Με διάθεση παιγνιδίσματος και αφετηρία μουσικά θέματα από το ομώνυμο μπαλέτο του Σεργκέι Προκόφιεφ προσπαθήσαμε να ερευνήσουμε τον παλιό –σχεδόν αρχαίο- αυτό μύθο. Στόχος μας δεν ήταν να μεταφέρουμε επί σκηνής το σύνολο του έργου καθώς μια μεταγραφή με αναφορές στα σύγχρονα πολιτικά, κοινωνικά αλλά και ψυχολογικά δεδομένα θα εγκλώβιζε την παράσταση στο δραματικό υλικό του έργου. Ωστόσο, η ίδια η μουσική του Προκόφιεφ μας οδήγησε στην ‘αποδραματοποίηση’ του έργου και, αποτελώντας την κινητήρια δύναμη της ερευνητικής μας δουλειάς, ανέδειξε το λυρικό και ρομαντικό στοιχείο του βασικού θέματος, του έρωτα, αλλά και άλλων πτυχών του έργου, που λειτουργούν αντιστικτικά, όπως η απώλεια, η φθορά, ο θάνατος. Η ερωτική ουσία που διατρέχει και εμποτίζει ολόκληρο το έργο, αποσπάσθηκε από το κείμενο, έχασε το βιωματικό, δραματικό και ίσως τραγικό χαρακτήρα της και αντιμετωπίστηκε από όλη την ομάδα -κατά τη διάρκεια των δοκιμών- ως ένα καθαρό υλικό τόσο κινησιολογικής όσο και εικαστικής, αισθητικής αλλά και αισθητηριακής έκφρασης. Το αποτέλεσμα δεν μεταφέρει, αλλά μεταφράζει επί σκηνής ‘θραύσματα’ του μύθου μέσα από ένα κολάζ δράσεων – σκηνών, που στο σύνολό τους αποκαλύπτουν από διαφορετικές οπτικές γωνίες τα βασικά θέματα του έργου. Η απουσία συγκεκριμένων χαρακτήρων και σκηνικού, χωρο-χρονικά προσδιορισμένου, αφήνει το περιθώριο στους ερμηνευτές αλλά και σ’ εμένα να προσεγγίσουμε το υλικό μας με ελευθερία και να δουλέψουμε πάνω σε ιδέες, που παίρνουν σάρκα και οστά πάνω στη σκηνή, μεταφέροντας περισσότερο την αίσθηση παρά το ίδιο το αντικείμενο της δράσης. Κυρίαρχο, βέβαια, παραμένει το στοιχείο του έρωτα, της αγάπης που μοιάζει ‘καταδικασμένη’ να ζει για πάντα, να διαιωνίζεται, με ή και χωρίς τη συνοδεία του σώματος. Αυτή η ‘κατάρα’ των πρωταγωνιστών του μύθου στοιχειώνει τη σκηνή, μετουσιώνει τα υλικά από τα οποία είναι πλασμένος ο άνθρωπος, μονομαχεί με την αποσύνθεση και τη φθορά και, τελικά, αφήνει το ίχνος της ανεξίτηλο στις αισθήσεις, στα σώματα, στο χώρο. Αντώνης Φωνιαδάκης