in English
ΚΘΒΕ
Προφίλ
Ιστορικό
Διοίκηση
Κώδικας Δεοντολογίας
Δραματική Σχολή
Εργαστήρια
Ένωση των Θεάτρων της Ευρώπης
Βιβλιοπωλεία
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Πρόγραμμα Παραστάσεων
Τρέχουσες Παραστάσεις
Εισιτήρια
Δείτε και κερδίστε
Σκηνές
Παιδική Σκηνή
Νεανική σκηνή
Όπερα Θεσσαλονίκης
Χοροθέατρο
Κλιμάκιο Μακεδονίας-Θράκης
Εκπαιδευτικά προγράμματα
Δράσεις
Δραστηριότητες
ΑΡΧΕΙΟ
Ψηφιακή Βιβλιοθήκη
Σύνθετη Αναζήτηση
Πωλητήριο
Προγράμματα
Αφίσες
Αναμνηστικά - Είδη ένδυσης και αξεσουάρ
ΧΩΡΟΙ
Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Φουαγιέ Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Βασιλικό Θέατρο
Μονή Λαζαριστών - Σκηνή Σωκράτης Καραντινός
Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών
Θέατρο Δάσους
Θέατρο Γης
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Φόρμα Επικοινωνίας
Τηλέφωνα Επικοινωνίας
Προτάσεις Συνεργασίας
Συχνές ερωτήσεις
ΝΕΑ
Νέα
Δελτία Τύπου
Ανακοινώσεις - Διαγωνισμοί
Auditions
ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ
Χορηγίες
Loyalty Club
Συνεργαζόμενοι φορείς
ΚΘΒΕ
Προφίλ
Ιστορικό
Διοίκηση
Κώδικας Δεοντολογίας
Δραματική Σχολή
Εργαστήρια
Ένωση των Θεάτρων της Ευρώπης
Βιβλιοπωλεία
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Πρόγραμμα Παραστάσεων
Τρέχουσες Παραστάσεις
Εισιτήρια
Δείτε και κερδίστε
Σκηνές
Παιδική Σκηνή
Νεανική σκηνή
Όπερα Θεσσαλονίκης
Χοροθέατρο
Κλιμάκιο Μακεδονίας-Θράκης
Εκπαιδευτικά προγράμματα
Δράσεις
Δραστηριότητες
ΑΡΧΕΙΟ
Ψηφιακή Βιβλιοθήκη
Σύνθετη Αναζήτηση
Πωλητήριο
Προγράμματα
Αφίσες
Αναμνηστικά - Είδη ένδυσης και αξεσουάρ
ΧΩΡΟΙ
Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Φουαγιέ Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Βασιλικό Θέατρο
Μονή Λαζαριστών - Σκηνή Σωκράτης Καραντινός
Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών
Θέατρο Δάσους
Θέατρο Γης
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Φόρμα Επικοινωνίας
Τηλέφωνα Επικοινωνίας
Προτάσεις Συνεργασίας
Συχνές ερωτήσεις
ΝΕΑ
Νέα
Δελτία Τύπου
Ανακοινώσεις - Διαγωνισμοί
Auditions
ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ
Χορηγίες
Loyalty Club
Συνεργαζόμενοι φορείς
in English
Νέα - Δελτία Τύπου
Αρχική
Νέα - Δελτία Τύπου
Συνομιλία με τον ηθοποιό Θοδωρή Πολυζώνη για την παράσταση «Ντετέκτιβ» (10/3/2022)
Με τον
Θοδωρή Πολυζώνη
, που πρωταγωνιστεί στον «
Ντετέκτιβ»
του ΚΘΒΕ, σε σκηνοθεσία
Έφης Δρόσου
, η πρεμιέρα του οποίου αναμένεται τον Μάρτιο, συζητάμε για το… μεγάλο μάτι….
Προηγείται όμως ένα σχόλιο για την συνθήκη των ηθοποιών που τα τελευταία δύο χρόνια, ελέω πανδημίας, είναι αναγκασμένοι να ζουν στο έπακρο την επαγγελματική ανασφάλεια χάνοντας την ήδη επισφαλή λόγω του επαγγέλματος εργασιακή σταθερότητα, αλλά και τα εκφραστικά τους μέσα, καθώς οι αποστάσεις κι οι πρόβες υπό το καθεστώς της μάσκας δεν συνάδουν με το θεατρικό αγαθό της επικοινωνίας.
«Ευτυχώς εμείς εδώ στο ΚΘΒΕ, όπως και στο Εθνικό οι συνάδερφοι, είμαστε τυχεροί. Τουλάχιστον, ακόμη κι υπό αυτές τις συνθήκες, που αλλοιώνουν το συναισθηματικό σου υπόβαθρο και καθορίζουν λειτουργίες, μπορούμε να ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Γιατί στο ιδιωτικό θέατρο, είναι σκληρό να ξέρεις ότι πας σε μια πρόβα και θα είναι η τελευταία σου»…
Αλλά για να επανέλθουμε στο… «μεγάλο μάτι», κάποτε φορούσε καμπαρντίνα, και κυνηγούσε να φωτογραφήσει κρυμμένος πίσω από εφημερίδες, και περιοδικά, στημένος για ώρες έξω από σινεμά και καμουφλαρισμένος πίσω από στύλους στα σοκάκια…
Σήμερα «είμαστε όλοι τσιπαρισμένοι… αυτάρεσκα και αυτ-καταγραφικά, με συνεπή κι άρα καθημερινή ροή «ποσταρισμάτων», απαθανατίζουμε μόνοι τα γεγονότα της τρέχουσας πραγματικότητάς μας, σημαίνοντα ή συχνά κι από έθος ασήμαντα… εκτιθέμεθα δημόσια, και το επικοινωνώ άρα υπάρχω, μεταμορφώθηκε σε είμαι στα social άρα υπάρχω». Το «μεγάλο μάτι» το κουβαλάμε στη τσέπη, την τσάντα, τη δουλειά και την κρεβατοκάμαρά μας…Υποκατέστησε κοινωνικές και προσωπικές σχέσεις, την μεγάλη βόλτα μας στη ζωή…
Ενδεχόμενα κάποιος, συμπερασματικά μπορεί να αναγορεύσει «παλιό» τον ντέτεκτιβ. Δεν θα συμφωνήσω, καθώς η έννοια της θεατρικής πράξης είναι να μπορεί να κάνει το φαινομενικά αδιάφορο σύγχρονο. Και ναι, το έργο μας αφορά σήμερα, γιατί παρά το ότι έχουν συγκλονιστικά όλα αλλάξει, στην ουσία όλα τα ίδια μένουν. Αυτό είναι το μαγικό στο θέατρο. Η διαχρονικότητα των έργων!
O ντέτεκτιβ έρχεται για να μας διασκεδάσει.
Μια γλυκόπικρη κωμωδία, εφαλτήριο για τον Πήτερ Σάφερ, καθώς σε αυτή, θεμελιώνει ζητήματα φιλοσοφικής θεώρησης που θα τον απασχολήσουν και θα μας προβληματίσουν σε ακόλουθες γραφές του, (όπως στα έργα Equus και Amadeus αρχές και τέλη του 1970 αντίστοιχα) όπου και θα τα αναπτύξει.
Στον ντέτεκτιβ έχουμε την σύγκρουση του ορθολογισμού με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα μιας ολόκληρης εποχής. Της εποχής του 1960 με έντονα ακόμη τα καθαρά οικονομοτεχνικά στοιχεία που διέπουν την ταξική διαστρωμάτωση τα οποία εμφανώς έρχονται κι εναντιώνονται στο διονυσιακό και το παράλογο.
Να γιατί ο Τζούλιαν, έχει ελληνική καταγωγή. Είναι μεσογειακός τύπος. Ένας Μέρλιν όπως ακριβώς αντιλαμβάνονται οι Άγγλοι το ελληνικό πνεύμα… Ένας ταχυδακτυλουργός θα έλεγα, ελεύθερος πλήρως από πάσης φύσης συμβάσεις και εν διαμέτρου αντίθετος απ’ τον Τσάρλς.
Ο χαρακτήρας του Τσαρλς.
Είναι ένας χαρακτήρας περιχαρακωμένος απ’ όλες τις απόψεις. Ανήκει στη μεσαία τάξη, τα δικαιώματα και της υποχρεώσεις της οποίας ενσαρκώνει κατά γράμμα. Θα ήθελε να αναρριχηθεί ταξικά, και καθώς έως τη μέση ηλικία που τον συναντούμε δεν έγινε κατορθωτό, είναι περιφρουρώντας το συμπεριφορικό και οικονομικό του status.
Προσωπικά, απ’ την πρώτη ανάγνωση του ρόλου, τον αντιπάθησα!!!
Είναι το πρότυπο του μεσήλικα που εμπεριέχει κι όλα τα στραβά που ο εν λόγω χαρακτηρισμός κουβαλά με τις σημερινές προσλαμβάνουσες. Ένας άνθρωπος που και μόνο το γεγονός ότι αποφασίζει να έρθει σε γάμο με μια γυναίκα που έχει τα μισά του χρόνια, ένα κορίτσι χαμηλότερης όταν την γνώρισε κοινωνικής τάξης, που το επιλέγει γιατί επιδιώκει να αναδειχθεί σε Πυγμαλίωνας της διαμορφώνοντάς τον χαρακτήρα της μου είναι αντιπαθής. Αν σε αυτό αθροίσει κανείς, το ότι είναι πατριαρχικός, και ρατσιστής, μόνιμα τυπολάτρης και κοινωνικοαναφορικός, ότι ακόμη και απ’ το επάγγελμα που επέλεξε στη ζωή του (είναι λογιστής) προκύπτει ότι αρέσκεται να υπηρετεί συμφέροντα, και την ίδια ώρα τις δικές του στιγμές τις αποτιμά και πάλι με οικονομικούς όρους αντιλαμβάνεται κανείς πως είναι δύσκολο να τον συμπαθήσεις. Τη γυναίκα την θεωρεί υπέροχο μεν, πράγμα δε. Μάλιστα νομίζω πως αν μπορούσε για να καλυτερέψει την κοινωνική του θέση, θα είχε παντρευτεί μιαν άλλη γυναίκα, από άλλη κάστα, με άλλο εκτόπισμα και προίκα, ωστόσο δεν είχε τα φόντα για να το κατορθώσει.
Φυσικά το έργο χρησιμοποιεί το μοτίβο της ζηλοτυπίας, μέσα απ’ το οποίο κατανοεί ο θεατής την ανεπάρκεια του συζύγου μέσα απ’ τις πολλαπλές του συμβάσεις… Ωστόσο, ο συγγραφέας, αφήνει ένα μικρό παράθυρο ανοιχτό στο μέλλον να υπάρξει αναστροφή κι ίσως η ελπίδα που δίδει βάση της τελικής σύμβασης που συντελείται μεταξύ του ζευγαριού.
Η αγάπη ανάμεσα στην Μπελίντα και στον Τσαρλς.
Νομίζει ότι την αγαπάει κι ίσως ελπίζει ότι στο μέλλον σταθεί ικανός να την αγαπήσει. Αυτό που νοιώθει, όμως τώρα, όχι, δεν χαρακτηρίζεται ως αγάπη. Είναι σκληρός και μόνιμα επικριτικός απέναντί της, υποτιμητικός καθώς θεωρεί ότι μόνον αυτός ξέρει πάντα το σωστό. Στον αντίποδα βλέπουμε μια νεαρή γυναίκα που επιθυμεί διακαώς να ζήσει την ουσία της ζωής, να δημιουργήσει αληθινές σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω, να νιώσει ελεύθερη, να αφεθεί στα αισθήματά της και να αποτινάξει τον ζυγό της δήθεν ύπαρξης. Η ίδια δεν αποζητά έναν άλλο άνδρα… Ο Τσάρλς όμως αμφιβάλλει, οπότε ψάχνει για αποδείξεις… Μαθημένος μάλιστα απ’ το επάγγελμά του να τις συλλέγει, αυτό επιδιώκει και στην προσωπική του ζωή μαζί της. Αν και θα ακριβώς επειδή θέλει να την κάνει καθ’ εικόνα και ομοίωσή του, δεν θα έπρεπε να την ψάχνει, γιατί, με τόση προβολή του εαυτό του πάνω της… μάλλον τον εαυτό του κυνηγάει…. Και μάλλον αυτόν είναι που δεν αγαπάει… Όσο για τον διονυσιακό, δικό της κόσμο, τον απορρίπτει συλλήβδην, δεν τον αντιπροσωπεύει, δεν τον γνωρίζει, είναι άκρως ελληνικός, τον υποτιμά και δεν υπάρχει καν στη φιλοσοφία του.
Γιατί να έρθω να δω την παράσταση;
Γιατί πρόκειται για ένα έργο φτιαγμένο με πολύ αγάπη από μια ωραία παρέα… Και στις «συνθήκες πολέμου» που επικρατούν στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει αυτή η σύζευξη κι αυτό το συναπάντημα των ανθρώπων.
Σύνταξη - Επιμέλεια: Χρύσα Σάμου
Ημερομηνία πρώτης δημοσίευσης 27/1/2022
Περισσότερα
Επιστροφή