Προσκεκλημένος προ ημερών του Γρηγόρη Αρναούτογλου στο The Tonight Show, με αφορμή την παράσταση «Ταξίδι μιας Μεγάλης Μέρας μέσα στη Νύχτα» του Ευγένιου Ο' Νηλ που αρχές Ιουλίου ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου από το ΚΘΒΕ στη Θεσσαλονίκη, βρέθηκε ο δημοφιλής πρωταγωνιστής Τάκης Χρυσικάκος.
Σε μια από τις σπάνιες τηλεοπτικές του συνεντεύξεις, μίλησε για το θέατρο και την τηλεόραση, την διαφορετική πατρότητα που βιώνει, τις γυναίκες της ζωής του, τον «κολλητό» του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, το σκηνικό με την Μελίνα, την ευγνωμοσύνη του για την Αλίκη, την λατρεία που εισέπραξε απ’ τον κόσμο στα πενήντα χρόνια του στο σανίδι και τα σήριαλ, την καταγωγή και τους γονείς του που παραμένουν και μετά τη φυγή τους αξιακά πρότυπα για τον ίδιο, τον Κάρολο Κουν, αλλά και τη στάση του έναντι αλαζόνων του χώρου που του γύριζαν με ευκολία την πλάτη…
Η τηλεόραση διαλέγει πάντα από αυτούς που παίζουνε. Μου έγιναν προτάσεις αλλά δεν ήταν καλά τα σενάρια. Να γιατί δεν εμφανίζομαι.
Έρωτάς μου είναι το θέατρο και ο κινηματογράφος.
Έπαιζα σε μια σειρά με μεγάλη θεαματικότητα. Έκανε 80%… (πού τέτοια νούμερα τηλεθέασης σήμερα!)
Σχόλαγαν τα παιδιά κι έρχονταν κάτω απ’ το μπαλκόνι μου και φωνάζαν το όνομά μου.
Έβγαινα από τον τρίτο όροφο για να τους χαιρετήσω…
- Παρά τη λατρεία του κόσμου και δη των γυναικών, δε παντρεύτηκες ποτέ..
Δεν παντρεύτηκα ποτέ αλλά μεγάλωσα δυο παιδιά. Την ανιψιά μου την Ανατολή από τη μέρα που γεννήθηκε και τώρα το γιο της που του έδωσε το όνομά μου, σε μια ένδειξη τιμής για το δικό της μεγάλωμα, τον μικρό Παναγιωτάκη.
Υπάρχει κάτι πιο ευλογημένο κι ωραίο απ’ το να έχω δυο παιδιά;
Παιδιά μας είναι τα παιδιά που μεγαλώνουμε…
- Δεν υπήρξε μια γυναίκα που σήμερα ανατρέχοντας πίσω να λες… «γιατί να μην την παντρευτώ»;
Μία; Πολλές θα μπορούσαν να είναι!
Αλίμονο στον άνθρωπο που κοιτά στο παρελθόν. Έχει λήξει. Έζησα υπέροχα, με υπέροχες γυναίκες. Έζησα και λύπες και χαρές μαζί τους. Στιγμές συγκλονιστικές. Αλλά δεν μένω να κοιτώ πίσω. Κάθε ηλικία έχει τις χαρές της. Τώρα περιμένω να ζήσω τις χαρές που θα ακολουθήσουν.
- Με τους γονείς σου; Πώς ήταν τα πράγματα;
Είμαι παιδί της αγάπης… Η μάνα κι ο πατέρας μου απλόχερα μου την χάρισαν.. «Πάρε αγάπη να’ χεις…».
Προσπαθώ να μοιάσω του πατέρα μου. Τώρα που έχει φύγει, τον βλέπω συχνά στον ύπνο μου πασχίζοντας να κοπιάρω συμπεριφορές του.
Να ακολουθήσω τα δικά του βήματα.
Βαριά κληρονομιά!
Κοιτώ τι έκανε, πώς το έκανε, και επιχειρώ να του μοιάσω.
Υπήρξα τυχερός πολύ που τον είχα πρότυπο.
Ένα διάστημα ήμουν με την κόρη της αδερφής μου στο σπίτι. Κι εκείνος από τακτ δεν ανέβαινε να με δει. Μου έλεγαν απέναντι απ’ το καφενείο «ξέρεις, ήταν εδώ ο πατέρας σου και περίμενε ως τις πέντε να ξυπνήσετε». Τέτοια στόφα ανθρώπου. Να μην ενοχλήσει τον γιο και την εγγονή του!
Τι να πω τώρα εγώ γι’ αυτό… Συχνά αναρωτιέμαι «κάνω το σωστό»;
Για μένα ο κανόνας σ’ όλη μου τη ζωή και στην προσωπική και στο θέατρο γράφει: «Είμαι χρήσιμος;», «Θα μείνει άραγε κάτι;».
- Και η μητέρα σου;
Η μητέρα μου ήταν τα πάντα για μένα. Το άλφα και το ωμέγα. Η μητέρα μου ήταν όλα. Αλλά έφυγε νωρίς. Μου στοίχισε η απώλειά της. Ήταν μια ανοιχτή πληγή η φυγή της που δεν μπορούσε να επουλωθεί… Έκανα θεραπεία σε φίλο μου ψυχίατρο, για την κατάθλιψη.
Η κατάθλιψη είναι σαν μια κουρτίνα μπροστά στα μάτια σου που δε μπορεί να σε αφήσει να δεις και να ζήσεις τη ζωή. Η ζωή δεν είναι μέσα μας είναι εκεί έξω… Τράβα την κουρτίνα και τόλμησε. Ζήσε την!
- Το μέλλον πως το βλέπεις;
Είμαι αισιόδοξος γιατί πιστεύω πως ο μικρός Παναγιωτάκης, θα βρει καινούρια πράγματα να πορευτεί.
Ζούμε σε μεταβατική εποχή. Το διαδίκτυο άλλαξε τα πάντα. Επικοινωνείς με όλο τον κόσμο σε δευτερόλεπτα. Ο κόσμος άλλαξε οριστικά. Ας συμβιβαστούμε κι ας ανακαλύψουμε χαρές μέσα από τον νέο τούτο κόσμο.
Η ζωή, η ελπίδα και η αγάπη δεν σταματούν ποτέ. Κυλάνε τα πράγματα κι ανοίγονται νέοι ορίζοντες.
- Θεωρήθηκες ο τελευταίος «κολλητός» του Δημήτρη Παπαμιχαήλ...
Ναι.. και στο τελευταίο έργο που εμφανίστηκε, μαζί παίξαμε. Τον έζησα από κοντά τον Δημήτρη.
Πρώτα δούλεψα με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Είχαμε ωραία συνεργασία. Με έκανε παρτενέρ της στο θέατρο και θα την ευχαριστώ πάντα πολύ γι’ αυτό.
Με τον Δημήτρη όμως γίναμε φίλοι. Θες επειδή ήταν Πειραιώτης; Είχε κι αυτό το άπλωμα «πάρε να' χεις» για τους φίλους, για την παρέα, για το ποτό… Τον αγάπησα πολύ και μείναμε έως το τέλος φίλοι.
Ζήσαμε πολλά… Στιγμές αξέχαστες. Θυμάμαι μια φορά στη Δραπετσώνα καθόμαστε σε μια ταβέρνα και μου λέει: «εδώ όλη την περιοχή την έχω περπατήσει βήμα βήμα… Ο πατέρας μου είχε καφενείο στον Προφήτη Ηλία κι εγώ έχω σερβίρει όλη την περιοχή σπιθαμή προς σπιθαμή»…
- Πιστεύεις ότι η αγάπη του Δημήτρη για την Αλίκη έπαψε ποτέ;
Όχι! Ποτέ! Μπορεί να είχαν αντιπαλότητες, ο Δημήτρης θύμωνε πολύ μαζί της αλλά αλίμονο στον άνθρωπο που θα έλεγε κακό λόγο για την Αλίκη. Τον είχε φάει! Τόσο πολύ!
- Τι πιστεύεις για τους τόσο δυνατούς έρωτες; Μπορούν να διαρκέσουν όταν μιλάμε για δύο τόσο ισχυρά ονόματα της Τέχνης;
Δύσκολα! Με ρώτησες νωρίτερα αν έχω παντρευτεί.. και σου απάντησα όχι.
Αφιέρωσα πολύ χρόνο στη δουλειά μου. Δεν ξέρω αν θα υπήρχε γυναίκα να το δεχτεί αυτό το πράγμα.
Η γυναίκα είναι απαιτητική. Θέλει.. και δικαίως, την προσοχή σου. Να είσαι εκεί για εκείνη.
Όταν δίνεσαι τόσο πολύ σχεδόν στο εκατό τοις εκατό στη δουλειά σου, τί μένει μετά να της χαρίσεις;
Κι ένα περιστατικό με την Μελίνα Μερκούρη
Είμαστε στην Ύδρα και τότε κάνω το σήριαλ «Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα».
Είμαστε πολλοί ηθοποιοί και η Μελίνα Μερκούρη με τον Ντασέν. Πολλοί άνθρωποι περίμεναν στην ουρά για αυτόγραφα.
Νόμιζα ότι ήταν για την Μελίνα και τελικά ήταν για μένα. Εκεί κατάλαβα το εφήμερο… Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί…
Ο Κάρολος Κουν έλεγε: «Τρία πράγματα χρειάζονται για μια πετυχημένη παράσταση, δουλειά, δουλειά, δουλειά».
- Τον τελευταίο καιρό ακούσαμε για πράγματα στο θέατρο... Εσύ ακούγοντας όσα συμβαίνουν, τί απαντάς σε όσους λένε «Μα έτσι ήταν και παλιά στις σχολές… έπρεπε να σε πιέσουν να ξεπεράσεις τον εαυτό σου σε προσβλητικό σημείο για να δουν αν αντέχεις»;
Έχω πενήντα χρόνια στο θέατρο. Εμένα με έκανε καλύτερο άνθρωπο το θέατρο.
Ένα παιδί της Κοκκινιάς, λαϊκό παιδί, μου άνοιξε τα μάτια, διάβασα... Μερικοί νομίζουν ότι είμαι αριστοκράτης, είμαι γόνος λαϊκών ανθρώπων και ό,τι δείχνω ή έγινα το οφείλω στο θέατρο. Επίσης, ό,τι κάνω κοιτάω να είναι χρήσιμο για να γίνονται καλύτεροι οι άνθρωποι που έρχονται να με δουν ή είναι κοντά μου.
Η Τέχνη ελευθερώνει και τον διάολο που έχουμε μέσα μας
Η Τέχνη απελευθερώνει πολλά πράγματα μέσα μας και είναι εύλογο να απελευθερώνει και τον άγγελο και το διάολο. Εκεί είναι που πρέπει να βάλουμε το μέτρο. Και να πούμε όχι. Αυτό δεν είναι καλό. Το απωθημένο μου, η διαστροφή μου, δεν πρέπει να βγει. Το κακό δεν πρέπει να βγει. Άστο στην άκρη. Πέτα το! Εμείς πρέπει να τα βάλουμε στο σωστό δρόμο.
Σκέφτομαι και το είπα πολλές φορές: «Η αλαζονεία πληρώνεται προκαταβολικά, ο άνθρωπος που θα σκεφτεί με αλαζονεία δεν θα περάσει πολύς χρόνος που θα το πληρώσει».
- Με αλαζόνες έχεις συνεργαστεί;
Ναι, αλλά δεν φέρθηκα με τον ίδιο τρόπο. Εγώ τους κοίταξα στα μάτια με καλοσύνη. Παίζαμε στην ίδια σκηνή και δεν μου δίνανε σημασία. Εγώ ήμουν παρόν. Τους κοιτούσα κατά πρόσωπο. Μετά από 10 -15 παραστάσεις, λίγο – λίγο, με υπομονή και καλοσύνη τους γύρισα. Δώσε αγάπη δώσε καλοσύνη για να πάρεις. Ο δρόμος για την ευτυχία περνάει απ’ την καλοσύνη.
Διαβάστε περισσότερα για την παράσταση «Το Ταξίδι μιας Μεγάλης Μέρας μέσα στη Νύχτα» όπου θα πρωταγωνιστήσει ο Τάκης Χρυσικάκος.
Επιμέλεια - Σύνταξη: Χρύσα Σάμου
Περισσότερα