- Πώς προσέλαβαν οι σκηνοθέτες του ΚΘΒΕ τη νέα συνθήκη; Τι βίωσαν στις πρεμιέρες τους;
Ήταν μια λύτρωση, μας λέει η Μαίρη Ανδρέου, που υπογράφει τη σκηνοθεσία του «Πουπουλένιου». Μια δικαίωση που την είχαμε ανάγκη όλοι μας.
Στη συνθήκη του εγκλεισμού και της απόλυτης σιωπής, στην αβεβαιότητα της καθημερινότητας που δεν ήξερες πότε η κανονικότητα θα επανέλθει και πώς, στις προσαρμογές τις δικές μας, των έργων, των τρόπων, τις πρόβες μέσω διαδικτύου, στα ιντερνετικά ανεβάσματα, υπήρχε διάχυτα μια υφέρπουσα τύπου καταπίεση.
Κυρίως των συναισθημάτων, τόσο των δικών μας που ως δημιουργοί χτίζαμε επί μακρόν την ιστορία επί σκηνής και συνάμα εφευρίσκαμε τρόπους, κυρίως φαντασιακούς, πως δήθεν μας βλέπει ζωντανά το κοινό, όσο και του κόσμου που διψούσε να βγει απ’ την πόρτα του και να έρθει σε απόσταση αναπνοής για να εισπράξει περιπέτειες χαρακτήρων και την θεατρική δράση σε διάδραση.
Προσωπικά, επειδή επί έναν ολόκληρο χρόνο δουλεύουμε την παράσταση, την έχω δει ίσαμε εκατό φορές. Ως μέρος του κοινού λοιπόν, ως παρατηρητής, εισέπραξα την ανάγκη του να δει θέατρο από κοντά.
Όταν λοιπόν μετά την πρεμιέρα μας δυο βδομάδες πριν συνέβη να ανοίξουν πόρτες και αυλαίες, νιώσαμε όλοι λυτρωμένοι, αφού η μαγεία του θεάτρου συντελέστηκε.
Ξέρεις, κάθε φορά, είναι διαφορετική η παράσταση, αφού ο πρωταγωνιστής που λέγετε θεατής, σε κάθε ανέβασμα έχει διαφορετική αντίδραση. Γελά σε άλλα σημεία του έργου, εντείνεται σήμερα σε μια αναφορά της πρώτης πράξης αύριο σε άλλη και έτσι, φωτίζονται και σε μας διαφορετικές πτυχές της ιστορίας μας.
Όσο για τους ηθοποιούς, αντλούν πάντα από τα δυο μάτια της πλατείας και είναι διαφορετικό να παίζεις για έναν κόσμο που αναπνέει μαζί σου, αγωνιά μαζί σου, συμπάσχει με το γέλιο και το δάκρυ σου.. και άλλο τελείως να γράφεις μπροστά σε μια άψυχη κάμερα που τίποτε δεν σου επιστρέφει με την υποψία ότι θα φθάσει μια κάποια στιγμή η φωνή σου στον κόσμο.
Όλη αυτή η κανονικότητα που είχαμε ξεχάσει να τη ζούμε επέστρεψε και μακάρι να μην διαταραχθεί ποτέ ξανά.
- Το έργο αν και ακατάλληλο για ανηλίκους, έχει την πρωτοτυπία, η ίδια του η σκηνοθέτις να «κουβαλάει» και μάλιστα σε κάθε παράσταση τον μικρότερο ηλικιακά θεατή (μιας και επίτοκος)
(χαμογελάει) Έχεις δίκιο! Όντως έχουμε τον πιο μικρό θεατή και μάλιστα κάθε φορά που ακούει την ιστορία του «Πουπουλένιου» ακόμη από τις πρώτες αναγνώσεις αλλά και σε κάθε τωρινή μας παράσταση, κλωτσάει σαν τρελός.
- Ή γιατί θέλει να συγχαρεί τη μητέρα του, είτε γιατί θέλει να χειροκροτήσει τον πατέρα του (Σπύρο Σαραφιανό), ή γιατί εγγράφηκε μέσα του με τόσες παρουσίες στις πρόβες και τις παραστάσεις το έργο, που είναι έτοιμος να βγει και να παίξει ο ίδιος όλους τους ρόλους!
Όχι όχι, μας χειροκροτάει όλους, όχι μόνο τους γονείς του.
Σύνταξη - Επιμέλεια: Χρύσα Σάμου