in English
ΚΘΒΕ
Προφίλ
Ιστορικό
Διοίκηση
Κώδικας Δεοντολογίας
Δραματική Σχολή
Εργαστήρια
Ένωση των Θεάτρων της Ευρώπης
Βιβλιοπωλεία
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Πρόγραμμα Παραστάσεων
Τρέχουσες Παραστάσεις
Εισιτήρια
Δείτε και κερδίστε
Σκηνές
Παιδική Σκηνή
Νεανική σκηνή
Όπερα Θεσσαλονίκης
Χοροθέατρο
Κλιμάκιο Μακεδονίας-Θράκης
Εκπαιδευτικά προγράμματα
Δράσεις
Δραστηριότητες
ΑΡΧΕΙΟ
Ψηφιακή Βιβλιοθήκη
Σύνθετη Αναζήτηση
Πωλητήριο
Προγράμματα
Αφίσες
Αναμνηστικά - Είδη ένδυσης και αξεσουάρ
ΧΩΡΟΙ
Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Φουαγιέ Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Βασιλικό Θέατρο
Μονή Λαζαριστών - Σκηνή Σωκράτης Καραντινός
Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών
Θέατρο Δάσους
Θέατρο Γης
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Φόρμα Επικοινωνίας
Τηλέφωνα Επικοινωνίας
Προτάσεις Συνεργασίας
Συχνές ερωτήσεις
ΝΕΑ
Νέα
Δελτία Τύπου
Ανακοινώσεις - Διαγωνισμοί
Auditions
ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ
Χορηγίες
Loyalty Club
Συνεργαζόμενοι φορείς
ΚΘΒΕ
Προφίλ
Ιστορικό
Διοίκηση
Κώδικας Δεοντολογίας
Δραματική Σχολή
Εργαστήρια
Ένωση των Θεάτρων της Ευρώπης
Βιβλιοπωλεία
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Πρόγραμμα Παραστάσεων
Τρέχουσες Παραστάσεις
Εισιτήρια
Δείτε και κερδίστε
Σκηνές
Παιδική Σκηνή
Νεανική σκηνή
Όπερα Θεσσαλονίκης
Χοροθέατρο
Κλιμάκιο Μακεδονίας-Θράκης
Εκπαιδευτικά προγράμματα
Δράσεις
Δραστηριότητες
ΑΡΧΕΙΟ
Ψηφιακή Βιβλιοθήκη
Σύνθετη Αναζήτηση
Πωλητήριο
Προγράμματα
Αφίσες
Αναμνηστικά - Είδη ένδυσης και αξεσουάρ
ΧΩΡΟΙ
Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Φουαγιέ Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Βασιλικό Θέατρο
Μονή Λαζαριστών - Σκηνή Σωκράτης Καραντινός
Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών
Θέατρο Δάσους
Θέατρο Γης
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Φόρμα Επικοινωνίας
Τηλέφωνα Επικοινωνίας
Προτάσεις Συνεργασίας
Συχνές ερωτήσεις
ΝΕΑ
Νέα
Δελτία Τύπου
Ανακοινώσεις - Διαγωνισμοί
Auditions
ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ
Χορηγίες
Loyalty Club
Συνεργαζόμενοι φορείς
in English
Νέα - Δελτία Τύπου
Αρχική
Νέα - Δελτία Τύπου
Η Κορίνα Αθανασούλα μιλά για τον «Εφιάλτη του κυρίου Κάκου» (7/1/2022)
«Ένα έργο δυνατό, με μια συμπυκνωμένη ενέργεια».
Έτσι χαρακτηρίζει η πρωταγωνίστρια του ΚΘΒΕ
Κορίνα Αθανασούλα
τον «
Εφιάλτη του κυρίου Κάκου
» του
Γρηγόρη Μήτα
, που κάνει πρεμιέρα στις 14 Ιανουαρίου, στο
Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών
.
Το έργο διαδραματίζεται στη διάρκεια μιας οντισιόν του Μάκι Κάκου, ενός επηρμένου, σνομπ, διαστροφικού δυνάστη που εξαπατά και κακοποιεί με πρόσχημα την Τέχνη.
Η ιστορία ξεδιπλώνεται σε έξι σκηνές, στο «στρατηγείο- στούντιο» του σκηνοθέτη κυρίου Κάκου- μια ιδιότυπη «φυλακή», δημιούργημα του αρρωστημένου ψυχισμού του. Εκεί παρακολουθούμε την αγωνία, το άγχος, το φόβο των κοριτσιών που προσέρχονται για μία οντισιόν αλλά, τελικά, υφίστανται την κακοποιητική συμπεριφορά του. Όλα αυτά μέχρις ότου αλλάξουν οι ρόλοι και από θύτης γίνεται θύμα ο ίδιος. Τότε καλείται να βιώσει την υπέρτατη τιμωρία μέσα από έναν τρομερό και ανίκητο εφιάλτη…
Ο Ρόλος
Στην αρχή του έργου, υποδύομαι μια ηθοποιό. Πηγαίνει να περάσει από οντισιόν, αλλά στην ουσία δεν είναι ηθοποιός. Αποτελεί το τρίτο κομμάτι των δύο άλλων γυναικών, που μάλιστα συνδέονται συγγενικά μεταξύ τους (είναι ξαδέρφες): της Μαρίας και της Βάλιας (η οποία είναι η νεαρή που έχει κακοποιηθεί απ’ τον καταξιωμένο σκηνοθέτη). Ζητούμενό μου είναι να «ξεσκεπάσω» τον κακοποιητή κ. Κάκο, βάζοντας τέλος στον εφιάλτη που δημιουργεί στις ζωές νεαρών κοριτσιών.
Στο δεύτερο μέρος της παράστασης, έχω πιο δραστικό, πιο ουσιαστικό ρόλο καθώς την ώρα που επιχειρεί για δεύτερη φορά να χειροδικήσει έναντι ανυπεράσπιστου θύματός του, εισβάλουμε αιφνίδια και από κει και πέρα ξεκινά μια σουρεαλιστική κατάσταση, η οποία κορυφώνεται με τον ευνουχισμό του.
Ακολουθεί ένα Δελτίου Τύπου στα ΜΜΕ όπου αναφέρουμε με κάθε λεπτομέρεια το συμβάν προκειμένου να του δημιουργηθεί η ένταση του εφιάλτη της αποκάλυψης και της δημόσιας διαπόμπευσης. Στόχος μας είναι να μην βρίσκει ησυχία (όπως εξάλλου και τα θύματά του), να μην μπορεί να κοιμηθεί, ούτε να ηρεμήσει. Κατά κάποιο τρόπο επιφέρουμε τη «θεία δίκη», γιατί ο πραγματικός ευνουχισμός είναι η τιμωρία που θα επέλθει με την κοινοποίηση των ειδεχθών εγκλημάτων του.
Η ματιά του ρόλου
Θα δανειστώ μια φράση, που δεν αναφέρεται στο κείμενο του έργου, από το «χαλίκι στον κήπο»: «Τί είναι ασχήμια; Υπάρχει ασχήμια; H μόνη υπαρκτή ασχήμια είναι η μνήμη των κακών αναμνήσεων».
Σ’ αυτό για μένα εδράζεται κι όλος ο υποκριτικός μου άξονας. Αυτό που δημιουργεί κακή ανάμνηση, κι αναφέρομαι στις κακές μας ή τις ακραίες μας συμπεριφορές, είναι που δημιουργεί την ασχήμια στον άνθρωπο και την κοινωνία.
Παθιασμένη με τον ρόλο.
Είναι αδύνατον να μην είσαι παθιασμένος… Πέρασαν τόσες ώρες απ’ την πρόβα κι όμως βλέπεις ότι κουβαλάω ακόμα την ενέργεια του ρόλου…
Ένα έργο τόσο επίκαιρο, που εκτός απ’ τον κορονοιό, στην εποχή που διανύουμε ειδικά, καταδεικνύει πως η ανθρώπινη ψυχή βάλλεται πολυποίκιλα.
Δεν έχεις εμπιστοσύνη στο διπλανό σου, εγκλωβίζεσαι όχι μόνο επειδή τα μέτρα επιβάλλουν απομόνωση κι απομάκρυνση. Δυστυχώς, ο άνθρωποι παραμένουμε σιωπηλοί, αδιαμαρτύρητοι, απαθείς. Αυτό πρέπει να αλλάξει.
Οφείλουμε να βγούμε μπροστά, να μιλήσουμε, να δράσουμε, να μην στέκουμε παρατηρητές.
Ας ανοίξουν επιτέλους τα στόματα, ας πούμε αυτό που μας συνθλίβει, ό,τι μας πονά και μας καίει, όλα όσα κουβαλάμε και μαυρίζουν τις ψυχές μας.
Μακάρι αυτή η αλλαγή να ερχόταν νωρίτερα. Ίσως τότε, να είχαν αποφευχθεί τα περιστατικά κοινωνικής σήψης που πήραν πανδημικές διαστάσεις στις μέρες μας. Ίσως οι γυναικοκτονίες να μην ήταν η καθημερινότητά μας… ίσως ο χώρος του θεάματος αλλά κι ευρύτερα της κοινωνίας να ήταν απαλλαγμένος από τον σεξισμό της εξουσίας.
Μίλα! Μην μένεις απαθής!
Αντί για σγαίρες... λέξεις!
Το έργο κραυγάζει: μίλα, μην μένεις απαθής! Έχεις φωνή, μίλησε. Ξέρεις, η μαγεία του θεάτρου είναι πως, με τη μυθοπλασία, έχει τη δυνατότητα, να φθάνει το μαχαίρι στο κόκκαλο!
Να είναι υπερφίαλο. Να χρησιμοποιεί ακραία στοιχεία, να δημιουργεί σουρεαλιστικές καταστάσεις.
Στον «Εφιάλτη του κυρίου Κάκου», το συναντούμε αυτό το στοιχείο με την πράξη του ευνουχισμού, που παρά την ακρότητά του, οπλίζει συνειδήσεις. Δεν προτρέπει να πάρουμε το νόμο στα χέρια και με μαχαίρια ν’ αποδώσουμε δικαιοσύνη. Αλλά μας παροτρύνει να κάνουμε όπλο μας τις λέξεις και να καταγγείλουμε παραβατικές συμπεριφορές απ’ όπου κι αν προέρχονται.
Ο λόγος είναι όπλο. Αντί για σφαίρες… λέξεις!
Τα όρια της κακοποίησης.
Συχνά, δεν είναι ευδιάκριτο, που αρχίζει και που τελειώνει η κακοποιητική συμπεριφορά. Εν προκειμένω, το ανδρικό πρόσωπο του θύτη, είναι πολύ καλά κρυμμένο και σχεδόν υπεράνω υποψίας. Ένας καθώς πρέπει σκηνοθέτης, με μακρύ βιογραφικό, αξιοπρόσεχτες συνεργασίες και αξιέπαινο δείγμα γραφής στη δουλειά του, με κατά τα άλλα, καλούς τρόπους και ευρεία κοινωνική αποδοχή. Κι όμως... τα φαινόμενα απατούν!
Τι αποκομίζει ο θεατής βλέποντας την παράσταση;
Μια κρυφή δύναμη!
Αυτό θα εισέπραττα νομίζω ως θεατής.
Το ότι ακούστηκαν τα πράγματα με το όνομά τους, ότι ειπώθηκαν σωστά, και κανείς δεν φοβήθηκε, δε δείλιασε να τα μαρτυρήσει, από μόνο του αποτελεί κατάκτημα.
Είναι λύτρωση το ξεκαθάρισμα αυτό για όλους μας.
Το έργο μας αφορά νομίζω όλους.
Όλους εμάς, που οι ιστορίες που πρόσφατα είδαν το φως της δημοσιότητας, μας βρήκαν έγκλειστους ελέω πανδημίας. Τώρα έχουμε την αφορμή με το θεατρικό αυτό για να τις συζητήσουμε, να τις ξανασκεφτούμε, να τις καταδικάσουμε απερίφραστα.
Όσο για τους άνδρες θεατές, βγαίνοντας απ’ την παράσταση, θα λυτρωθούν απ’ την παντοκρατορία τους. Αυτή την ψευδαίσθηση του απόλυτα δυνατού. Η εικόνα θα χαλαρώσει και στα δικά τους μάτια καθώς με προσέγγιση που σε τίποτε δε θίγει τον «άνδρα – πρότυπο», ωστόσο θέτει ερωτήματα για την ισορροπία των ρόλων μεταξύ ανδρών και γυναικών στις κοινωνίες μας. Πάνω και πέρα απ’ τα δύο φύλα ο άνθρωπος!
Αυτό που δημιουργώ έξω απο μένα είναι η κόλαση που ζω μέσα μου!
Πολλές φορές αναρωτήθηκα, τι είναι εκείνο που λείπει σε έναν άνθρωπο και ενώ φαινομενικά θα έπρεπε να είναι ευτυχής με όσα έχει καταφέρει (αναγνωσιμότητα, χρήματα, επιφάνεια κοινωνική) οδηγείται στην άσκηση βίας. Μάλιστα στους αυτοσχεδιασμούς που κάναμε στις πρόβες, η ερώτηση που επαναλάμβανα ξανά και ξανά στον Γιάννη Χαρίση, ήταν «γιατί έφθασες να το κάνεις;» (επιδιώκοντας να λάβω την απάντηση απ’ τον ρόλο καθώς υποδύεται τον κ. Κάκο ); Γνώμη μου είναι, πως, όλο αυτό εδράζεται στην οικογένεια. Ένα λάθος πρότυπο, κάποιος ο οποίος μεγάλωσε βλέποντας εικόνες βίας, σε περιβάλλοντα στερημένα από αγάπη, στο δρόμο για την ενηλικίωση κουβαλά το φορτίο στο ακέραιο και δυστυχώς το επαναλαμβάνει. Οι περισσότεροι άνθρωποι που υπήρξαν κακοποιητές, είχαν στα περιβάλλοντά τους κάτι ανάλογο. Ή κι αν δεν είχαν ζήσει παρόμοιες καταστάσεις, μεγάλωσαν σε οικογένειες χωρίς στοργή κι αγάπη. Αυτό που δημιουργώ έξω από εμένα, είναι η κόλαση που ζω μέσα μου. Ο θύτης συχνά, επιδίδεται σε κατηγορίες τύπου: «εσύ θύμα φέρεις την ευθύνη αφού «κουνούσες την ουρά σου». Ουσιαστικά όμως είναι το παραπέτασμά του στην προβολή της μέσα μου κολάσεως που επιβάλλει «θα χειροδικήσω γιατί, αυτό ξέρω να κάνω…»… Δεν ξέρω αν η τιμωρία είναι ικανή να αλλάξει την κόλαση του θύτη…. Νομίζω ότι περισσότερο βοηθά εμάς τις γυναίκες – θύματα!
Διανομή
Σκηνοθεσία- Σκηνικά- Κοστούμια- Μουσική επιμέλεια: Γρηγόρης Μήτας
Φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Καραμήτρη
Βοηθός σκηνογράφος-ενδυματολόγος: Δανάη Πανά
Φωτογράφιση παράστασης: Τάσος Θώμογλου
Σχεδιασμός δημιουργικού: Σιμώνη Γρηγορούδη
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου (στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης): Γιώτα Ορφανίδου
Διανομή (με σειρά εμφάνισης)
Γιάννης Χαρίσης: Μάκι Κάκος (Σκηνοθέτης)
Κορίνα Αθανασούλα: Ηθοποιός (Lecoq)
Ελευθερία Τέτουλα: Μαρία (Φοιτήτρια Ιατρικής)
Χριστίνα Μαγκάκη: Βάλια (Τραγουδίστρια, αδελφή της Μαρίας)
Στην αρχή της παράστασης ακούγονται με σειρά εμφάνισης, οι ηθοποιοί: Νατάσσα Δαλιάκα, Κλειώ Δανάη Οθωναίου, Μαριάννα Αβραμάκη, Μαριάννα Πουρέγκα.
Σύνταξη - Επιμέλεια: Χρύσα Σάμου
Επιστροφή