Ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης του ΚΘΒΕ παραχώρησε συνέντευξη στο Ράδιο Θεσσαλονίκη.
Δείτε το video:
Πρώτη μέρα της Απελευθέρωσης στο Ναύπλιο και μαζεύεται μια ομάδα ανθρώπων απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδος και μέσα απ’ τη μουσική και το χορό και τη διαφορετική ντοπιολαλιά επιχειρούν να συνεννοηθούν.
Λόγω της ευχάριστης είδησης της Απελευθέρωσης απ’ τον Τουρκικό ζυγό περνάνε μια χαρά… μέχρι που ο Αρβανίτης μεθυσμένος διαπληκτίζεται με τον Κρητικό.
«Εσείς που ήρθατε και φάγατε τα κουράδια μας», του απαντά ο Κρητικός, υπονοώντας βέβαια στην κρητική διάλεκτο τα αρνιά. Ο Αρβανίτης ρίχνει πιστολιά… ευτυχώς τον βρίσκει στο χέρι και τότε εμφανίζεται ο Επτανήσιος Αστυνομικός για να κάνει τις ανακρίσεις. Και δεν τον ενδιαφέρει η ουσία των γεγονότων καθώς η εξουσία διαχρονικά νοιάζεται για το γράμμα του νόμου και όχι την ουσία του νόμου. Ρωτά και ξαναρωτά αν ήταν στιγμιαίο ή εκ προμελέτης το περιστατικό.. Δεν κατανοεί τι του λένε καθώς μιλούν με τοπικές διαλέκτους και αποφασίζει να τους βάλει όλους στη φυλακή.
Τότε είχαμε γλωσσική, σήμερα υπάρχει νοητική ασυνεννοησία
Το έργο γίνεται επίκαιρο γιατί αν και λύσαμε το γλωσσικό μας ζήτημα, κατανοούμε τι θέλει να πει αυτός που συνομιλούμε, ωστόσο στις μέρες μας βιώνουμε τη νοητική Βαβυλωνία.
Ειδικά τώρα είναι ζωντανό παρά ποτέ το πρόβλημα.
Ο Βυζάντιος γράφει το έργο ως Κοραϊστής, προτρέποντας «επιτέλους βρείτε μια κοινή γλώσσα για να μπορείτε να συνεννοείστε»! Όμως το έργο θεωρείται κορυφαίο ελληνικό θεατρικό γιατί έχει μαζέψει τα πολύτιμα λιθαράκια της γλώσσας απ’ άκρη ως άκρη της ελληνικής επικράτειας. Όλες οι διαφοροποιήσεις είναι ενταγμένες στη Βαβυλωνία. Η Κυπριακή διάλεκτος, η Αρβανίτικη, Η Πελοποννησιακή, η Κρητική κοκ Μοιάζει σαν τον Παπαδιαμάντη, τον πατέρα των γραμμάτων, που είχε μαζέψει στο έργο του 13.000 ελληνικές λέξεις.
Μοιάζει όπως ο Ελύτης που είπε «Πατρίδα μου είναι η γλώσσα» και ας μου επιτραπεί να πω ότι ρίζα του δυτικού κόσμου είναι η ελληνική γλώσσα. Ως τέτοια είναι βαριά μας κληρονομιά.
Η διαφορετικότητα σήμερα είναι απορριπτέα
Στο έργο η Βαβυλωνία καταπιάνεται με την αρχή της διαφορετικότητας όπως την διαβάζω τώρα πια. Με την είδηση της Απελευθέρωσης οι ήρωες, παρά την άλλη νοοτροπία, την διαφορετική γλώσσα, τα έθιμα, το ντύσιμο, τον χορό και το τραγούδι, γλεντάνε τόσο ωραία, σχεδόν σαν να καταλάβαιναν ο ένας τον άλλον.
Σήμερα δεν το κάνουμε αυτό… Το διαφορετικό μας ξενίζει, μας ξαφνιάζει και εν τέλει το απορρίπτουμε, δεν το δεχόμαστε.
Η περιπέτεια της υγείας και οι υβριστές του διαδικτύου
Εγώ παρ’ ότι είχα εμβολιαστεί γιατί είχα χρόνιο νόσημα κόλλησα και νοσηλεύτηκα στο ΑΧΕΠΑ. Τότε ήταν που βίωσα μια ανήθικη επίθεση από τους αρνητές των εμβολίων που με ξάφνιασε και μου προκάλεσε θλίψη. Έγραφαν στα social media «αυτός έκανε το εμβόλιο» και σε προσωπικό επίπεδο συμπλήρωναν «καλά να πάθεις… να πεθάνεις».
Είναι τρομακτικό μέσα απ’ τη κατάσταση που παίζει κανείς τη ζωή του κορώνα γράμματα και δεν ξέρει αν την επαύριο ζήσει, να υπόκειται και στην επίθεση αυτή. Αυτό που προκλήθηκε μέσω διαδικτύου για μένα ήταν μιαν άλλη Βαβυλωνία.
Το ίδιο το μέσο φυσικά δεν φταίει. Ο χειρισμός του φταίει. Η διαχείριση η δική μας που προσπαθώντας να επιβάλλουμε την άποψή μας, δεν νοιαζόμαστε για τίποτε… Κανέναν ηθικό φραγμό δεν έχουμε, δεν μας νοιάζει ούτε καν η ζωή του πλησίον, φθάνει να επιβληθούμε.
Και φυσικά και κατανοώ και σέβομαι την άλλη άποψη και όλοι μας έχουμε δικαίωμα να έχουμε διαφορετική φωνή. Εξάλλου η αρχή της δημοκρατίας είναι η αποδοχή της διαφορετικότητας.
Όμως να εύχεσαι σε κάποιον που δεν ξέρει τι του ξημερώνει, να πεθάνει, είναι χυδαίο. Και ξέρετε, προσωπικά, όσοι γνωρίζουν την μικρή μου ιστορία, γνωρίζουν πως είμαι ένας άνθρωπος που δεν έχω προκαλέσει, δεν έχω βλάψει, δεν έχω προσβάλει ποτέ και κανέναν. Με το μικρό μου μέγεθος προσπαθώ να κάνω απλώς όσο καλύτερα μπορώ τη δουλειά μου.
Αυτό το περιστατικό ειλικρινά μου προκάλεσε βαθιά θλίψη γιατί με έβαλε να αναρωτηθώ «σε τι κοινωνία ζούμε».