-Τώρα, που η επόμενη ημέρα τής πανδημίας βρίσκεται πιο κοντά μας, πόσο γρήγορα βλέπετε να επανερχόμαστε σε αυτό που είχαμε συνηθίσει ως κανονικότητα; Από τι θα εξαρτηθεί το πόσο γρήγορα θα επανέλθουμε στις ζωές μας, όπως τις γνωρίζαμε; -Έχοντας διανύσει ένα χρόνο τώρα το «Ταξίδι της μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» στην «Οδύσσεια» της πανδημίας, ακόμη ζούμε στην «Τέταρτη Διάστασή» μας …Καθένας εξ’ ημών εύθραυστος σε σκέψεις, δράσεις, αντοχές κι ανάγκες, γίνεται θαρρείς «Πουπουλένιος» όταν ο χρόνος ως άλλος «Τίμιος Κλέφτης» μας ορίζει εγκλεισμούς αυτό-σωτηρίας, όρια ατομικής ευθύνης και συλλογικές πειθαρχίες… Βγαίνοντας απ’ ανήκουστο, πνιγερό κι ανυπόφορο παγκόσμιο «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» των άλλων κανόνων ο φόβος μας ορίζει «Αγέλαστα… τέκνα πολυτέκνου Θεάς», μεστά σοφίας και συμβιβασμών κι υπομονών που η «Σονάτα του Σεληνόφωτος» μας δίδαξε, για ν’ αναζητήσουμε μιαν «Ελένη» να μας περάσει απέναντι, μα στο ποτάμι ο «Κροκόδειλος» - ιός «τη Νύχτα της Ιγκουάνα», καραδοκεί για ένα «Ελεύθερο ζευγάρι» βήματά μας, κι ανάσες και χέρια και βλέμματα… Η έξοδος στην προηγούμενη κανονικότητα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από εμάς. Κοινωνίες λαών κουρασμένες, άγγιξαν ή και ξεπέρασαν σε περιπτώσεις τα όρια. Τώρα πια όμως, βλέπουν ορίζοντα.. Ας εμβολιαστούμε με λογισμό και μ’ όνειρο όσο η ανοσία της αγέλης μετρά αντίστροφους χρόνους… Μια ακόμη δόση απέμεινε, θάρρους, υπομονής και επιμονής σε αναγκαίες απομακρύνσεις… Όσον αφορά στον Πολιτισμό μας, που οι εκφάνσεις του μας έλειψαν τόσο, μας κόστισαν τόσο, οι ανοιχτές σκηνές θα αποτελέσουν φάρμακο στις πληγές των ψυχών μας που ταλανίστηκαν από σιωπές… Σαφώς δεν είμαι σε θέση να μιλήσω για την «αργή» ή «γρήγορη» επάνοδο... Εύχομαι ολόψυχα για τη δεύτερη… Κι όταν συμβεί, είμαι βέβαιος, πως θα βρίθουν καλλιτεχνικής πολυμορφίας και ποιότητας τα σχήματα που θα πατήσουν σανίδι, κι οι θεατές διψασμένοι απ’ την πολύμηνη στέρηση, θα βγουν να τις τιμήσουν…
-Υπάρχει κάτι από αυτά που άλλαξαν στη ζωή μας στη διάρκεια της πανδημίας που θα άξιζε, ίσως, να κρατήσουμε; Κάποιο μάθημα που πήραμε; Κάποιες συνήθειες που χρειάστηκε να αλλάξουμε; -Να κρατήσουμε το πολύτιμο της κοινωνίας του ανθρώπου δώρο, και την λυτρωτική στα όρια της θεραπευτικής ιεροπραξίας της συνυπάρξεως. Τον αγώνα μας για το αγαθό της ελευθερίας, με την συλλογική μας ευθύνη να περιθωριοποιεί εγωκεντρισμούς κι εντάσεις. Το ότι τα social media, και το διαδίκτυο είναι γλώσσα επικοινωνίας, και παντοδύναμο χρηστικό εργαλείο, να’ χουμε να λέμε, να νοιώθουμε, να πλουταίνουμε στιγμές εκμηδενίζοντας αποστάσεις, κι εξωτερικεύοντας συναισθήματα κάνοντας Τέχνη την κάθε μας στιγμή, με θέατρο, με ποίηση, με μουσική, κι όχι αχανής δημόσιος καφενές αντιπαραθέσεων κι εσώψυχων, αέναη σπατάλη χρόνου κι αποπροσανατολισμού, πεδίο δόξης λαμπρής φιλτραρισμένης αυταρέσκειας και ματαιότητας, το βιώσαμε. Ας διδαχθούμε απ’ τον παγκόσμιο ιατρονοσηλευτικό κόσμο και τον υπερβάλλοντα ζήλο που επέδειξε, κι ας υπηρετούμε την αξία του ουμανισμού στην κλίμακα που το μετερίζι του καθενός μας επιτρέπει. Υγιής δομές, κυριολεκτικά και μεταφορικά της κοινωνίας, όπως η οικογένεια και το σχολείο, οι εργασιακοί μας χώροι, που επαναπροσδιορίστηκαν στον έναν χρόνο αυτό, ας μην μεταλλαχθούν όπως ο ιός ξανά. Τους δώσαμε άλλη διάσταση, καθώς υπήρξαν ιστοί διατήρησης συνοχής και απαντοχής. Ας αντιληφθούμε πως μας «κράτησαν ζωντανούς», κι ας ενισχυθούν με την έγνοια μας και την προσφορά μας.