Στη Μαρία Σαμολαδά και τον Ραδιοφωνικό Σταθμό Real Fm 107,1 της Θεσσαλονίκης, βρέθηκε προσκεκλημένος σήμερα ο πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης του ΚΘΒΕ Τάκης Χρυσικάκος.
Θέμα, η «Βαβυλωνία» του Δημήτρη Βυζάντιου που έκανε πρεμιέρα το Σάββατο 23 Οκτωβρίου στο Θέατρο της Μονής Λαζαριστών.
Εν αρχή ην ο λόγος, και η κουβέντα ξεκινά με το ιδίωμα που διατρέχει όλη την παράσταση.
«Αυτή είναι η κληρονομιά μας: οι διάλεκτοι, οι ντοπιολαλιές… Αυτά είναι τα μικρά λιθαράκια τα πολύτιμα της ελληνικής μας γλώσσας. Ο Βυζάντιος αναφέρεται ως Κοραϊστής στη δημιουργία της ενιαίας γλώσσας που δημιουργήθηκε για να μπορεί αυτό το νέο κράτος που δημιουργήθηκε μετά τη ναυμαχία του Ναυαρίνου να συνεννοείται.
Σώζεται ακριβώς, γιατί μάζεψε, όλες αυτές τις ντοπιολαλιές και τις συμπεριφορές των Ελλήνων της νησιωτικής και ηπειρωτικής Ελλάδος. Γιατί έχει διαφορά πως θα πει το ίδιο πράγμα ο Κρητικός, ο Κύπριος, ο Ηπειρώτης, ο Αρβανίτης κοκ…
Πατρίδα μου είναι η γλώσσα έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης. Το ίδιο διαπιστώνουμε και στον πατέρα των ελληνικών γραμμάτων, τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
Στη Βαβυλωνία λοιπόν έχουμε τη χαρά, να ακούμε και να βλέπουμε μαζεμένη όλη την Ελλάδα σε ένα έργο. Ίσως πρόκειται για το σημαντικότερο έργο που έχει γραφτεί μετά τις κωμωδίες και τις τραγωδίες του Αριστοφάνη.
Δεν είναι μόνον η ντοπιολαλιά που σε συνεπαίρνει στην παράσταση κι η συμπεριφορά σε εθνικοτοπικό επίπεδο. Είναι και το ενδυματολογικό στοιχείο που χρίζει μνείας, καθώς ζωντανεύει επί σκηνής μια ολόκληρη γενιά, καταβολές, ιδιάζουσες συνθήκες καθημερινότητας… Είναι και τα τραγούδια μας και οι χοροί που από τόπο σε τόπο διαφέρουν κι αν τους παντρέψεις όπως έκανε ο Βυζάντιος στο έργο έχεις ένα μωσαϊκό απαράμιλλης ομορφιάς που ακούει στο όνομα Ελλάδα.
Όλα αυτά τα διαφορετικά ντυμένα πρόσωπα, με τους διαφορετικούς βηματισμούς στο χορό, την ιδιαίτερη χρήση της εκφοράς του προφορικού τους λόγου, στο άκουσμα της είδησης της Απελευθέρωσης απ’ τον Οθωμανικό ζυγό, πίνουν, τρώνε, γελάνε και γλεντάνε εξαιρετικά.
Είναι λοιπόν εκείνη η στιγμή που σ’ ένα λεκτικό επεισόδιο ο Αρβανίτης μπαίνει μεθυσμένος και όταν ο Κρητικός του λέει «ήρθατε να φάτε τα κουράδια μας» εννοώντας το κρέας ξεκινά η παρεξήγηση μιας και το μεταφράζει κυριολεκτικά. Έρχεται κι ο Επτανήσιος, ένας αστυνομικός, που ως συνήθως δεν τον ενδιαφέρει, όπως ούτε και την εξουσία, η ουσία των πραγμάτων αλλά το γράμμα του νόμου δηλαδή αν ήταν εκ προμελέτης η φασαρία και γίνεται… Βαβυλωνία!
Θυμάμαι την φράση του Παύλου του Μάτεση, όταν είχε έρθει να δει την παράσταση εν έτη 1990 στο Λυκαβηττό. «Η Βαβυλωνία είναι έργο που τόσο ένας διανοούμενος όσο κι ένα μικρό παιδί την απολαμβάνουν με την ίδια ευχαρίστηση».
Αυτή είναι και η δική μου φιλοδοξία. Αυτό το λαϊκό έργο κι όταν λέμε λαϊκό φανταστείτε το στη διάσταση του Αριστοφάνη, ενός δημοτικού ή ρεμπέτικου τραγουδιού, μιας παράστασης του Κουν, το συναντάμε στην παράσταση. Το διαχρονικό στοιχείο υπάρχει.
Είναι η ασυνεννοησία… Με όσα συμβαίνουν δε αυτή την εποχή είναι επίκαιρο παρά ποτέ. Έχοντας ο ίδιος ένα χρόνιο νόσημα και παρά το ότι έκανα το εμβόλιο έγκαιρα, νόσησα σοβαρά απ’ τον κορονοϊό και νοσηλεύτηκα για έξι ολόκληρες εβδομάδες.
Μια διαδικασία δύσκολη μια συγκλονιστική εμπειρία.
Κι όμως, μέσα απ’ το διαδίκτυο, δέχθηκα τόση μεγάλη επίθεση απ’ τους αρνητές του εμβολίου. Μάλιστα ήταν επιθετικοί χυδαία κι όχι με κόσμιες αντιδράσεις. Μου γράφανε «καλά να πάθεις», «να πεθάνεις», «κοιτάξτε τον πως κατάντησε που πήγε κι έκανε το εμβόλιο» κι ένα σωρό άλλα τέτοια…. Δυστυχώς αυτό το περιστατικό που είναι ένα στα χιλιάδες, αποτυπώνει περίτρανα την εικόνα της κοινωνίας που ζούμε… Καταντήσαμε να φοβόμαστε να λέμε ότι εμβολιαστήκαμε μη και μας επιτεθούν.
Σύνταξη - Επιμέλεια: Χρύσα Σάμου