάτες, αυτόκλητοι σωτήρες που σαν τα κοράκια τρέχουν να πάρουν το μερίδιο τους από τον αγώνα των άλλων.
Η Ελλάδα δολοφονεί, φυλακίζει, εξοντώνει τους ήρωες της όπως οι Αζτέκοι θυσίαζαν ανθρώπους στον Θεό Ήλιο για να ξημερώσει την μέρα.
Η πατίνα του χρόνου όλα τα λειαίνει. Ένα κράτος γεννιέται από το χάος, για έναν λαό που είναι Έθνος από το την 3η χιλιετία π.Χ αλλά πρώτη φορά απέκτησε κράτος το 1828. Για πρώτη φορά στην ιστορία του. Είναι εντυπωσιακό. Τόσο που κάνει την ιστορία να έχει πολλές αναγνώσεις. Είναι τόσο ισχυρή η ιστορία του 21 που οι προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων καταπίνονται μέσα στην γενική εικόνα. Όπως κατάπιε η ιστορία τον ιδεαλισμό αυτών που πίστεψαν σε έναν κόσμο καλύτερο για όλους, χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς Προστάτες.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Κιουρτσίδης
Σκηνικά- Κοστούμια: Άννα-Μαρία Αγγελίδου
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Κίνηση-Χορογραφία: Τάσος Παπαδόπουλος
Φωτισμοί: Γιάννης Τούμπας
Μουσική διδασκαλία: Παναγιώτης Μπάρλας
Βοηθός σκηνοθέτη: Θανάσης Δισλής
Βοηθός σκηνογράφου- ενδυματολόγου: Χριστίνα Θαλασσά
Οργάνωση παραγωγής: Εύα Κουμανδράκη
Φωτογράφιση παράστασης: Τάσος Θώμογλου
Σχεδιασμός δημιουργικού: Σιμώνη Γρηγορούδη
Επιμέλεια βίντεο: Άντα Λιάκου
Διανομή (με αλφαβητική σειρά)
Ηλέκτρα Γωνιάδου: Καλογεράκι, Αυστρία, Λαός
Θανάσης Δισλής: Ξένος, Αγγελιοφόρος στρατιώτης, Μέτερνιχ, Σύμβουλος του Τσάρου, Τραπεζικός υπάλληλος
Καλλιόπη Ευαγγελίδου: Γαλλία, Λαός
Άννα Ευθυμίου: Πρωσία, Λαός
Αλίκη Ζαχαροπούλου: Ρωσία, Λαός
Χρύσανθος Καγιάς: Καψάλης, Στρατιώτης, Ικέτης, Τραπεζίτης, Λαός
Παντελής Καλπάκογλου: Μελέτης, Στρατιώτης, ,Ικέτης, Τραπεζίτης
Άγγελος Καρανικόλας: Δεσπότης, Ρακένδυτος Στρατιώτης
Δημήτρης Καρτόκης: Ξένος, Κωλέττης
Θανάσης Κεραμίδας: Καποδίστριας, Γραικός, Λαός
Δημήτρης Κολοβός: Χωρικός, Μπαλής, Ικέτης
Λευτέρης Λιθαρής: Κοτζάμπασης
Νίκος Μήλιας: Κοτζάμπασης
Ηλίας Μπερμπέρης: Πρόεδρος, Τελάλης, Ρακένδυτος
Ρούλα Παντελίδου: Αγγλία
Γρηγόρης Παπαδόπουλος: Μητροπολίτης, Καρατζάς, Δούκας, Κάνιγκ, Μαιζόν
Στέφανος Πίττας: Κοτζάμπασης, Τραπεζικός υπάλληλος
Σπύρος Σαραφιανός: Μαυροκορδάτος
Χρίστος Στυλιανού: Γραμματέας, Λαός, Πρίγκιπας, Τσάρος, Τραπεζίτης
Γιώργος Σφυρίδης: Λαγός, Οικονόμου, Ικέτης, Τραπεζίτης, Λαός
Γιάννης Τσεμπερλίδης: Κοτζάμπασης, Π.Π. Γερμανός, Κόχραν
Κώστας Χαλκιάς: Πονηρόπουλος
Συμμετέχουν επίσης:
Χρήστος Γκρόζος, Αργύριος Λάμπρου, Αθανάσιος Λανάρης, Νικόλαος Μανωλάς, Λεωνίδας Στάμου Επιμέλεια: Χρύσα Σάμου (repost από την Kalliopi Evangelidou που πρωταγωνιστεί στην παράσταση)