Ελένη Γιαννούση: Εμένα με ενδιαφέρει πώς μεταγράφεται το επαναστατικό διακύβευμα στο σήμερα. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι ο Κάλβος μιλά για μια άλλη εποχή. Και πως κι ο ίδιος είναι φορέας των ιδεών εκείνης της εποχής. Ωστόσο δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι βαρβαρότητα υπάρχει και σήμερα, και άρα, η πρόθεση για αλλαγή, για κοινωνική αλλαγή, είναι επίκαιρη.
-Τι σε εντυπωσίασε στον Κάλβο; Με εντυπωσίασε αυτός ο ασίγαστος, ο ατερμάτιστος ο κατακλυσμιαίος και σαρωτικός ιδεαλισμός του. Και πραγματικά αν τον είχα εδώ, θα ήθελα να τον ρωτήσω: «είσαι όντως, τόσο ρομαντικός; Ή είναι η ποιητική πένα που σε οδηγεί, και κάνει κι εμάς να σε ερμηνεύουμε έτσι»; Αλήθεια είναι τόσο μέσα σ’ όλο αυτό; To πιστεύει, πράγματι; Θα τον ρωτούσα επίσης : «Νοιώθεις όντως καθοδηγητής»; Κατανοώ, θα του έλεγα, ότι μέσα στο πάθος σου γράφεις, αλλά νοιώθεις πλήρως την ευθύνη του καθοδηγητή, του πνευματικού ηγέτη; «Μπορούμε, αλήθεια, αν πιαστούμε από μερικούς στίχους, να αποτινάξουμε τους τυράννους»; Εμείς σαν γενιά, αυτό το έχουμε χάσει, δεν πιστεύουμε σε ιδανικά, δεν υπάρχουν καθαρές ιδέες…
-Πώς θα μου τον προσδιόριζες; Πεισματάρης, σίγουρα ρομαντικός, παθιασμένος, μαχητικός, μεγαλοπρεπής, ιδεαλιστής και παιδικός… αθώος… αγνός.
-Ακούγεται τόσο ωραίος ο τελευταίος προσδιορισμός… Ναι γιατί μόνη μας πατρίδα των ανθρώπων όλων είναι η παιδική μας ηλικία. Πριν τα πει ο Φρόϋντ, τα είπανε οι ποιητές μας…
-Εγώ γιατί να έρθω να σας δω; Γιατί έχεις ανάγκη κι εσύ απ’ το όνειρο… Το μεγάλο όνειρο!
-Ποιόν στίχο του αγαπάς πολύ; «Πόσοι πατέρες δίδουσι, όχι ψωμί, φιλήματα στα πεινασμένα τέκνα τους, ενώ λάμπουν στα χείλη σας χρυσά ποτήρια».
-Βλέποντας «πέρασμα», δε σου κρύβω, ένιωσα μια υπερηφάνεια… και την είχα ανάγκη… Είναι μια «ντόπα» κι αυτή. Στο χέρι του σημερινού ανθρώπου που έχει λάβει μόρφωση, είναι να την μετατρέψει σε μια δύναμη για να απαντήσει στα σημερινά προβλήματα.