Νέα - Δελτία Τύπου

«ΟΝ ΤΙΜΕ» προσκεκλημένος του Σταύρου Οραήλογλου, βρέθηκε προ ημερών στην τηλεόραση ATLAS TV, ο πρωταγωνιστής του ΚΘΒΕ, Δημήτρης Τσιλινίκος, που στην εμβληματική παράσταση «Η Δολοφονία του Μαρά» του Πέτερ Βάις, ενσαρκώνει τον Κουλμιέ, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη.




ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΗΡΩΩΝ ΜΕ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ

Στη «ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΑ», θα δείτε μια σύγκρουση ιδεολογιών, μεταξύ των ηρώων, που θέτει ο συγγραφέας ΠΕΤΕΡ ΒΑΙΣ, του ΖΑΝ ΠΟΛ ΜΑΡΑ, ιστορικό πρόσωπο της γαλλικής επανάστασης, της ΣΑΡΛΟΤ ΚΟΡΝΤΕ, που τον δολοφόνησε και του ΜΑΡΚΗΣΙΟΥ ΝΤΕ ΣΑΝΤ επίσης ιστορικού προσώπου.
Θα δείτε λοιπόν μια σύγκρουση τριών και περισσοτέρων προσώπων, που αφορούν στην ελευθερία του ατόμου, και πως την βλέπει ο καθένας απ’ τους ήρωες αυτούς.


ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Άλλος υποστηρίζει ότι η ελευθερία πρέπει να έρθει μέσα από μια Επανάσταση. Αλλά μια Επανάσταση μπορεί εμπεριέχει και βία. Και τί είναι εκείνο που θα’ ρθει μετά την Επανάσταση;
Η εγκαθίδρυση μιας νέας τάξης πραγμάτων…
Η ελευθερία διαρκεί;
Επαναπροσδιορίζεται;
Λέει σε κάποια φάση η Σαρλότ Κορντέ που δολοφονεί τον Μαρά :«Μαρά καθένας μας τη λευτεριά ποθούσε…όμως για σένα άλλο νόημα είχαν οι λέξεις κι άλλο για μένα»
Ο Μαρά ήταν υπέρμαχος της βίας. Λέει σε κάποια στιγμή: «δε δολοφονούμε, σκοτώνουμε από νόμιμη άμυνα. Πολεμάμε για τη ζωή μας».
Ωστόσο κάποιοι απ’ τους συντρόφους του, στην πορεία, συνειδητοποιούν ότι διαφωνούνε με τον τρόπο αυτό. Και σήμερα συμβαίνουν αυτά, με διάφορες ομάδες που προσπαθούν να αναποδογυρίσουν την καθεστηκυία τάξη, και ανά τους καιρούς των εποχών, υπάρχουν διάφοροι τρόποι που επιλέγει ο καθένας να γίνει αυτό. Εκεί ας προβληματιστεί ο θεατής…

 

ΑΤΟΜΙΚΗ – ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ

Μέσα απ’ το έργο βλέπουμε ότι ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΝΤΕ ΣΑΝΤ, προασπίζεται την ατομική ευθύνη, θεωρώντας ότι η συλλογική δράση δεν οδηγεί πουθενά. Ο καθένας έχει ευθύνη ως προς τον εαυτό του περισσότερο. Περισσότερο έχει ευθύνη ως προς τα κάτεργα που κρύβει ο καθένας μέσα μας…. Προς το τι θέση θα πάρει ως προς τον ψυχισμό, ως προς τον τρόπο που γεννήθηκε να σκέφτεται… ενώ ο Μαρά υπερασπίζεται την κοινωνική ευθύνη. Το πως δηλαδή, μέσα από μία Επανάσταση θα μπορούμε να σκεφτόμαστε αλληλέγγυα τον διπλανό μας.

ΓΟΝΙΜΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΣΤΟΝ ΘΕΑΤΗ

Πρόκειται για ένα κλασσικό έργο, το οποίο, ενώ γράφτηκε το 1965, πολλοί είναι αυτοί που μας λένε, κι εμείς αυτό εισπράξαμε όλο αυτό το διάστημα απ΄τις αναγνώσεις και τις πρόβες ακόμη, ότι είναι σαν να μιλάει για το σήμερα. Σα να απεικονίζει τα όσα βιώνουμε.

ΕΡΓΟ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ

Μετά από κάθε επανάσταση, που έχουμε ζήσει, έρχεται μια καινούρια τάξη πραγμάτων. Οραματιζόμαστε αυτούς τους νέους καιρούς… Αλλά αυτοί οι καιροί, ποιοι είναι τελικά? Η ιστορία όχι μόνο επαναλαμβάνεται αλλά κάνει έναν ατέρμονο φαύλο κύκλο!

 

DEBATE ΜΑΡΑ - ΣΑΝΤ

Είναι η διαμάχη μεταξύ ατομικής και συλλογικής ευθύνης. Ο Μαρκήσιος είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και του τρόπου που θα διαχειριστεί αυτό που κουβαλά, ενώ ο ΜΑΡΑ μιλά, για την ευθύνη του κοινωνικού συνόλου και δε διστάζει να φέρει και τη βία, ως τρόπο ανάκλησης της νέας τάξης. Ενδιαμέσως θα παρεισφρήσουν και άλλες ιδεολογίες όπως της Σαρλότ που λέει «μας πρόδωσες»… γιατί μετά ξεκίνησε η περίοδος της τρομοκρατίας, όπως συμβαίνει και σε άλλες επαναστάσεις που έχουμε δει … Φοβούνται και την σκιά τους οι αρχηγοί…Αρχίζουν οι εκδικήσεις, οι αντεκδικήσεις.
Και στο τέλος τί γίνεται;
Οι νέοι εξουσιαστές μήπως επαναλαμβάνουν τους προηγούμενους;
Στο έργο, υπάρχει και η ιδεολογία ενός μοναχού, του ΖΑΚ ΡΟΥ, που κινείται μέσα στο πλαίσιο της χριστιανικής διδασκαλίας …είναι πιο ρομαντικός… πιο ποιητικός
«Μαρά εσύ που ήθελες να βρεις που εδρεύει η ψυχή του ανθρώπου, (γιατί είναι επιστήμονας, και γιατρός, και ανθρωπιστής, είχε καταθέσει διατριβές και συγγράμματα τότε στην Ακαδημία οι οποίες κατά πάσα πιθανότητα δεν έγιναν αποδεκτές) οπότε το βλέπει υπό αυτό το πρίσμα… Ο ίδιος ο συγγραφές λέει ότι είναι μια Μαρξιστική παράσταση

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΡΓΟ – ΠΟΣΟ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Και λόγω ηλικίας-εμπειρίας ως πολίτης της χώρας, και ως κάτοικος της προδομένης αυτής πόλης, δοκιμάσαμε όλοι μας, και προς τη μια μεριά και προς την άλλη ….ασπαστήκαμε διάφορες ιδεολογίες και προεκλογικές δεσμεύσεις, και βλέπουμε αυτό τον φαύλο κύκλο που εμπλεκόμαστε. Θεωρώ πιο επίκαιρο από ποτέ αυτό το έργο … Σα να γράφτηκε τώρα… μας αφορά είτε ως πολίτες της Θεσσαλονίκης, είτε της Ελλάδος, είτε ως μιας χώρας-μέλους της ΕΕ, του πλανήτη Γη εν έτη 2022 εν μέσω πανδημίας, προτού μια πιθανή σύρραξη μεταξύ Ρωσίας-Ουκρανίας, που εν δυνάμει δεν ξέρουμε τι θα φέρει, εν μέσω μια ακρίβειας και αυξήσεων των πάντων…

Η ΕΛΠΙΔΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕΣΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ

Συνηθίζεται στα σύγχρονα έργα να μην δίνει μια απάντηση ο δημιουργός. Να θέτει ερωτήματα που πιθανότατα να μην έχει προλάβει να σκεφθεί ο θεατής. Αλλά ότι τα βλέπει μπροστά στα μάτια του και προβληματίζεται, αυτό, είναι και ο σκοπός της Τέχνης. Να πει και ο κόσμος να ανακαλύψει «αυτό το ζω», «το βίωσα»…. Να κάτι ανάλογο, μια αντίστοιχη με όσα ζω κατάσταση… Αυτό από μόνο του είναι μια σπίθα προβληματισμού. Από κει και μετά, έτοιμες λύσεις δεν δίνουμε στην Τέχνη

ΚΑΤΑΝΟΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Αυτοί που είναι γνώστες της ιστορίας και των φιλοσοφικών ζητημάτων φεύγουν υπέρ ευχαριστημένοι. Φυσικά κάποιοι δε γνωρίζουν τα ιστορικά δεδομένα, αν και όλοι λίγο έως πολύ ξέρουμε για την Γαλλική Επανάσταση…Ωστόσο, αντιλαμβάνονται όλοι πως, όσα αναφέρονται μέσα στο έργο, είναι σαν να μιλάνε για το σήμερα… Η βία, για παράδειγμα που έρχεται απ’ την εξουσία.
Εγώ προσωπικά παίζω τον ρόλο του Κουλμιέ, που παρέχει ψυχαγωγία στο ΣΑΡΑΝΤΟΤ, καθώς δίνει μια παράσταση διασκέδασης και μόρφωσης των ασθενών και χρησιμοποιεί το θέατρο ως τρόπο εκπαίδευσής τους… Αλλά, με την πρώτη ευκαιρία εξέγερσης των τροφίμων, δε διστάζει να επιβάλλει την τάξη δια της βίας… δείτε τις αναλογίες… ο καθένας μπορεί να τις δει… Το εισπράττουμε κιόλας…

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

Θεωρώ ότι δεν υπάρχει άλλη απάντηση απ’ τον Πολιτισμό και την Τέχνη. Ο Πολιτισμός μας φέρνει απέναντι απ’ άλλες ιδεολογίες και στάσεις ζωής, μας δείχνει μια άλλη πρόταση και μας επικοινωνεί το «διαφορετικό». Αν μείνουμε περιχαρακωμένοι σ’ όσα ξέρουμε, στο πλαίσιο της οικογένειας, της ομάδας, της φυλής, της ιδεολογίας, των πεποιθήσεών μας, δε πρόκειται ποτέ να αντιληφθούμε τον άλλο… Θα μείνουμε να θέλουμε ακροατές που να ακούνε τη δική μας άποψη… Ο πολιτισμός μας φέρνει το «έτερο», το «άλλο». Και μας βάζει σ έναν διάλογο με την σπίθα του προβληματισμού…Από εκεί και πέρα είναι στο χέρι μας.

 
Η ΔΙΕΤΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΚΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Τολμώ να πω και προσωπικά αλλά και συλλογικά ότι μας επηρέασε πάρα πολύ. Μας επηρέασε οικονομικά πρωτίστως και οικονομικά. Είναι η τάση μας να έχουμε ανάγκη να εκφραστούμε. Δεν είναι ίδιον όλων των ανθρώπων να θέλουν να μοιραστούν την άποψή τους τη θέση τους… Εμείς οι καλλιτέχνες την έχουμε αυτή την ανάγκη.. βέβαια βγήκαν άλλες μορφές επικοινωνίας…όπως το διαδίκτυο, ή η τηλεόραση που ξαναβρήκε την θέση της, ωστόσο, η πανάρχαια τέχνη του θεάτρου, την πλήρωσε ακριβά

Η ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΑΞΙΩΝ ΟΠΩΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΝ ΜΕΣΩ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ

Όποιος είχε σχέσεις με το βιβλίο, τις διατηρεί. Ακόμη και τώρα που έχει μεγαλύτερες ευκαιρίες διαφυγής κι εξόδων την διατηρεί Τα νέα παιδιά, εγώ έχω και μια κόρη 15 ετών και μπορώ να σας καταθέσω την εμπειρία μου, δεν έχουν την ίδια σχέση με μας τους παλαιότερους…

Η νεολαία, ήρθε κοντύτερα με τις νέες πλατφόρμες επικοινωνίας. Αλλά αυτό δεν είναι πολιτισμός. Είναι ψυχαγωγία…. Δεν σημαίνει ότι ήρθαν σε επαφή με ταινίες κουλτούρας και βαριάς τέχνης…. Ήρθαν σε επικοινωνία με ταινίες περιπέτειας… και αστυνομικές σειρές…
Θεωρώ ότι είμαστε σε μια μεταβατική περίοδο κι είμαστε όλοι εν αναμονή των εξελίξεων.

ΤΟ RESTART

Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σε όλα… και η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Το οφείλουμε στον εαυτό μας και στις νέες γενιές… εμείς θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε και να προσπαθούμε να οραματιστούμε τους νέους καιρούς


 
Διανομή

Κώστας Σαντάς: Μαρκήσιος Ντε Σαντ
Δημήτρης Σιακάρας: Ζαν Πωλ Μαρά
Άννη Τσολακίδου: Σιμόνη Εβράρ
Μαριάννα Πουρέγκα: Σαρλόττα Κορνταί
Ορέστης Παλιαδέλης: Ντυπερρέ
Δημήτρης Μορφακίδης: Ζακ Ρου
Θάνος Φερετζέλης: Τελάλης
Δημήτρης Τσιλινίκος: Κουλμιέ
Γιολάντα Μπαλαούρα: Κυρία Κουλμιέ

Τραγουδιστές: Αριστοτέλης Ζαχαράκης, Σοφία Καλεμκερίδου, Νίκος Καπέλιος, Νίκος Κουσούλης

Ασθενείς: Λευτέρης Αγγελάκης, Λουκία Βασιλείου, Μάνος Γαλανής, Ελένη Γιαννούση, Γιάννης Γκρέζιος, Λευτέρης Δημηρόπουλος, Στέλιος Καλαϊτζής, Γιάννης Καραμφίλης, Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη, Χρήστος Μαστρογιαννίδης, Μαρία Μπενάκη, Χρίστος Νταρακτσής, Σταυριάνα Παπαδάκη, Παναγιώτης Παπαϊωάννου, Κατερίνα Σισίννι, Ευανθία Σωφρονίδου, Φωτεινή Τιμοθέου, Νίκος Τσολερίδης

Συμμετέχουν επίσης: Τίμος Αρχοντίδης, Δημήτρης Δανάμπασης, Ευάγγελος Δρούγκας, Κατερίνα Ζησκάτα, Αλέξανδρος Καλτζίδης, Χρυσοβαλάντης Νέστωρας, Θεοχάρης Παπαδόπουλος

Η κ. Αγγελική Πολίτη (φοιτήτρια του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμενων Τεχνών ΑΠΘ) απασχολήθηκε ως Β' βοηθός ενδυματολόγου στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης.

 

Περισσότερα