Κύημα ακόμη, πατά με έναν τρόπο το ..«πόδι της» στη σκηνή του θεάτρου, παίρνοντας «βάπτισμα πυρός» γονιδιακό για την καλλιτεχνική της εξέλιξη.
«Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη και πρωταγωνίστρια του Σπύρου Ευαγγελάτου, η μητέρα της Καίτη Μητροπούλου, που επί τριάντα συναπτά έτη, υπήρξε εμβληματική ηθοποιός του ΚΘΒΕ, αλλά και μια μητέρα πρότυπο και στήριγμα στην απόφαση της Σοφίας Μητροπούλου να ακολουθήσει καριέρα σοπράνο.
Συγκινημένη πολύ κάθε φορά που ο λόγος φέρνει αναμνήσεις των παιδικών της χρόνων, που ήταν γεμάτα παραστάσεις και έργα και περιοδείες στην Επίδαυρο, στους Φιλίππους, το Δίον και ανά την ελληνική επικράτεια, εξομολογείται:
Η μητέρα μου δεν μου χάλαγε χατίρι ποτέ: «θα ρθω και γω» της έλεγα και μ’ έπαιρνε παντού από το χέρι… Και ως παιδί και ακολούθως, όταν τελειώνοντας το μάθημα απ’ το 1ο Λύκειο έτρεχα με όρεξη αντί για το σπίτι, στην ΕΜΣ και το Βασιλικό Θέατρο, για να κρυφτώ πίσω από τις αυλαίες τους, να μείνω μαζί τους στα καμαρίνια, να περάσω απογεύματα, και βράδια παρέα με σπουδαίους ανθρώπους που τότε μη γνωρίζοντας το διαμέτρημά τους, τους ένοιωθα φίλους μου, ήταν οι άνθρωποί μου, τόσο απόλυτα δικοί μου, γιατί απλά υπήρξαν μέρος της καθημερινότητάς μου. Τον Βολανάκη, τον Βουτσινά, τη Μερκούρη, αλλά και τον σημερινό καλλιτεχνικό διευθυντή Νίκο Κολοβό, που ήταν πάντα μια αγκαλιά ανοιχτή, υποστηρικτική γεμάτη ενέργεια και χαρά και δοτικότητα για όλα τα παιδιά των συναδέρφων. Αξέχαστες στιγμές μεστές αγάπης και χιούμορ».
Να γιατί η Σοπράνο Σοφία Μητροπούλου, που αυτό τον καιρό εργάζεται πυρετωδώς για να ντεμπουτάρει 5, 8, 12 και 15 Ιουλίου την Tosca του Giacomo Puccini, την εναρκτήρια παραγωγή του Φεστιβάλ Επταπυργίου που υπογράφει το Κέντρο Πολιτισμού Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, σε συμπαραγωγή με το ΚΘΒΕ και την Αντιδημαρχία Τουρισμού και Πολιτισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης, συνηθίζει να λέει πως ήταν μονόδρομος η Τέχνη με όλα αυτά τα βιώματα και δηλώνει ευτυχής καθώς φορώντας κοστούμια ραμμένα ειδικά για την μεγαλειώδη παραγωγή ανασύρει άρωμα.. βεστιαρίου, ενός ΚΘΒΕ που και η ίδια νιώθει σπίτι της.
«Είναι φοβερό πως το παρελθόν έρχεται και σ’ αγκαλιάζει και νιώθω ότι στη σκηνή του Επταπυργίου, φορώντας ένα μοναδικό κομμάτι, αυτό της δεύτερης πράξης, που όμοιό του σε όλη μου την καλλιτεχνική πορεία δεν έχω ξανασυναντήσει, θα’ ναι σαν να φορώ το γέλιο και το δάκρυ και όλων των ρόλων της μητέρας μου».
- Πώς γίνεσαι σοπράνο κι όχι ηθοποιός;
Το γονίδιο ευθύνεται. Δε θυμάμαι κάτι άλλο από τα χρόνια της αθωότητας. Θέατρο, Χαλκιδική, Ηρώδειο, Φιλίππους, Δίον και φυσικά Επίδαυρο. Λογικό ήταν πως δε θα ξεστράτιζα απ’ την τέχνη μεγαλώνοντας. Το θέμα ήταν αν είχα και τι είδους ταλέντο; Ήξερα όμως ότι η Τέχνη θα με καίει πάντα. Ήταν πυρετός μέσα μου. Φθάνοντας στην ενηλικίωση, θυμάμαι καλοκαίρι τον αδερφό μου να παίζει κιθάρα κι εγώ να τραγουδάω Χατζιδάκι και άλλα έντεχνα. «Έχεις ωραία φωνή» μου λέγαν όλοι, έτσι αποφασίζω τον Σεπτέμβρη να στραφώ εκεί. Στη μουσική, φυσικά καμία σχέση με την όπερα. Μπαίνω Τσιμισκή με Αγίας Σοφίας στο Νέο Ωδείο και έτσι ξεκίνησαν όλα… Ρώτησα, γράφτηκα, στην αρχή δε σου κρύβω ότι ψιλοβαριόμουν, δεν πατούσα και πολύ στα μαθήματα και ω του θαύματος, ερωτεύτηκα το τραγούδι… Δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, μάλλον μοιάζει με εκείνες τις ιστορίες που γνωρίζεις έναν φίλο, κάνετε παρέα και ξαφνικά προκύπτει έρωτας τρελός και η σχέση μορφοποιείται διαφορετικά. Έτσι έζησα το πέρασμά μου στον κόσμο της μουσικής και του τραγουδιού.
- Και αποφοιτάς με Άριστα, διακρίνεσαι με πολυάριθμες βραβεύσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό (Μπουσέτο, Σαρζάνα, Βαρκελώνη), μετά ερμηνείες όπως Dido, Fiordiligi, Contessa, Donna Elvira, Vitellia, Rosalinde, Leonora, Elisabeth, Amelia, Lady Macbeth, Duchessa Elena, Aida, Mimi, Soprano, Cio-Cio-San, εμφανίσεις στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου Νάπολη Γένοβα Μπολόνια, Τράπανι, Κρεμόνα, Μπρέσια, Πίζα, Σαντιάγκο, Κάρντιφ, Βασιλεία, Τόκιο, Σπλιτ Βουδαπέστη, ρεσιτάλ σε Ελλάδα, Ιταλία, Καναδά, Κίνα, Γερμανία, Ισλανδία, Ολλανδία, Γαλλία, Κροατία... Και ξαφνικά σιωπή.. και εγκλεισμός.. και πανδημία.. και καραντίνα.
Η πανδημία με βρήκε στο εξωτερικό, κάπου ανάμεσα Βιέννη και Κροατία, για σειρά κονσέρτων και master class, που ακυρώθηκα όπως ήταν αναμενόμενο ως ντόμινο και όταν τα σύνορα έκλεισαν κι οι πτήσεις δεν πραγματοποιούνταν, γυρίσαμε με τον Αρμάντο (τον σύντροφο της) οδικώς. Το συναίσθημα ήταν απογοητευτικό, σοκαριστικό μπορώ να πω. Δεν είχε να κάνει μόνο με το οικονομικό σκέλος, μιας και οι καλλιτέχνες βιοποριζόμαστε έτσι. Ήταν η παύση της δημιουργίας, που όταν συντελείται, νοιώθουμε σχεδόν «νεκροί». Προσωπικά αυτή η πολύμηνη παύση, δεν μου άφησε τίποτε το θετικό.
Στην αρχή άγγιξα τα όρια της κατάθλιψης. Το πρωτόγνωρο συναίσθημα του εγκλεισμού, διαδέχθηκε η ατέρμονη αβεβαιότητα. Ένας αργός θάνατος, κάτι περίεργο απ’ όλες τις απόψεις που μάλιστα, μας βύθισε σε απραξία. Είχα άρνηση για μεγάλο διάστημα ακόμη και να μελετήσω, όμως εκεί ήταν που πείσμωσα και είπα «δεν θα με πάρει από κάτω, πρέπει να σηκώσω ανάστημα, να παλέψω.. και με το πείσμα που με διακρίνει, δειλά δειλά άρχισα να ανοίγω παρτιτούρες και να ξαναβρίσκω τις νότες και μαζί το νόημα στην κάθε μου μέρα. Ακολούθησε η βάσανος των διαδικτυακών. Δεν τα αγαπώ αν και μας έδωσαν ψευδαίσθηση ύπαρξης, όμως σε τίποτε δεν αντικαθιστούν δυο μάτια που σε κοιτούν γεμάτα θέληση να καταλάβουν, ούτε ο ζωντανός ήχος μπορεί να υποκατασταθεί απ’ τα μικρόφωνα. Ακούω συχνά τη φράση «το θετικό ήταν πως γίναμε καλύτεροι άνθρωποι», αλλά δεν συμφωνώ.
- Και να λοιπόν που έφθασε η στιγμή σε λίγες μόνο μέρες να δεις το κοινό σου στα μάτια...
Μοιάζει σαν ψέμα μετά την ζοφερή συνθήκη της απομάκρυνσης το ξανακοίταγμα αυτό και δεν βλέπουμε την ώρα να ανέβουμε στο Επταπύργιο με πάθος και πολύ έρωτα για ότι ετοιμάσαμε. Δεν σου κρύβω ότι ψήγματα φόβου ακόμη ελλοχεύουν καθώς ο covid κι οι μεταλλάξεις του από Σεπτέμβρη δεν γνωρίζουμε αν θα μας αφήσουν στην ησυχία μας… Προς το παρόν η θέληση, το όραμα, η υπερπροσπάθεια που όλοι καταβάλουμε, βγάζει καρπούς.
- Δηλώνεις πεισματάρα και παθιασμένη. Είσαι σαν την Tosca με έναν τρόπο...
Είμαι παθιασμένη, ναι, εκείνη διαθέτει ταμπεραμέντο, είναι ντίβα της όπερας, έχω αρκετά να ταυτιστώ μαζί της. Είναι αρκετά ζηλιάρα ως θηλυκό, εγώ είμαι λιγότερο, εκείνη το φθάνει στα άκρα. Είναι ανασφαλής, υπερήφανη, ευαίσθητη, ευάλωτη αν και μέσα στην αδυναμία της είναι τελικά δυνατός χαρακτήρας, καθώς βρίσκει το κουράγιο να αντιμετωπίσει τον Baron Scarpia. Πιστεύει στον Θεό, κι εγώ το ίδιο.
- Αγαπημένοι σου ρόλοι;
Manon Lescaut (G. Puccini), η Γαλλίδα πριγκίπισσα Ελισάβετ του Βαλουά στον Don Carlos (C. Verdi), Lady Macbeth (G. Verdi), από τους πλέον αγαπημένους ρόλους και φυσικά η Tosca (G. Puccini) που θέλω να την καταλάβει ο λαιμός μου και όσο περνά ο καιρός μπαίνει μέσα στο αίμα μου και γίνεται φύση μου, προκειμένου να την ντεμπουτάρω.
- Πώς αποφάσισες σε δύσκολους καιρούς να πεις ναι σε κάτι δύσκολο; Με την έννοια του προκλητικού εγχειρήματος καθώς καταπιάνεσαι μαζί της για πρώτη φορά;
Πρώτον γιατί η Tosca είναι όπερα για λυρικοδραματική σοπράνο και είμαι φωνητικά η Tosca. Ήταν ένας ρόλος που και πριν την παύση λόγω καραντίνας, ήθελα να συναντήσω μεταξύ άλλων και να αναμετρηθώ μαζί του. Έτσι όταν μου έγινε η πρόταση την αποδέχθηκα δίχως δεύτερη σκέψη. Είναι ένας ρόλος που δύσκολα ξεκουράζει τη φωνή, απαιτεί εξαιρετική σκηνική άνεση και φωνητική έκταση και αντοχή. Δεν είναι ένα κονσέρτο με δυο άριες η παραγωγή της. Ούτε θα παιχθεί σε μια ιδανική ακουστική συνθήκη, όπως την Επίδαυρο ή το Μέγαρο ή σε κάποιο άλλο κλειστό θέατρο. Οι open air παραστάσεις, μας κοστίζουν σε απώλεια φωνητική περισσότερο. Όμως δεν θα ήθελα να μείνω στατική λόγω οικονομίας δυνάμεων. Πρέπει να εργαζόμαστε σκληρά και να προχωράμε.
- Ο κόσμος αγαπάει την όπερα ως είδος;
To κοινό της Θεσσαλονίκης σίγουρα δεν είναι εκπαιδευμένο κοινό, δεν έχουμε κι ένα θέατρο όπως η Λυρική Σκηνή για παράδειγμα, που με συνέπεια στη διάρκεια των σεζόν ανεβάζει έργα όπερας με συνέπεια. Παρ’ όλ’ αυτά στην Αΐντα το 2016 και οι τρεις παραστάσεις ήταν sold out, κάτι που δηλώνει πως το κοινό επιθυμεί να γνωρίσει τον κόσμος της όπερας και φυσικά πάντα θέλει να βλέπει ωραίες παραστάσεις.
- Ερμηνεύοντας Tosca έχεις κατά νου την Μαρία Καλογεροπούλου, μετέπειτα παγκόσμια Κάλλας) που στα 19 της μόλις χρόνια ερμήνευσε εμβληματικά την όπερα αυτή κι έγινε συνώνυμή της;
Δε μπορείς να το σκέφτεσαι αυτό. Η Κάλλας ήταν μία και μοναδική. Είναι άφθαστη. Ότι ερμήνευσε, ότι άγγιξε με τη φωνή και το εκτόπισμά της το έκανε μαγικό. Αυτό που οι υπόλοιποι καλλιτέχνες κάνουμε είναι να συνεχίσουμε να υπηρετούμε την τέχνη μας. Δε γίνεται να φοβόμαστε την αναμέτρηση, βάζουμε το δικό μας στίγμα, το δικό μας λιθαράκι.
- Ζώντας σε πίσω από τα φώτα, πιο προσωπικά, αντιλαμβάνομαι ότι το δέσιμο με τη φωνή σου αγγίζει τα όρια του απόλυτου.
Μελετάς ανά πάσα ώρα και στιγμή, τηρείς ευλαβικά προγράμματα, αποστρέφεσαι απολαύσεις όπως μια παγωμένη μπύρα, ή μια βουτιά στη θάλασσα…
Έτσι είναι. Ξέρεις, οι τραγουδιστές σε αντιδιαστολή με τους μουσικούς, που κουβαλάνε σε μια θήκη προστατευμένο το βιολί ή την κιθάρα, είμαστε ένα με τη φωνή μας. Την έχουμε μέσα μας, παντού και πάντα. Είναι μονόδρομος λοιπόν η προσοχή. Να μην κρυώσεις, να μην φωνάξεις δυνατά και τύχει και βραχνιάσεις, να μην πας θάλασσα, να μην σε δει για πολύ ώρα ο ήλιος, να μην εκτεθούμε στην κάπνα του τσιγάρου.
Όλη η ζωή μας γυρνά γύρω απ’ την τέχνη μας… Vissi d’ arte vissi d’ amore (έζησα για την Τέχνη, έζησα για την αγάπη).
- Ρόλοι που ονειρεύεσαι ν’ ακολουθήσουν;
Φοβάμαι να ονειρευτώ ακόμα… Κρατώ μικρό καλάθι. Το μόνο που θέλω κι εύχομαι για το μέλλον του σύμπαντος κόσμου είναι να έχουμε υγεία και να επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Σίγουρα προσωπικά θα ήθελα να είχα φωνητική δυναμική, με φρεσκάδα και νεανικότητα, ως τα εβδομήντα μου χρόνια, για να μπορώ να τραγουδώ.
- Ποια άρια της όπερας φανερώνει τη ζωή σου;
Vissi d’ arte vissi d‘ amore…
Όλη μου η ζωή στην τέχνη μου… είμαι κυριολεκτικά δοσμένη σ’ αυτήν.
- Και ο έρωτας;
Η αγάπη και ο έρωτας είναι βενζίνη και καύσιμο στις ζωές μας, δύναμη κινητήριος. Με τον Αρμάντο ο οποίος είναι βαρύτονος, ο κόσμος της Θεσσαλονίκης μας γνώρισε από την Αΐντα. Εκτός από συνοδοιπόρος στη ζωή είναι και στη σκηνή. Είναι σημαντικό να βρίσκεις ένα στήριγμα, κάποιον που να σε καταλαβαίνει, να συμπληρώνει ο ένας τον άλλο, σε παύσεις, και κραυγές αγωνίας και άγχους… Ξέρεις οι καλλιτέχνες είμαστε ιδιάζοντες άνθρωποι. Έχουμε διαφορετική τρέλα. Ο έρωτας μου έμαθε πολλά, μου χάρισε περισσότερα και με ενδυνάμωσε στην άσκηση της υπομονής μιας και ειδυλλιακό σενάριο σχέσης δεν πιστεύω ότι υπάρχει… Υπάρχουν όμως αγαπητικές διαδρομές που κάνουν τον έρωτα να αξίζει και αμοιβαίες κατανοήσεις - παραχωρήσεις. Βιώνω μια υγιή σχέση που με βοηθά πολυεπίπεδα και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό.
- Τι κάνει έναν καλλιτέχνη της όπερας ξεχωριστό;
Εν αρχή ην η φωνή. Όμως δεν φτάνει. Το πάθος είναι εκείνο που τον ξεχωρίζει. Πάθος για την Τέχνη του. Μια ωραία φωνή από μόνη της που δεν «αγγίζει» το κοινό, που δεν έχει «κάτι να του πει», να ξεκλειδώσει την ψυχή του δεν γίνεται να ξεχωρίσει.
Εύχομαι σε όλο τον καλλιτεχνικό χώρο, να αρχίσουν οι εκδηλώσεις, να λαμβάνουν χώρα γεγονότα, να μπορέσουμε όλοι να εκφραζόμαστε όπως και πριν, διαφορετικά δεν μπορούμε να ζήσουμε. Η τέχνη τρέφει και τις δικές μας ψυχές. Ο πολιτισμός δεν είναι κάτι περιττό, τρέφει και τέρπει ψυχές κι άρα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής όλων μας.
- Γιατί να έρθω στο Φεστιβάλ Επταπυργίου να δω Tosca;
Πρωτίστως για τη μουσική του Πουτσίνι που είναι ποίημα. Η Tosca είναι μια όπερα συγκλονιστική, ένα ερωτικό και πολιτικό συνάμα θρίλερ. Η μουσική της παραπέμπει σε κινηματογραφική γραφή film noir και έχει έναν ασύλληπτο μελωδικό πλούτο με έντονη θεατρικότητα, περιλαμβάνονται δε δύο απ’ τις πιο γνωστές άριες όλων των εποχών.
Όλοι οι καλλιτέχνες έχουμε δώσει τη ψυχή μας, φωνητικά και σκηνικά, υπάρχει υπέροχη σκηνοθεσία του Αθανάσιου Κολαλά όπως θα λατρέψετε τα σκηνικά και τα κοστούμια. Αναφορικά με τα τελευταία θέλω να πω ότι στη διάρκεια της καλλιτεχνικής μου πορείας ερμηνεύοντας μια σειρά ρόλων, έχω φορέσει κατά καιρούς εξαιρετικά ρούχα. Το κοστούμι όμως που βάζω στην εν λόγω παράσταση, για τις ανάγκες της δεύτερης πράξης, είναι όνειρο!
Να έρθεις να δεις την παράστασή μας γιατί θα εισπράξεις όλο το πάθος και την αγωνία και την αγάπη με τα οποία «κεντήσαμε» μετά την ατέλειωτη αναμονή προκειμένου να εκφραστούμε ελεύθερα την παράσταση.
Είναι συγκινησιακά φορτισμένη δουλειά, ο θεατής θα το καταλάβει και τολμώ να προεξοφλήσω ότι θα του αρέσει. Σίγουρα ακόμη και ο πλέον αδαής δεν θα φύγει ίδιος μετά από την παράσταση.
Σύνταξη - Επιμέλεια: Χρύσα Σάμου
«Tosca»
5, 8, 12 και 15 Ιουλίου
Φεστιβάλ Επταπυργίου
Συντελεστές
Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Θεσσαλονίκης:
Μουσική διεύθυνση: Λίζα Ξανθοπούλου
Σκηνοθεσία - σκηνικά - κοστούμια: Αθανάσιος Κολαλάς
Floria Tosca: Σοφία Μητροπούλου
Mario Cavaradossi: Κωνσταντίνος Κληρονόμος
Baron Scarpia: Γιάννης Σελητσανιώτης
Μικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης: Διεύθυνση χορωδίας: Μαίρη Κωνσταντινίδου
Χορωδία Ι.Ν. Αγίων Κυρίλλου & Μεθοδίου Θεσσαλονίκης: Διεύθυνση χορωδίας: Μαρία Έμμα Μελιγκοπούλου
Πληροφορίες
Χώρος: Επταπύργιο Θεσσαλονίκης
Παραστάσεις: Δευτέρα 05/07/21, Πέμπτη 08/07/21, Δευτέρα 12/07/21 και Πέμπτη 15/07/21
Ώρα έναρξης: 21.00
Προπώληση εισιτηρίων: www.viva.gr
Εκδοτήρια Πλ. Αριστοτέλους: Δευτέρα, Τετάρτη, Σάββατο: 10:00- 15:30, Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 10:00- 14:00 & 17:30 - 20:00
Τιμές εισιτηρίων
Προπώληση 15€, Κανονικό Β' Ζώνη 18€, Κανονικό Α' Ζώνη 25€. Φοιτητικό-ΑΜΕΑ 12€. Η προπώληση των εισιτηρίων σταματά 4 μέρες πριν την πρεμιέρα και στη συνέχεια ισχύουν οι κανονικές τιμές.
Πληροφορίες: www.kepo.gr