Αυτό μεταξύ άλλων δήλωσε στον 102FM η Έμιλυ Κολιανδρή, που το Σάββατο 26 Ιουνίου, βρέθηκε προσκεκλημένη της Χρύσας Νίκου και της Φωτεινής Στεφανοπούλου, στην ραδιοφωνική εκπομπή «Μικρός Μεγάλος κόσμος», με αφορμή την πολυαναμενόμενη πρεμιέρα του ΚΘΒΕ με το έργο «Ελένη» του Ευριπίδη στο Θέατρο Δάσους, στις 7, 8 και 9 Ιουνίου.
Ακριβώς, είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με το Κρατικό και πιστέψτε με είναι ένα δώρο φοβερό, ειδικά μετά την πανδημία, να έχω την ευκαιρία να βρίσκομαι στην υπέροχη πόλη της Θεσσαλονίκης, με ένα φανταστικό έργο, με τον μοναδικό σκηνοθέτη Βασίλη Παπαβασιλείου, στο εξαιρετικό ΚΘΒΕ. Μεγάλο δώρο!
- Ποια ήταν η πρώτη σας αντίδραση, όταν δεχθήκατε την πρόταση;
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν “ευχαριστώ πολύ αλλά δεν θα μπορέσω”, καθώς μένω στην Αθήνα, έχω οικογένεια, έχω δυο μικρά παιδιά, έπρεπε να τα εγκαταλείψω όλα, πράγμα που φάνταζε αδύνατον..
- Και ειδικά το καλοκαίρι που οι ανάγκες των παιδιών αυξάνουν..
Βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη από τις 19 Απριλίου οπότε φάνταζε ένα δύσκολο project. Από την άλλη, δεν μπορούσα να ησυχάσω, καθώς ήταν και τιμή και πρόκληση η πρόταση απ’ το ΚΘΒΕ, ο ίδιος ο ρόλος και το έργο, που δεν ανεβαίνει συχνά. Κοντά στο μοναδικό κείμενο και η προοπτική να δουλέψω για πρώτη φορά με τον Βασίλη Παπαβασιλείου. Τώρα πια που φθάνουμε στο πέρας των προβών έχω με σιγουριά να δηλώσω ότι άξιζε η απόφαση να μετέχω.
- Λέγεται πως ο Παπαβασιλείου είναι «σκηνοθέτης των ηθοποιών».
Είναι καίριο αυτό που λέτε. Το μεγαλύτερό του νoιάξιμο είναι προς τον ηθοποιό. Πέρα απ’ την αισθητική της παράστασης ή τα κοστούμια, την όψη του σκηνικού, την μουσική, η μεγαλύτερη δουλειά γίνεται σε σχέση με τον ηθοποιό κι αυτό που εμένα με συναρπάζει είναι ότι ζητούμενο πάντα είναι η χαρά, κάτι που δεν είναι δεδομένο σε συνεργασίες.
Συνηθίσαμε να πιεζόμαστε, μεγαλώσαμε με την αντίληψη ότι για να βγει στη σκηνή κάτι πολύ καλό, θα πρέπει να βαδίσεις σε δρόμους σκοτεινούς, να θυσιαστείς, να πιεστείς, να ματαιωθείς. Όμως να που υπάρχει κι αυτός ο δρόμος, να κάνεις δηλαδή ό,τι αγαπάς και να νοιώθεις πολύ χαρούμενος, κάτι διόλου αυτονόητο.
- Και που σε σχέση με ότι ακούσαμε τελευταία ήταν και λίγο νόρμα…
Δεν είναι πάντα απαραίτητο, μην σας πω ότι μέσα απ’ τα χρόνια εμπειρίας μου, σίγουρα η πίεση σε κάποιες των περιπτώσεων ωθεί στο να βγει ο καλύτερος εαυτός μας, όμως νοιώθω ότι τελικά τον καλύτερό σου εαυτό τον δίνεις, όταν έχεις απέναντι έναν άνθρωπο που σε εμπιστεύεται, που σε θαυμάζει με έναν τρόπο εκείνη τη στιγμή, που υπάρχει μια σχέση αποδοχής και έρωτα.
- Διαβάζουμε ότι είναι καταχρηστικά θεωρούμενη τραγωδία η «Ελένη» του Ευριπίδη καθώς την διακρίνουν κωμικά στοιχεία. Εσείς πώς το ερμηνεύετε αυτό;
H «Ελένη» είναι έργο πολύ-πολύ ιδιαίτερο. Μιλάμε για μια αντιτραγική τραγωδία! Είναι σαν ο ίδιος ο Ευριπίδης, να ξεμπερδεύει μέσα στις 20 πρώτες σελίδες με την τραγωδία, κάνει το χρέος του και μετά οδηγείται σε μια -θα τολμούσα να πω- φάρσα. Ο τρόπος που παρουσιάζει τους ήρωες του πολέμου, τον Μενέλαο και όλους τους άνδρες, αλλά και η αλυσίδα των περιστατικών έως ότου φθάσουν η Ελένη με τον Μενέλαο, στην λύτρωση και την πολυπόθητη απελευθέρωση, με όλες τις ενδιάμεσες πλεκτάνες, προκειμένου να διαφύγουν, έχουν φαρσική υφή. Ο σκηνοθέτης μας, αγαπά τη φάρσα, αγαπά το θέατρο του Καραγκιόζη, δεν είναι ο ίδιος διόλου σοβαροφανής κι έτσι κατορθώνει και στρέφει όλο το έργο προς την κατεύθυνση αυτή, να υπάρχει μια ελαφράδα που δεν την έχουμε συνηθίσει σε τραγωδίες.
- Το οποίο στοιχείο σας αποκάλυψε και δρόμους που φλερτάρατε σε ότι αφορά στην κωμωδία.
Εμένα προσωπικά με ευχαριστεί πολύ ως είδος, αλλά και με έναν τρόπο με απάλλαξε με την έννοια ότι είχα έναν φόβο πως θα αντιμετωπίσω την «Ελένη», που είναι η Ωραία Ελένη, που για χάρη της δεν έχει υπάρξει ποιητής ή συγγραφέας που να μην κάνει αναφορά σε εκείνη. Είχε πάντα ειδικό βάρος ως ηρωίδα. Ο Παπαβασιλείου με απάλλαξε απ’ το βάρος αυτό, αφήνοντάς με να κάνω εκείνη την «Ελένη» που θα φτιάξω η ίδια. Δεν είναι ούτε του Ευριπίδη, ούτε του Ομήρου, ούτε του Ηροδότου… Δεν συναντάμε εκείνη που εγκατέλειψε τον άνδρα της και εξαιτίας της έγινε ο πόλεμος στην Τροία κι αδικοχάθηκαν τόσες ανθρώπινες ψυχές. Αυτή τη δύσμοιρη, την πήρε ο Πάρης απ’ την Σπάρτη και την πήγε στην Αίγυπτο, σαν σύγχρονη μετανάστρια, αλλά περνούσε καλά στην Αίγυπτο, σαν να πήγαινα εγώ στο Άμπου Ντάμπι ή το Ντουμπάι για λίγα χρόνια κι ότι ενδιαμέσως διαδραματίστηκε συνέβη ερήμην της, οπότε με την έννοια αυτή, είναι ένα καινούριο πρόσωπο που καλούμαι να φτιάξω η ίδια.
- Μια «Ελένη» πολυσυζητημένη, την ύμνησαν, της έγραψαν, την τραγουδήσαν… ωστόσο παραμένει ένας χαρακτήρας που μας διαφεύγει… Δεν είναι Αντιγόνη. Την βλέπουμε με μια περιέργεια και το ψυχογράφημά της δεν το γνωρίζουμε. Ποια είναι αλήθεια για σας;
Η «Ελένη», ακριβώς επειδή έχουν γραφεί τόσα πολλά, σαν ο κάθε συγγραφέας, ο κάθε ποιητής να έχει αφήσει πάνω της το αποτύπωμα, το χάραγμά του, είναι προσωποποίηση μιας αφορμής που πάντα ψάχνουν οι άνθρωποι για να κάνουν πράγματα: έναν πόλεμο, μια απάτη, οτιδήποτε… Πάντα πρέπει να υπάρχει η αιώνια αφορμή… Δεν μπορείς να πεις «θα πάω να σκοτώσω για να πλουτίσω». Θες να εξωραΐζεται ο σκοπός από αφορμή. Είναι λοιπόν διφορούμενο πρόσωπο γιατί της έχουν χρεώσει όλα τα εγκλήματα της ανθρωπότητας. Είναι μια γυναίκα που η ομορφιά της, ενώ για άλλες κοπέλες είναι δώρο, εκείνη την κατέστρεψε.
- Πώς βιώσατε την καραντίνα, μια συνθήκη τόσο ξένη για τη φύση του ηθοποιού;
Ενώ πέρσι το Μάρτη όπως ξεκίνησε φάνταζε δώρο αυτή η παύση στις ζωές μας προκειμένου να χαλαρώσουμε, να κατεβάσουμε ρυθμούς, καθώς η μια δουλειά διαδέχονταν την άλλη, η τόση μεγάλη διάρκειά της που σηματοδότησε αποχή από σκηνής, ήταν αφόρητη. Προσωπικά συμμετείχα και σε live streaming παραγωγές, όμως, παρά την κατανόηση της ανάγκης να συμβεί έστω κι έτσι θέατρο, γιατί το θέατρο δεν είναι πολυτέλεια αλλά ανάγκη στην καθημερινότητά μας, όσο απαραίτητο φάνταζε άλλο τόσο δύσκολο ήταν, αφού είναι αφόρητο να παίζεις δίχως κοινό. Ήταν σαν να κάναμε άλλη δουλειά. Η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ κοινού και ηθοποιών είναι αναντικατάστατη. Αν αφαιρέσεις ένα από τα δύο μέρη η εξίσωση δεν θα βγει ίδια.
Τώρα νιώθω ότι καλούμαστε να πάμε στην Επίδαυρο, ή σε άλλες μεγάλες διοργανώσεις, που απαιτείται μια άλλη φυσική κατάσταση, την ίδια στιγμή που όλη η περίοδος που προηγήθηκε μας έκανε να παρακάτσουμε και λίγο σαν να μικρύναμε και ως προς τα εκφραστικά μας μέσα, στη συνθήκη σαλόνι κουζίνα και πάλι πίσω… Και τώρα είναι σαν να πρέπει να κάνουμε διπλή δουλειά για να επανέλθουμε. Είναι όμως φοβερή συγκυρία και όλοι μας θέλουμε να την κάνουμε να αξίζει. Μοιάζει λιγάκι σαν ραντεβού που άργησε να έρθει. Δική μας ευθύνη είναι να κάνουμε γιορτινές παραστάσεις τώρα το καλοκαίρι.
Σύνταξη - Επιμέλεια: Χρύσα Σάμου