Άγγελος Μπούρας: «Έχουμε όλοι μας απατηθεί...»
Ο Αγγελιοφόρος β’ που υποδύομαι στην «ΕΛΕΝΗ», είναι ίσως ο μοναδικός αμιγώς τραγικός ήρωας του έργου.
Το πρόσωπο εκείνο που φέρνει στον Θεοκλύμενο τα «κακά μαντάτα» για την καταστροφή του και την απάτη, την πλεκτάνη του Μενέλαου και της Ελένης που τους επιτρέπει να διαφύγουν.
Τον ξεγέλασαν, τα έκανε θάλασσα ο Θεοκλύμενος, κι έτσι όπως έχει στηθεί το έργο η παρουσία του Αγγελιοφόρου είναι τομή κυριολεκτικά, στην τραγικοκωμωδία αφού η πλοκή όλη εδράζεται στην πλάνη.
Η είσοδος του Αγγελιοφόρου έρχεται ν’ αναγγείλει μια καταστροφή. Για μένα που κλήθηκα να κουβαλήσω το βάρος του, να αντιμετωπίσω έναν κόντρα ρόλο, αντίθετο με ότι προηγούμενα έχω υποστηρίξει, (εφόσον δεχθούμε ότι υπάρχουν είδη υποκριτικής και προσωπικά ο κόσμος δεν με έχει κατατάξει στους τραγικούς ηθοποιούς), αυτό το γύρισμα στο τραγικό στοιχείο, με εξίταρε ως διαδικασία.
Ειδικά μετά την καραντίνα και τον έναν χρόνο διαρκούς σιωπής, με έβαλε σε διαδικασία σκέψης, δουλειάς, και ξεβολέματος… Ξεκουνήθηκα για να αναμετρηθώ μαζί του. Δεν ήταν κάτι γνώριμο, κάτι εύκολο.
Με μετακίνησε για να είμαι σε θέση να ανέβω στη σκηνή. Υπήρξε μεγάλο βήμα, ένα προκλητικό προχώρημα, στο οποίο η συμβολή του Παπαβασιλείου ήταν καθοριστική.
Εξάλλου σε όποια παράστασή μου, είτε με σκηνοθετεί είτε όχι, με διατρέχει η σκέψη «τι θα μου έλεγε»…
- Γιατί αποτελεί πρόταση η Ελένη του Ευριπίδη απ΄ το ΚΘΒΕ φέτος το καλοκαίρι; Γιατί μας απάλλαξε απ’ την ανάγκη να αποδείξουμε ότι είμαστε σοβαροί ή τραγικοί ηθοποιοί. Γιατί η Ελένη είναι η κάθε γυναίκα κι ο καθένας από μας… Γιατί έχουμε την τύχη τον ρόλο να τον ενσαρκώνει η 'Εμιλυ Κολιανδρή που ξέρει να αυτοσαρκάζεται, διαθέτοντας προσωπικό χιούμορ αστείρευτο. Αυτό ελλοχεύει υποκριτικό ρίσκο που σπάνια ηθοποιός θα το έπαιρνε. Έχει ξεφύγει από υποκριτικές ευκολίες και ρισκάρει, πράγμα που με συγκινεί βαθύτατα, και συγκινεί και όλους τους συντελεστές της παραγωγής. Κι απ’ τη στιγμή που έχει αντίκρισμα σε μας θα έχει και στον κόσμο. Μ’ αρέσει ο ηθοποιός όταν πατάει σανίδι να λειτουργεί … «ανέπαφα»… να είναι δηλαδή αυτή/ος κι ο εαυτός της/του… Επίσης είναι πρόταση η ΕΛΕΝΗ του ΚΘΒΕ γιατί η μετάφραση του Παντελή Μπουκάλα είναι εξαιρετική και φυσικά η ματιά του Παπαβασιλείου είναι πέρα κι έξω απ’ ότι έως σήμερα έχουμε συνηθίσει. Δίνει έναν τόνο μη τραγικό. Είναι κάτι καινούριο και μοναδικό. Στα είκοσι δύο πια χρόνια που δουλεύω, δεν έχω ξανασυναντήσει τέτοιο ΧΟΡΟ, που απαρτίζεται από μια πλειάδα κοριτσιών τις οποίες, δεν είχα προηγούμενα την τύχη να τις γνωρίσω ή να συνεργαστώ μαζί τους, μιας και είναι η πρώτη μου δουλειά στο ΚΘΒΕ κι ειλικρινά με εντυπωσίασαν γιατί είναι εξαίρετοι ηθοποιοί, παίζουν, μιλούν, χορεύουν και τραγουδούν κορυφαία, στις πρόβες ήταν εκεί αγόγγυστα, καταθέτοντας τη ψυχή τους.
- Βγαίνοντας απ’ τον εγκλεισμό και τη σιωπή που η συνθήκη της πανδημίας σε ανάγκασε τι είχες να αντιμετωπίσεις; Ήταν δύσκολος χρόνος πολύ. Επί δώδεκα μήνες σιωπής, πίστευα ότι έπαψα να’ χω φωνή. Ότι τα εκφραστικά μου μέσα βρίσκονταν σε ύπνωση. Την πρώτη μέρα της πρόβας κλήθηκα να αποδείξω, ότι μπορώ να ανοίξω το στόμα μου και ο φερόμενος μέσα μου λόγος να ειπωθεί και να χει ξανά ενδιαφέρον. Δεν μιλούσα με κανέναν ένα χρόνο τώρα. Μονάχα με τον εαυτό μου. Γι’ αυτό η αγωνία μου όσο απλή κι αν φαντάζει ήταν κατάκτημα: να ξαναμιλήσω και πάλι! Ήταν όμως την ίδια στιγμή και ό,τι με πείσμωσε δυνατά και με κινητοποίησε να υπάρξω στη σκηνή. Η αναμέτρηση των δυνάμεών μου. Κι αυτό κάναμε κι όλοι μας… Στην τραχιά πραγματικότητα, στην αντιξοότητα που ήρθαμε άξαφνα αντιμέτωποι με γεγονότα που μας ξεπέρασαν, να βρούμε τον τρόπο να είμαστε εκεί όπου ανήκουμε, στο θέατρο. Και είμαστε ευγνώμονες αφού μπορέσαμε και δουλέψαμε αυτό το διάστημα, αναλογιζόμενοι ότι πλείστοι όσοι συνάδερφοί μας δεν είχαν αυτή την πολυτέλεια. Προσωπικά θέλω να ευχαριστήσω έναν τόσο σπουδαίο Κρατικό Οργανισμό που μου έδωσε το δικαίωμα με επαγγελματικούς όρους και καλλιτεχνική ελευθερία να έχω την ευκαιρία αυτή. Τι ωραία συγκυρία να μοιραστώ ένα ολόκληρο καλοκαίρι, απ’ το Θέατρο Δάσους, ως την Επίδαυρο, με όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς, με συναδέρφους που μιλάμε την ίδια γλώσσα. Που στη σκηνή υπάρχουμε ο ένας για τον άλλο. Που χαζεύω να τους κοιτώ να ερμηνεύουν τους ρόλους τους, την Οικονόμου, τον Καύκα, τον Κολοβό, τον Πάνου, τη Σταμούλη, τον Μορφακίδη, τον Παπαϊωάννου, τον Μαραγκόπουλο, τον Παλιαδέλη … Φυσικά η μπακέτα είναι στα χέρια του σκηνοθέτη μας, που αγαπά τους ηθοποιούς, και ξέρει πως να τους πιάσει απ’ το χέρι, και να τους οδηγήσει στο ζήτούμενο… Είμαι ενθουσιασμένος κι ανυπομονώ να δω ξανά το κοινό στα μάτια.
- Με ποια φράση της Ελένης θα με καλέσεις στην παράσταση; Μια φράση επίκαιρη και δυνατή συνάμα για σένα; Γενικά το έργο εδράζεται στην πλάνη, κι αυτό από μόνο του είναι τόσο ηχηρά σημερινό. Θα έσπευδα να σου πω το κοινότυπο «για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη» που ο εξαίρετος Δημήτρης Κολοβός, ο πρώτος αγγελιοφόρος αναφέρει, όμως προσωπικά με συγκλονίζει η λέξη απάτη. Έχουμε όλοι μας απατηθεί… από τον ίδιο μας τον εαυτό, απ’ τους πολιτικούς μας, από φίλους όταν εν μέσω καραντίνας, κληθήκαμε όλοι να κάνουμε τον απολογισμό μας. Απατηθήκαμε από δεδομένες καταστάσεις κι επαναπροσδιορίσαμε τα αυτονόητα . Σοκαριστική μα και γοητευτική συνάμα διεργασία, που όταν ολοκληρώθηκε ήταν ένα ξελάφρωμα. Αυτή η απάτη μου τρυπάει το μυαλό..
Σύνταξη - Επιμέλεια: Χρύσα Σάμου