Νέα - Δελτία Τύπου

Δευτέρα 12 Ιουλίου, κι ένας … «Άμλετ στο δρόμο» για την Μονή Λαζαριστών, συνάντησε ραδιοφωνικά τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Θανάση Σαράντο, που υπογράφει το «Ταξίδι μια μεγάλης ημέρας μέσα στην νύχτα» του Ευγένιου Ο' νήλ, που κάνει σήμερα Τετάρτη 14 και την Πέμπτη 15 Ιουλίου, πρεμιέρα απ’ το ΚΘΒΕ,  με τη Βέρα Κρούσκα, τον Πέρη Μιχαηλίδη, τον Θανάση Σαράντο, τον Χρήστο Διαμαντούδη και την Σταυριάνα Παπαδάκη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Ας μάθουμε τι είπε στη δημοσιογράφο Ελένη Κουρτίδου και τον Ρ/Σ 9.58.

 

Ακούστε την εκπομπή

- Ποιο ήταν το τελευταίο έργο σας κ. Σαράντο που παρακολουθήσαμε στη Θεσσαλονίκη;

«Ο Αμερικάνος» ήταν η τελευταία παράσταση με την οποία είχα ανέβει Θεσσαλονίκη πριν το Ταξίδι, ένα έργο που για δώδεκα σεζόν, δεν έχει σταματήσει και ακόμη υπάρχει στο ρεπερτόριο της θεατρικής μου ομάδας με τίτλο «Ηθικόν Ακμαιότατον».


- Τον Ευγένιο Ο’ Νηλ από πότε τον παρακολουθείς και πώς σου γεννήθηκε η ιδέα του συγκεκριμένου έργου;

Τα έργα του ήταν πάντα μέσα στα όνειρά μου, από τη Σχολή ακόμη… το συγκεκριμένο γλυκόπικρο και σκοτεινό καθώς είναι δε σου κρύβω πως το φοβόμουν κάπως… 

Ενάμιση χρόνο πριν, όταν η κ. Κρούσκα  ήρθε στο θέατρο να δει τον Αμερικάνο, συναντήθηκαν οι καρδιές μας θεατρικά, σχεδόν σαν σε … έρωτα με την πρώτη ματιά, θελήσαμε να συνεργαστούμε γιατί κοιτούσαμε με την ίδια ματιά τον ορισμό και την ουσία του θεάτρου και τι θέλουμε να καταδείξουμε μέσα απ’ τη λειτουργία του, και αποφασίσαμε εγώ να σκηνοθετήσω κι εκείνη να έπαιζε τον υπέροχο ρόλο της Μαίρης Τάϊρον που για πρώτη φορά είχε ανέβει με την Κατίνα Παξινού στην Ελλάδα.  Φυσικά τον ρόλο τον ενδύθηκαν και διάσημες ηθοποιοί καθώς είναι ένας παγκόσμιος ρόλος, καίριος και σπουδαίος αλλά και πάρα - πάρα πολύ απαιτητικός.  Γιατί το πρόβλημα του ρόλου, αν μπορούμε να το ονομάσουμε έτσι, είναι τα λόγια του.  

Η ηρωϊδα, αναζητά μέσα απ’ τη  μορφίνη, μια εξάρτηση τριανταπέντε ετών, διαφυγή… έχει μείνει πίσω στο παρελθόν, κολλημένη κυριολεκτικά και καθώς είναι εθισμένη συχνά χάνεται εκεί…   
Εξάλλου το ομολογεί κι η ίδια επί σκηνής : «το παρελθόν είναι το παρόν … είναι και το μέλλον…».
  
Η Μαίρη Τάιρον μέσα απ’ την εξάρτησή της θυμάται πώς ερωτεύτηκε, πώς αποκολήθηκε απ’ τον προσταυτεμένο κόσμο του πατέρα της, πώς έζησε ως μαθητευόμενη καλόγρια με πιάνο κι αρμονία, και ξάφνου… συναντά τον έρωτα της ζωής της, τον Μοντε Κρίστο της Γαλλικής Επανάστασης, που ερμήνευε στη σκηνή ο κατοπινός της σύζυγος και τον ερωτεύτηκε.   Ο σύζυγος βέβαια στην πορεία απεδείχθη κατώτερος των περιστάσεων.  Παρ’ όλα αυτά όμως τα δύο αυτά κεντρικά πρόσωπα του έργου δεν έπαψαν να είναι ερωτευμένοι.


 

- Ο χαρακτήρας της βασίζεται στην πραγματική μητέρα του συγγραφέα, εξάλλου ο τελευταίος επηρεασμένος απ’ τον Φρόιντ και τον Γιουγκ, βάζει την ανάλυση στα έργα του … Εσείς πώς δουλέψατε με τους ηθοποιούς;

Ως αυτοβιογραφικό έργο, η μητέρα του δεν αποκλίνει απ’ την προσωπικότητα ου ο ίδιος έθεσε στο χαρτί.  Εξάλλου η ιστορία αναφέρεται στα 1912, γράφτηκε το 1939 και καθώς επεδίωκε να επέλθει πρώτα η συμφιλίωσή του με το παρελθόν του προκειμένου να μπορέσει να μπει στη ψυχοσύνθεση των ηρώων του.  Είναι έργο εποχής, με σκηνικό αντίγραφο του σπιτιού του Ο’ Νηλ.  Η ιστορία εκτυλίσσεται στο Κονέκτικαντ, διαδραματίζεται σε μόλις μία ημέρα, για την ακρίβεια δεκαέξι ώρες, στη διάρκεια των οποίων αναδύονται τα προβλήματα τόσο της εξάρτησης απ’ τη μορφίνη όσο και ο αλκοολισμός, ενώ παράλληλα λόγια αγάπης, μίσους, ευθυνών, ενοχών, εκδίκησης, και συγχώρεσης ειπώνονται σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Με τον τρόπο αυτό ο θεατής εισβάλει κυριολεκτικά στα μυστικά και τα άδυτά της και παρακολουθεί τα μέλη της οικογένειας να περνούν απ’ την άγνοια στη γνώση, απ’ το παρόν στο παρελθόν κι απ’ την ελπίδα στην απόγνωση, σε ένα παιχνίδι κυκλικό συγκρουσιακό όπου οι συμμαχίες αλλάζουν…


- Πρόκειται για ένα έργο που είναι προορισμένο για κλειστό θέατρο, θέατρο δωματίου.

Αρχικός σχεδιασμός ήταν να ανέβει στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών, αλλά ελέω πανδημίας, θα πραγματοποιηθεί στον αύλειο χώρο. Όσο για τη συνθήκη ήταν και παραμένει πρόκληση, ένα στοίχημα αυτή η τραγωδία δωματίου παιγμένη έξω, για όλους μας -συντελεστές και ΚΘΒΕ.

- Όταν η πανδημία επέφερε την αλλαγή αλλάξατε κι εσείς οπτική σκηνοθετική

Εγώ το αντιμετώπισα σα να βλέπει μια ταινία ο θεατής. Την ήθελα αυτή την οπτική.

Δεν σου επιτρέπει και το ίδιο έργο να το φωνάξεις να το υπερβείς … αν το κάνεις σε … «πετάξει έξω».

Απολύτως αληθινοί κι οι χαρακτήρες του σε ένα ρεαλιστικό κείμενο, το πρωτοπόρο κείμενο του ρεαλισμού, αφού ο συγγραφέας του θεωρείται και είναι ο πατριάρχης του «ρεαλισμού».  Πιστεύω ότι κι ο ίδιος κάπως έτσι θα το απαιτούσε, οι σημειώσεις του σε οδηγούν με σαφήνεια στον τρόπο εκφοράς μιας πρότασης, μιας λέξης… 


 

- Πλην της πανδημίας είχατε την ατυχία να ασθενήσει και ο βασικός σας πρωταγωνιστής που ήταν ο Τάκης Χρυσικάκος και να αντικατασταθεί απ’ τον Πέρη Μιχαηλίδη.

Ο οποίος και εντάχθηκε πλήρως στην οικογένειά μας… Είναι ο νέος μας πατέρας ο Πέρης, ένας εκπληκτικός ηθοποιός, που βγάζει πολύ το κομμάτι του θεατρίνου.  Εξάλλου υποδύεται έναν άνθρωπο που επί τριάνταπέντε χρόνια ήταν πρωταγωνιστής σε μπουλβάρ παίζοντας τον ίδιο πάντα ρόλο.. αυτός ο χαρακτήρας βγάζει μια πνευματική ανεπάρκεια… ήθελε να παίξει Σέξπηρ αλλά ήταν πιο προσοδοφόρος ο επαλαμαβανόμενος ρόλος του Μόντε Κρίστο που τον… κέρδισε…

Ο Πέρης έχει ακουμπήσει το ρόλο.  Φυσικά ο Τάκης Χρυσικάκος όταν η υγεία του το επιτρέψει, και δόξα το Θεό, είναι ήδη πολύ καλύτερα, θα επανέρθει στο θίασο.

Ξέρετε, ζήσαμε δύσκολες συνθήκες με την πανδημία.  Εμείς οι ηθοποιοί το παλεύουμε όμως, γιατί μας είχε λείψει πολύ η δουλειά μας, γιατί μέσω του θεάτρου εκφραζόμαστε και απ’ την τέχνη μας ζούμε… τώρα αν μετουσιώσω σε διάθεση το γεγονός πως τα εισιτήρια ήδη απ’ την προπώληση για την παράστασή μας είναι ανάρπαστα φαίνεται και η διάθεση του κόσμου να επιστρέψει στο θέατρο. 

Χαίρομαι πολύ που ο κόσμος διψά να αγκαλιάσει παραστάσεις.  Κακά τα ψέματα, δεν αποδίδεται διαδικτυακά το θέατρο.  Εγώ τουλάχιστον δεν είμαι καθόλου υπέρ αυτού.  Θέλει την επαφή ο θεατής με τον καλλιτέχνη με τη σκηνή … και για μας είναι ο τρίτος παίκτης ανάμεσα στις συγκρούσεις των ηρώων.  Τον χρειαζόμαστε για τις αντιδράσεις του.  Αυτή η δύσκολη παράσταση που διαρκεί δύο ώρες κι ένα τέταρτο είναι ένας ποταμός συναισθημάτων…

Απαιτεί συγκέντρωση του κοινού που ενδεχομένως έχει μάθει σε πιο ανάλαφρα θεάματα σε εξωτερικούς χώρους το καλοκαίρι.  Όμως απ’ τον αρχικό χρόνο διάρκειας που είναι 3,5 ώρες, δεν θα μπορούσε άλλο να περικοπεί.  Και ξέρετε, ίσως είμαστε και σε παγκόσμιο επίπεδο ο μοναδικός θίασος, που τολμούμε το έργο αυτό να το παίξουμε σε ανοιχτό χώρο.  

- Και τι έχει να μας πει σήμερα το έργο; 

Δε πιστεύω ότι οι άνθρωποι αλλάζουν…οπότε επειδή είναι ένα πραγματικά αληθινό έργο… με απόλυτη ειλικρίνεια απ’ τον συγγραφέα, νομίζω ότι θα ακουμπήσει με τα διαχρονικά μηνύματά του όλους μας… Στις ανατροπές που συμβαίνουν καθ’ όλη τη διάρκειά του στο τέλος επικρατεί η λύτρωση κι η συγχώρεση κι η αγάπη..