Νίκος Μήλιας: Μιλάμε για μια σύνθεση λυρισμού, που όμως μέσα της, κρύβει μεγάλη επαναστατικότητα. Τόσο εγώ όσο και η γενιά μου, την χρειαζόμαστε αυτή τη δυναμική, καθώς νοιώθουμε να έχουμε βαλτώσει σε μια διαρκή αναμονή, περιμένοντας κάτι να γίνει, να έρθουν καλύτερες μέρες κι όμως, τίποτε τελικά δεν γίνεται. Ο Κάλβος μας υπενθυμίζει με τα λόγια του, τι πρέπει να κάνουμε και παίρνουμε κουράγιο απ’ τους στίχους του, που εξυψώνουν το πνεύμα. Είναι οι νεότερες ρίζες μας. Υπάρχει μέσα μας, γονιδιακά, o λόγος του και η μουσικότητα του λόγου αυτού, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Κάποιος, περνάει απ’ τις πρόβες. Αν μας ακούσει θα κοντοσταθεί. Γιατί συνδέεται με τα λόγια τούτα. Συνδέεται κι ας μην το γνωρίζει.
-Τί τον «τραβά» νομίζεις περισσότερο να κρυφακούσει, να «κοντοσταθεί»; Η μουσική των λέξεων ! Έχει δικό του, οικείο σε όλους μέτρο ο Κάλβος. Κάνοντας πρόβες, λέγοντας τις λέξεις του, ενώ σε άλλα έργα ψάχνεις τη μουσικότητα, εδώ, βγαίνει από την ψυχή σου, αναβλύζει από μέσα σου, λες και ήταν εκεί από πάντα!
-Αν συναντιόσασταν με τον Κάλβο τί υποθέτεις ότι θα είχες ανάγκη να μάθεις; Θα του ζητούσα να μου διηγηθεί με δικά του λόγια, πώς ήταν εκείνη η εποχή, λίγο πριν την Επανάσταση. Θα ήθελα να τον ακούω να μου μιλάει για τις μέρες εκείνες. Πιστεύω πως οι μέρες μας κι οι μέρες του, έχουν πολλά κοινά και μιας που τιμούμε τα 200 χρόνια είναι καιρός φρονώ για επανεκκίνηση. Πρέπει να ξεκινήσουμε να ξαναβρούμε τον εαυτό μας. Να ξαναβρούμε τη φωνή μας, να πατήσουμε στα πόδια μας και να δημιουργήσουμε τα δικά μας γεγονότα, τα δικά μας πράγματα και καταστάσεις, όσο κι αν αυτό θα κοστίσει. Στην αρχή θα είναι δύσκολο, είμαι όμως βέβαιος ότι, αξίζει! Βρισκόμαστε σε μια εποχή του «λίγο πριν»… Στο κάτι «πριν γίνει» για την ακρίβεια. Κάποια στιγμή, αυτή η ανάγκη όλη, να συμβούν νέα πράγματα θα «σκάσει». Άγνωστο το πως και πότε, όμως δεν θα υπάρξει συνεννόηση αισθάνομαι. Θα συγχρονίζεται η ανάσα σου με την ανάσα του πλήθους, κι όλοι μας, μονομιάς, θα ξεχυθούμε, ευελπιστώ, στους δρόμους διεκδικώντας ένα καλύτερο εδώ και τώρα, ένα καλύτερο αύριο…
-Είμαστε ελεύθεροι σήμερα; Θεωρητικά ναι, πρακτικά όχι και τόσο. Είναι κι η περίεργη συνθήκη της πανδημίας, που δεν σ’ αφήνει να νοιώσεις απόλυτα ελεύθερος. Αλλά ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ούτε καραντίνες είχαμε, ούτε περιορισμούς, πάλι δεν ένιωθα ως νέος ελεύθερος, μιας κι η εποχή μου ούτε επαγγελματικά, μήτε κοινωνικά μου επιτρέπει για να εξελιχθώ. Λείπει η προοπτική, κι από μόνο του αυτό, είναι εγκλωβιστικό, αφού μου στερεί ένα κομμάτι της ελευθερίας μου.
-Είναι σπουδαίο κατά την ταπεινή μου κρίση, την ώρα που με «επιστρέφετε» με την παράσταση 200 χρόνια πίσω, ταυτόχρονα να με «πηγαίνετε» στα 2000 χρόνια μακριά καθώς σε σημεία με κάνετε να νοιώθω λες και παρακολουθώ αρχαία τραγωδία. Αυτό ήταν και εμένα που με τρέλανε κυριολεκτικά. Ένα λυρικό, λεπτό κείμενο που όμως έχει τη δυναμική αρχαίου δράματος, έτσι όπως ενσαρκώνεται.
-Υπάρχει κάποια φράση του έργου που σε συνταράσσει; «Mε ποτέ δεν με εθάμπωσαν μεγάλα ονόματα, με ποτέ δεν εθάμπωσαν σκήπτρων ακτίνες».
-Εξαιρετικό εφεύρημα για μένα είναι το σακίδιο που κουβαλάτε στους ώμους σας… Η αναγωγές πολλές : σα να κουβαλώ πότε με ευκολία, άλλοτε με παιδωμή, όλη την ιστορική μου αλήθεια, ταξιδεύω μέσα στους χρόνους με το ειδικό της βάρος. Αλήθεια αν άνοιγα το δικό σου σακίδιο τι κουβαλάς μέσα του μηνυματικά; Τη μνήμη… Αν κάτι θα έπαιρνα οπωσδήποτε μαζί μου, τη μνήμη μας θα κουβαλούσα. Το να θυμάμαι την ιστορία αυτού του τόπου, του τόπου μας. Κι ενώ υπάρχουν στιγμές, που παίρνει φωτιά το όλο θέμα των ιδανικών των ιδεών των αιτημάτων μας μέσα από αγώνες για τα δίκαιά μας, κάτι γίνεται θαρρείς και μονομιάς… ξεχνάμε. Δεν τα βρίσκουμε και μεταξύ μας και χάνεται… γίνεται μια στάχτη… όμως εμείς ελπίζουνε να αρπάξει απ’ την αρχή και πάλι να ξαναγεννηθούμε, ακόμη κι απ’ τις στάχτες μας.
-Συνθήκη πανδημίας και πολλοί συνάδερφοί σου εκεί έξω, σε θέση δεινή. Πώς νιώθεις, που έστω, υπό καθεστώς τηλεδιασκέψεων, και τεστ επαναλαμβανομένων και μασκών και αποστάσεων, σου δόθηκε στη δύσκολη αυτή κατάσταση για όλους μας, να εκφραστείς καλλιτεχνικά; Νοιώθω πολύ τυχερός και θέλω να πω ότι οφείλουμε να βρισκόμαστε υποστηρικτικά ει δυνατόν, όχι μόνο με το 100% αλλά με το 200% της ενέργειάς μας, κοντά και πλάι και δίπλα σε συναδέρφους μας που τη στιγμή αυτή δοκιμάζονται δίχως εργασία και χωρίς δυναμική έκφρασης. Το επάγγελμα εν τω μεταξύ το δικό μας είναι ιδιαίτερο μιας και δε ξέρουμε αν θα είναι αυτή η δουλειά μας και την επόμενη μέρα…
-Αλήθεια γιατί έγινες ηθοποιός; Γιατί νομίζω ότι μέσα απ’ την τέχνη μου μπορούσα να επικοινωνήσω καλύτερα με τους ανθρώπους. Υπήρξαν και άλλες προηγούμενες σπουδές, ωστόσο μαζί τους υπήρχε πάντα κι ένας κόμπος. Δύσκολα τον έλυνα. Όταν αποφάσισα να δοκιμαστώ ως ηθοποιός, ξαφνικά όλα έρρεαν αλλιώς.
-Τί σε εξέπληξε στον Κάλβο; Τον φοβόμουν τον Κάλβο στην αρχή. Πώς θα τα πούμε; Ποιόν αφορά τελικά, αναρωτιόμουν; Μήπως φαντάζει λίγο παλιακός; Τελικά εκεί ήταν που «έφαγα τη σφαλιάρα». Τελικά μας αφορά όλους! Ξεκινά απ’ τους προγόνους, και τους παππούδες, από το πώς έζησαν το πώς πολέμησαν, τι ένιωσαν, αλλά ξεκινά και από μένα για να πάει προς τους άλλους αυτή η ίδια ανάσα, η ίδια φωνή, για να πούμε αλήθειες.
-Στην κατακλείδα της παραγωγής, η επιτομή όλων όσων προηγήθηκαν, συνεγείρει με την σπουδαιότητα της απλότητας συναισθήματα σε συγχορδίες παιγμένες σε βιολί: εμφανίζεται η Κονίδη, αέρινη, σαν απ’ αλλού φερμένη, έτσι καθώς παίζει τον Εθνικό μας Ύμνο και τον διαχέει ιεροτελεστικά στο βωμό του χθες του τώρα και του μετά… Είναι το σύμπαν της πατρίδας, η ηρεμία μας, αυτό που ζητάμε! Λένε, πως για τον κάθε άνθρωπο στη γη, υπάρχει ένα μόνο μέρος όπου ηρεμεί το είναι κι η ύπαρξή του παίρνει άλλο νόημα… Στη δική μας παράσταση η Γη μας είναι ο Εθνικός μας Ύμνος. Είναι ο συνεκτικός μας ιστός!
ΚΘΒΕ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ ΑΓΕΛΑΣΤΟ ΤΕΚΝΟ ΠΟΛΥΤΕΚΝΟΥ ΘΕΑΣ ΣΥΝΤΟΜΑ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ ΑΠ' ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΙΣΤΟΣΕΛΔΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ Η ΔΩΡΕΑΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΑ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠ' ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ Σύνθεση κειμένων : Ακταίων Χαλκιάς Σκηνοθεσία/μουσική – Εικαστική Επιμέλεια: Κώστας Χαλκιάς Βοηθός σκηνοθέτη: Γιάννης Γρέζιος Κίνηση: Εύα Σωφρονίδου Μουσική διδασκαλία/ενορχήστρωση: Παναγιώτης Μπάρλας Οργάνωση παραγωγής: Marleen Verschuuren
ΔΙΑΝΟΜΗ Νεφέλη Ανθοπούλου Ελένη Γιαννούση Ηλέκτρα Γωνιάδου Αναστασία Δαλιάκα Χριστίνα Ζαχάρωφ Γιώργος Κολοβός Αναστασία Κονίδη Νίκος Μήλιας Δημήτρης Μορφακίδης Μαριάννα Πουρέγκα Θανάσης Ραφτόπουλος Κατερίνα Σισσίνη Βασίλης Σπυρόπουλος Θάνος Φερετζέλης Κωνσταντίνος Χατζησάββας