Πώς προσέλαβαν οι σκηνοθέτες του ΚΘΒΕ τη νέα συνθήκη; Τι βίωσαν στις πρεμιέρες τους;
Τάκης Χρυσικάκος, «Βαβυλωνία» στο ΚΘΒΕ
Μετά από ενάμιση ολόκληρο χρόνο που επί της ουσίας έχουν να λειτουργήσουν τα χειμερινά θέατρα, είναι μεγάλη χαρά για όλους εμάς τους δημιουργούς αλλά και για το κοινό, εξ’ όσων μπορώ να κρίνω, το άνοιγμα των αιθουσών.
Στη Μονή Λαζαριστών όπου η «Βαβυλωνία» του Βυζάντιου συνεχίζει να προσελκύει το αμείωτο ενδιαφέρον των θεατών, η αυθόρμητη συμμετοχή του κοινού, που εκφράζεται είτε με το χειροκρότημα, είτε με γέλιο, άλλοτε πάλι φωνάζοντας «μπράβο», καταδεικνύει πως ήταν τεράστια η ανάγκη του να εκδηλωθεί σε ένα θέαμα ζωντανό που να συμβαίνει εκείνη ακριβώς τη στιγμή, μπροστά στα μάτια του.
Γιατί το θέατρο, κακά τα ψέματα, δεν υποκαθίσταται από κανενός είδους ηλεκτρονικό μέσο όσο άρτιο κι αν είναι το τελευταίο, όσο ισχυρή απήχηση κι αν έχει.
Να γιατί και παρά τα προβλήματα που κι αυτή τη στιγμή ακόμη υπάρχουν, ας μην ξεχνούμε πως έχουμε έξαρση αυτή τη στιγμή, ο κόσμος πηγαίνει στα θέατρα.
Τηρώντας τα μέτρα προστασίας, με μάσκες, αποστάσεις ασφαλείας και φυσικά εμβολιασμένοι, καθώς αυτό είναι που παρέχει τη μεγάλη σιγουριά του κόσμου, να γνωρίζει δηλαδή ότι όσοι βρίσκονται εντός του ίδιου κλειστού χώρου είναι προστατευμένοι. Εδώ βέβαια είναι και το οξύμωρο με τα θέατρα και τους λοιπούς χώρους συνάθροισης. Και δεν μιλώ για τα εστιατόρια, αλλά για τις μουσικές σκηνές επί παραδείγματι, ή και τα μπουζούκια, εκεί δηλαδή που ο κόσμος θα εκφραστεί πιο διαχυτικά, θα έρθει σε επισφαλής αποστάσεις, θα πιεί ή θα τραγουδήσει αγκαλιασμένος, όπου δεν απαιτείται να φοράνε μάσκα φθάνει να επιδείξουν στην είσοδο το πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης.
Δεν κατανοώ δηλαδή γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο και στα θέατρα, όπου το κοινό κάθεται με σειρά στις προκαθορισμένες θέσεις, ούτε μετακινείται, ούτε φωνάζει, ούτε σηκώνεται, ούτε μετακινείται.
Έστω και έτσι όμως, θα ξαναπώ πόσο σημαντικό είναι που ο κόσμος ξανάρχισε να πηγαίνει με μεγάλη χαρά στο θέατρο.
Πολλοί με ρωτάνε, ειδικά για τη «Βαβυλωνία», που οι παραστάσεις λόγω πανδημίας πέρσι ανακόπηκαν αιφνίδια, αν με πείραξε.
Το θέατρο τους απαντώ, είναι κομμάτι της κοινωνίας. Δεν δύναται να κινηθεί αυτόνομα. Απ’ τη στιγμή που ήταν επιβεβλημένη ανάγκη της κοινωνίας να σιωπήσει, κι εμείς έπρεπε να ακολουθήσουμε τις οδηγίες.
Και δεν κόπηκε μόνον το θέατρο απ’ τις ζωές μας. Κόπηκα τα πάντα. Εμείς συνταχθήκαμε χάριν του κοινού καλού, κι εξατομικευμένα ο καθένας έπραξε με τον τρόπο του ότι καλύτερο μπορούσε.
Ο χρόνος ήταν χρήσιμος να διαβάσουμε, να μελετήσουμε, να εντρυφήσουμε τους ρόλους μας, να ψάξουμε εκφραστικά μέτρα μέσα στην πανδημία και να βγούμε στη σκηνή πληρέστεροι, αρτιότεροι.
Αυτό συνέβη.
Σύνταξη - Επιμέλεια: Χρύσα Σάμου