in English
ΚΘΒΕ
Προφίλ
Ιστορικό
Διοίκηση
Κώδικας Δεοντολογίας
Δραματική Σχολή
Εργαστήρια
Ένωση των Θεάτρων της Ευρώπης
Βιβλιοπωλεία
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Πρόγραμμα Παραστάσεων
Τρέχουσες Παραστάσεις
Εισιτήρια
Δείτε και κερδίστε
Σκηνές
Παιδική Σκηνή
Νεανική σκηνή
Όπερα Θεσσαλονίκης
Χοροθέατρο
Κλιμάκιο Μακεδονίας-Θράκης
Εκπαιδευτικά προγράμματα
Δράσεις
Δραστηριότητες
ΑΡΧΕΙΟ
Ψηφιακή Βιβλιοθήκη
Σύνθετη Αναζήτηση
Πωλητήριο
Προγράμματα
Αφίσες
Αναμνηστικά - Είδη ένδυσης και αξεσουάρ
ΧΩΡΟΙ
Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Φουαγιέ Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Βασιλικό Θέατρο
Μονή Λαζαριστών - Σκηνή Σωκράτης Καραντινός
Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών
Θέατρο Δάσους
Θέατρο Γης
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Φόρμα Επικοινωνίας
Τηλέφωνα Επικοινωνίας
Προτάσεις Συνεργασίας
Συχνές ερωτήσεις
ΝΕΑ
Νέα
Δελτία Τύπου
Ανακοινώσεις - Διαγωνισμοί
Auditions
ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ
Χορηγίες
Loyalty Club
Συνεργαζόμενοι φορείς
ΚΘΒΕ
Προφίλ
Ιστορικό
Διοίκηση
Κώδικας Δεοντολογίας
Δραματική Σχολή
Εργαστήρια
Ένωση των Θεάτρων της Ευρώπης
Βιβλιοπωλεία
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Πρόγραμμα Παραστάσεων
Τρέχουσες Παραστάσεις
Εισιτήρια
Δείτε και κερδίστε
Σκηνές
Παιδική Σκηνή
Νεανική σκηνή
Όπερα Θεσσαλονίκης
Χοροθέατρο
Κλιμάκιο Μακεδονίας-Θράκης
Εκπαιδευτικά προγράμματα
Δράσεις
Δραστηριότητες
ΑΡΧΕΙΟ
Ψηφιακή Βιβλιοθήκη
Σύνθετη Αναζήτηση
Πωλητήριο
Προγράμματα
Αφίσες
Αναμνηστικά - Είδη ένδυσης και αξεσουάρ
ΧΩΡΟΙ
Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Φουαγιέ Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών
Βασιλικό Θέατρο
Μονή Λαζαριστών - Σκηνή Σωκράτης Καραντινός
Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών
Θέατρο Δάσους
Θέατρο Γης
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Φόρμα Επικοινωνίας
Τηλέφωνα Επικοινωνίας
Προτάσεις Συνεργασίας
Συχνές ερωτήσεις
ΝΕΑ
Νέα
Δελτία Τύπου
Ανακοινώσεις - Διαγωνισμοί
Auditions
ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ
Χορηγίες
Loyalty Club
Συνεργαζόμενοι φορείς
in English
Νέα - Δελτία Τύπου
Αρχική
Νέα - Δελτία Τύπου
Συναντώντας την Ελένη Γκασούκα (13/5/2021)
Αφορμή στέκουν οι πρόβες που ήδη ξεκίνησαν για την
ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΙΓΚΟΥΑΝΑ
, το συγκλονιστικό έργο του ΤΕΝΕΣΙ ΟΥΙΛΙΑΜΣ, που σκηνοθετεί για λογαριασμό του ΚΘΒΕ, σε μετάφραση ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ, και την φέρνει πίσω στα γνώριμα λημέρια της πόλης αναφοράς για την επαγγελματική και προσωπική της διαδρομή.
«Η Θεσσαλονίκη είναι ζωή μου, εδώ έκανα τα πρώτα μου βήματα, με εμπιστεύτηκαν σπουδαίοι άνθρωποι, εδώ γέννησα την κόρη μου… η πόλη ρέει στο αίμα μου» δηλώνει και χαίρεται σαν τα μικρά παιδιά που επιστρέφει μετά την πρόταση του καλλιτεχνικού διευθυντή ΝΙΚΟΥ ΚΟΛΟΒΟΥ
-Ελένη θα ξεκινήσω λίγο ανορθόδοξα την κουβέντα μας… μιας και ο τίτλος του έργου που ήδη ξεκίνησες να σκηνοθετείς με ένα cast σπουδαίων ηθοποιών του ΚΘΒΕ, με οδηγεί να δηλώσω: «θέλω οτιδήποτε πράσινο, με την έννοια του ελπιδοφόρου… ας είναι κι ένα ιγκουάνα»!
(γελάει …)
Συμφωνώ απόλυτα με την παρατήρησή σου… Σε αντίθεση με πολλά έργα του συγγραφέα, η Νύχτα της Ιγκουάνα, αφήνει διάχυτη ελπίδα κι ένα ορθάνοιχτο παράθυρο αισιοδοξία στο τέλος, παρόλο που στη διάρκεια του έργου, οι χαρακτήρες του ακουμπούν απόγνωση! Έχει ένα αναπάντεχα θετικό φινάλε, στα όρια του ποιητικού (αναφέρομαι στο τελευταίο ποίημα, που είναι ύμνος στη ζωή και ακούμε να το λέει ο παππούς στη Χάννα)
Αν και φαντάζει αμφίσημο το τέλος, αποφάσισα να πάω απ’ τη φωτεινή του πλευρά, γιατί έτσι βλέπω κι η ίδια το θέατρο.
Η ιγκουάνα λοιπόν, είναι ένας συμβολισμός που εγκιβωτίζει όλα τα ψυχικά στάδια των ηρώων αλλά κι εκείνα που καλείται να διέλθει ο θεατής, είτε είναι το κυνήγι, είτε η αιχμαλωσία και στο τέλος η απελευθέρωση.
Είναι σπουδαίος ο Τέννεσι Ουίλιαμς σ’ αυτό του το έργο, κι όσο το δουλεύουμε, βουτάμε, βυθιζόμαστε, αφηνόμαστε σε κάθε διάστασή του για να το κατανοήσουμε, να το κατακτήσουμε και έτσι να μπορέσουμε να το δώσουμε και στο κοινό να το αντιληφθεί, όχι με την αφηγηματική του έννοια αλλά με ουσιαστική ανάγνωση, εντρυφώντας το ως το μεδούλι.
-Στο έργο, οι ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με τα ζωτικά τους ψεύδη: θάνατος και ζωή έρωτας και θρησκεία και τέχνη…
Βγάζοντας μπροστά το πρόβλημα του ήρωα, αποκαλύπτοντας και χτίζοντάς το επί σκηνής, είναι στο έργο κάτι «λαϊκό». Με την έννοια πως αφορά σε όλο τον κόσμο ο οποίος και ταυτίζεται με έναν ή και το σύνολο των ηρώων. Βλέπεις τον εαυτό σου στο αποτύπωμά τους. Αν κι έχει γραφτεί μισό και πλέον αιώνα πριν, μιλώντας για την κρίση στην Αμερική και το Μεξικό, είναι σαν να βρισκόμαστε στο ίδιο ακριβώς σημείο.
Οι ήρωες είναι καθημερινοί, βιώνουν τη ζοφερή πραγματικότητα κι ο τραγικός εγκλωβισμός τους, μοιάζει τόσο με το δικό μας. Ο καθένας τους, όπως και εμείς σύγχρονα, πασχίζουν να βρουν μιαν άκρη…
Έτσι κι αλλιώς, το θέατρο μπορεί να μην δίνει λύσεις, αλλά αναδεικνύει καταστάσεις, προβλήματα και προβληματικές. Το να αναδείξεις ένα πρόβλημα, δεν είναι δα και λίγο.
Είναι σα να έρχομαι και σου λέω «Γειά! Είμαι η Ελένη, και είμαι αλκοολική! Δεν έλυσα τον αλκοολισμό, όμως έκανα το πρώτο, τεράστιο βήμα μου για την επίλυσή του». Είναι πολυτραυματίες οι ήρωες της Ιγκουάνα και μέσα στη διάρκεια μιας και μόνης νύχτας, καλούνται να ενηλικιωθούν. Κι ενηλικιώνεσαι στην ουσία μόνον αν καταφέρεις να αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο το πρόβλημά σου.
Σε αντιδιαστολή με άλλα του έργα, όπου κυριαρχούν η ψυχική βία κι ο θάνατος, εδώ, ο Τέννεσι Ουίλιαμς, κρύβει μια αισιοδοξία για το τέλος της ζωής των ηρώων. Εδώ, ακόμη κι ο θάνατος έχει την έννοια της ελευθερίας. Αποφάσισα να δώσω αυτή την προοπτική εν κατακλείδι, να τελειώσει με φως το έργο. Έτσι συμφιλιώνεται το περιβάλλον με τους ήρωες. Θέλω να δώσω και με τον εξαίρετο ενδυματολόγο και σκηνογράφο της παραγωγής αναγωγές στη χρήση των υλικών επί σκηνής : στο μισοκατεστραμένο περιβάλλοντα χώρο η πέτρα ας πούμε είναι πιο σταθερή αξία, δίνει στιβαρή διάσταση, ενώ τα δέντρα είναι οι ψυχές των ανθρώπων που πρωταγωνιστούν τα αδιέξοδά τους στο περίκλειστο χώρο.
-Συνυπάρχουν, ενώ δεν είναι οικογένεια… έχουν κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα οι ήρωες της Ιγκουάνα;
Δεν είναι μια οικογένεια, όμως ίσως όλοι μαζί αποτελούν έναν και μόνο άνθρωπο, που παραπαίει ανάμεσα σε καλό και κακό και λόγω ταυτότητας και λόγω χαρακτήρα. Η Χάννα, ενσαρκώνει το καλό, όπως θα έπρεπε να είναι ο άνθρωπος, με αγάπη και με δύναμη και υπομονή και πίστη για τον πλησίον. Η Μαξίν, αντικατοπτρίζει την Εύα, είναι εκείνη που δίνει το μήλο… Ο Σάννον είναι ένας σχηματικός που θα ήθελε να είναι ένας καλός κληρικός. Με την Χάννα, τους βλέπω να αντιπαλεύουν, όπως πράττει το καλό έναντι του κακού. Εκείνη έχει απαρνηθεί με οικεία θέληση τη σεξουαλικότητά της, και περιδιαβαίνει τον κόσμο πουλώντας τις ακουαρέλες της. Κανονικά δεν πιστεύεις καν ότι υπάρχει ένα τέτοιο πλάσμα, κι όμως, έχω γνωρίσει πολλές. Υπάρχει μια τύπισσα, που λατρεύει με πάθος τη ζωή, είναι όμορφη, θελκτική πολύ, έχει ερωτευτεί και χρησιμοποιεί τον εραστή ως «πλάτη» για τις ανάγκες της μιας και ο σύζυγός της έχει πεθάνει.
Οι ήρωες, επιβιώνουν δίχως όρια, έτσι, πρέπει απεγνωσμένα να βρουν την άκρη τους, να δώσουν λύσεις.. ο Σάννον, που από την τρυφερή ηλικία των παιδικών του χρόνων έχει υποστεί την τιμωρία, μεγαλώνοντας σε μια βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια, λειτουργεί πάντα ενοχικά σε σχέση με τις γυναίκες. Να γιατί επιλέγει μ’ έναν παράξενο τρόπο, μικρές κοπέλες. Είναι η αθωότητα που αναζητά σε αυτές και ο προσωπικός του δαίμονας δεν του αφήνει περιθώριο να δει καθαρά τι κάνει. Ενώ ανήκει στο ιερατείο, ο ίδιος, δεν πιστεύει στο Θεό, και καταλήγει απλός οδηγός σε πρακτορείο ταξιδιών. Μη μπορώντας να ζυγίζει φανταστικό και πραγματικό κόσμο, συναντά την Χάννα, που αναδεικνύεται ως ο καθρέφτης ή καλύτερα, ο φύλακας άγγελός του. Έρχεται, του μιλά, και σταδιακά ηρεμεί τους πανικούς του ως που στο τέλος τον οδηγεί να λάβει αποφάσεις ζωής.
Αυτό που μ’ αρέσει πολύ ως δυναμική στο έργο, είναι να αναδειχθεί κάτω από το δράμα, το γελοίο του ανθρώπινου δράματος. Συχνά πιάνω τους εαυτούς μας να γελάμε στις πρόβες κι αυτό μου δίνει την δυνατότητα να πιστεύω πως κι οι θεατές θα γελάσουν βλέποντας την παράσταση. Είναι ξέρεις, ο μόνος τρόπος να μπορέσει να περάσει το μέγεθος του δράματος. Θέλει πίστη και τόλμη, να βουτήξεις όπως οι βουτηχτάδες για να πιάσουν τον Σταυρό τα Φώτα, προκειμένου να βρεις την κωμωδία που θα σου ανοίξει το δρόμο να παίξεις το δράμα. Η ζωή έχει δύο όψεις: το δράμα είναι γραμμένο… το γέλιο το βρίσκουμε εμείς, κι ενδυναμώνει τις τραγωδίες μας ο χειρισμός του.
Ευτυχήσαμε να έχουμε στα χέρια μας μια σπουδαία μετάφραση. Με τον Δημήτρη Δημητριάδη, δουλεύουμε στενά. Έρχεται στις πρόβες και μας λέει σπουδαία πράγματα. Ύστερα είμαι ευτυχής που ο θίασος αποτελείται από σπουδαίους ηθοποιούς, που η διάθεσή τους «χτυπάει κόκκινο»
Χαίρομαι τόσο πολύ για το ΚΘΒΕ και το δυναμικό του. Η κάθε πρόβα με τους συντελεστές, αν και γίνεται διαδικτυακά προς το παρόν, είναι λες και έχουμε πρεμιέρα σε δέκα ημέρες. Είναι συγκλονιστικοί οι ηθοποιοί του Κρατικού και είναι υποδειγματικοί επαγγελματίες όλοι τους.
Τώρα, περιμένω να έρθει και η μουσική απ’ τον Θοδωρή Οικονόμου, οι φωτισμοί είναι στα πολύπειρα χέρια της Κατερίνας Μαραγκουδάκη, άξια αναφοράς μου είναι η συνεργασία μου με τον Κωνσταντίνο Δαμάνη που μας επιτρέπει να υπάρξουμε σε ένα ήρεμο περιβάλλον… Συμπορευόμαστε απόλυτα ως ομάδα.
-Είστε εν τω μεταξύ, στην ευτυχή συγκυρία, της αποδρομής της πανδημίας, και τουλάχιστον, θα βγείτε σε ανοιχτές αίθουσες να παίξετε όχι μπροστά στις οθόνες αλλά σε κοινό…
Χαίρομαι τόσο πολύ γι’ αυτό!
Κι η ίδια έκανα έργο για live streaming, όμως, το έργο δεν το κατάλαβα! Δεν είναι εύκολο να κάνεις θέατρο από οθόνης. Δεν έχει νόημα! Οι άνθρωποι του θεάτρου επιβιώσαμε επιβιώνουμε αισιοδοξώντας πως έρχεται η «κάθαρση»! Ο εμβολιασμός είναι εκείνο που χρειάζεται άπαντες να πράξουμε. Και ειδικά στο χώρο μας. Όλοι θα έπρεπε να εμβολιαστούμε. Ειδικά για τις καλοκαιρινές παραστάσεις, καθώς φαντάσου, πόσο δύσκολο είναι να ακυρωθεί μια περιοδεία λόγω κρούσματος, ή η Επίδαυρος. Η μόνη λύση, για μένα, σωτηρίας μας απ’ το μακελειό αυτό προς το παρόν είναι ο εμβολιασμός!
-Η νύχτα της Ιγκουάνα δεν έχει πολλά θεατρικά ανεβάσματα στη χώρα μας. Γιατί;
Η αλήθεια είναι πως σπάνια επιλέγεται. Ο λόγος είναι απλός: θέλει πολύ δουλειά ένα έργο που δεν είναι εξ’ αρχής θεατρικό έργο για να πάρει δρόμο σανιδιού. Θέλει να σκύψεις ώρες ατέλειωτες, μέρες και νύχτες, να το μεταμορφώσεις για να μην είναι ένα στατικό κείμενο σ’ ένα κομμάτι χαρτιού που απλά μεταφέρεται.
Με πολύ αγάπη και σεβασμό στον συγγραφέα, επεξεργαστήκαμε σε κάθε λεπτομέρειά του το έργο και θεωρώ πως η μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη πάνω στην οποία δουλεύουμε είναι η καλύτερη του «γυάλινου κόσμου» στα ελληνικά
-«Τίποτα ανθρώπινο δεν μ’ αηδιάζει, εκτός απ’ την κακία και τη βία», διαβάζουμε στο έργο..
Από την «Αντιγόνη» ακόμη το ίδιο ισχύει.. Το λέει η Χάννα, και λέει την αλήθεια, είναι ένας άγγελος, δεν λέει ούτε μεγάλα λόγια, ούτε ψέματα. Το ίδιο ακριβώς αηδιάζει κι εμένα. Χθες για παράδειγμα, που είδε το φως της δημοσιότητας το φρικτό περιστατικό με την γυναίκα, με συντάραξε. Δεν το χωρά ο νους μου. Δεν την μπορώ τη βία. Ούτε την σωματική, ούτε την ψυχολογική. Αν είναι να την υποστώ ή να την εκδηλώσω στη δουλειά μου, προτιμώ να μην κάνω αυτή τη δουλειά. Η δουλειά του ηθοποιού είναι ιεροπραξία και αρρώστια μαζί.
Οι άνθρωποι αυτοί που καλούνται ν’ αποδώσουν με ακρίβεια ότι ένας σκηνοθέτης έχει μέσα στο κεφάλι του, συχνά μάλιστα το έχει στο περίπου, πάει στα «κουτουρού», είναι γροθιά στο στομάχι. Όλη η διεργασία, περνά από το κεντρικό νευρικό σύστημα όταν βρεθείς στη σκηνή. Διατρέχει όλο σου το είναι. Αυτό ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει. Είναι βαρέα κι ανθυγιεινά ένσημα. Δεν παίζω και χαίρομαι… Δονείται όλο μου το νευρικό σύστημα.
Προσωπικά, επειδή γνωρίζω τι συμβαίνει στους ηθοποιούς στην αναμέτρηση κάθε φορά με έναν ρόλο, εκείνο που προσπαθώ είναι να είμαι υποστηρικτική. Να βοηθήσω όπως μπορώ, μ’ ότι νιώθω και ξέρω. Σε μια ομάδα δέκα – δεκαπέντε ηθοποιών, εντάξει, μπορεί να έχεις και έναν που κοντράρει. Δεν έχει σημασία. Αυτόν εσύ τον έχεις επιλέξει, κι είσαι υποχρεωμένος εσύ να τον βγάλεις σωστά, να τον εμψυχώσεις όσο καλύτερα μπορείς. Έτσι κι αλλιώς, όλοι μας, το καλύτερο που μπορούμε επιχειρούμε να κάνουμε…
-Συχνά, οι πολυτάλαντοι άνθρωποι, έχουν «αχίλλειο πτέρνα» τους, τον συγκεντρωτισμό. Πόσο υποφέρεις απ’ αυτόν; Και στο ρωτώ με δεδομένο πως, όταν ξέρεις να γράφεις, να συνθέτεις, να χορεύεις, να τραγουδάς, να εκτίθεσαι στη σκηνή, η βιωματική εμπειρία, δεν αφήνει περιθώρια παρέκκλισης απ’ αυτό που αποδεδειγμένα γνωρίζεις ο ίδιος καλά να κάνεις….
Στο θέατρο βρίσκομαι, χορεύοντας εν αρχή, από δεκαπέντε ετών. Μετά την τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων, μου προέκυψε η ανάγκη να γράφω. Το έκανα για να γλιτώσω από την προσωπική μου απελπισία! Ούτε επαγγελματίας γραφιάς είμαι, ούτε έχω τη φιλοδοξία. Είμαι τυχερή που μπόρεσα να δοκιμάσω πράγματα που ήθελα. Όπως το θέατρο. Ήμουν στο μπαλέτο του ΚΘΒΕ επί Βολανάκη, και κοίταζα τις πρόβες. Πάντα αγαπούσα πολύ το θέατρο, κι αγαπώ απ’ τα βάθη της καρδιάς μου και τους ηθοποιούς πολύ. Μέριμνά μου είναι να δουλεύουμε μαζί το κείμενο.
Δεν είμαι καθόλου συγκεντρωτική. Πάντα ακούω τους καλλιτεχνικούς συντελεστές των παραστάσεων κι εμπιστεύομαι πολύ τους ηθοποιούς μου. Τους θεωρώ συνδημιουργούς κι όχι εργαλεία προβολής της δουλειάς μου. Πιστεύω στη σκληρή δουλειά, πρωτίστως όμως έχω πίστη μεγάλη στην αγάπη που για να την λάβω πίσω, πρέπει πρώτα να τη δώσω. Είμαι τόσο αδύναμη ως άνθρωπος που δε θα μπορούσα ποτέ να επαίρομαι για τα προσωπικά μου κατακτήματα και να τα θέτω ως μέτρο σύγκρισης έναντι συναδέρφων μου…
Με το χορό έζησα πολύ σκληρές καταστάσεις και εδώ και στο εξωτερικό όπου δούλεψα. Δε χρειάζεται να αδικήσεις ή να μαλώσεις ή να ευτελίσεις κανέναν για να αναδείξεις τη δουλειά σου. Δεν χρειάζεται κανείς να καταστρέψει την ψυχή ενός ηθοποιού για να χτίσει έναν ρόλο. Έχω φοβερή αγάπη για τους ηθοποιούς και δεν έχω και τίποτε να αποδείξω σε κανέναν. Αχίλλειο πτέρνα αναγνωρίζω στον εαυτό μου πως δεν μ’ αρέσει να κάνω ταυτόχρονα πολλά πράγματα. Θέλω όταν είμαι κάπου να δίνομαι ολοκληρωτικά. Αφοσιώνομαι. Υπό αυτή την έννοια δεν είμαι και τόσο παραγωγική!
Ύστερα αγαπώ πολύ και τη ζωή. Μ’ αρέσει να περνώ χρόνο με την κόρη μου, να ζω το εγγόνι μου, οι φίλοι, οι παρέες μου, τα σκυλιά μου… Έχω ζωή κι εκτός θεάτρου!
-Διαβάζοντάς σε, σε προηγούμενες συνεντεύξεις, έχεις δηλώσει ότι σε χαρακτηρίζουν ο φόβος, η αναρχία, η πίστη, η προσήλωση, η χαρά κι η δημιουργία; Τι άλλο έρχεται να προστεθεί σήμερα;
Τα τελευταία χρόνια, προστέθηκε κεφαλαιωδώς κι η ψυχραιμία μου. Πιάνω τον εαυτό μου τα πρώτα χρόνια στη δουλειά να είναι γεμάτος φόβους. Οι εμπειρίες που αποκομίζεις με το διάβα των ετών, σε ατσαλώνουν, και σου δίνουν εχέγγυα να βλέπεις τις καταστάσεις στην πραγματική τους διάσταση, ούτε να τις μεγεθύνεις περισσότερο απ’ όσο τους αξίζει, ούτε να τις υποτιμάς και να τις μειώνεις. Το περίεργο είναι ότι επιμένω να αφήνομαι… Ακόμη και μετά από όσα μας έχουν συμβεί, επιλέγω να πιστεύω στους ανθρώπους. Πριν κάποιος με πληγώσει, δεν πάω με υπολογισμό πως θα το κάνει.
Δεν έχω κρατήματα. Δεν τσιγκουνεύομαι να δώσω, να νοιώσω, να μοιραστώ, να αφεθώ. Μοιάζω λίγο με τη Χάνα, σ’ αυτόν τον χαρακτήρα που είναι αφημένη σε μια τέτοια ηρεμία. «Θα με πάει η ζωή… κι αν δεν με πάει … ε’ δεν πειράζει»!
Η νύχτα της Ιγκουάνα, μπορεί να μοιάζει ως η πιο ώριμη εκδοχή του «Γυάλινου κόσμου» όπου η Χάννα είναι η Λώρα και ο Σάννον ο Τομ
-Από που αντλείς χαρά;
Απ’ τους ηθοποιούς!
Έχω πάθει έρωτα με τους ηθοποιούς μου!
Αυτό ακριβώς! Και νομίζω αυτό πρέπει να παθαίνει ο κάθε σκηνοθέτης με τους ηθοποιούς του. Έχουμε στο έργο, έναν κληρικό, που έχει τρομακτική ανάγκη να πιστέψει επιτέλους σε κάτι. Δεν πιστεύει ούτε στον άνθρωπο, ούτε στον Θεό, που ζει την σχηματοποίησή του ζώντας ανάμεσα στις Αγιογραφίες της εκκλησίας. Έναν άνθρωπο που βρίσκει την θετικότητα στην ανταπόκριση της Χάννα, και τον ελκύει, και τον ηρεμεί. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι, να βρουν το πρόσωπο εκείνο στη ζωή τους, που θα μπορέσει να τους δείξει τον προσωπικό τους δαίμονα και θα τους συμφιλιώσει μαζί του. Ελπίζω να καταφέρουμε με απλότητα και ταπεινότητα να περάσουμε στο κοινό που θα μας εμπιστευτεί το μεγαλείο της γραφής του συγγραφέα. Να καταδείξουμε τι θέλει να πει κάτω και πίσω απ’ τις εκπληκτικές γραμμές ενός αριστουργηματικού κειμένου. Γιατί είναι πολλές οι αναγνώσεις και μας αφορούν όλους, στο εδώ και τώρα.
Επιστροφή