Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη: Μέσα στον Κάλβο υπάρχουν λέξεις που χρειάζεται κανείς να τις ψάξει στο λεξικό να καταλάβει τι σημαίνουν. Είναι όμως οι έννοιες που μας είναι γνώριμες εκείνες που θαρρείς χρειάζονται περισσότερο το ξανακοίταγμά μας…
Ο ύμνος στην ελευθερία, πρέπει να είναι ποτισμένος από μια συνειδητή ματιά ως προς το τί σημαίνει σήμερα η ελευθερία. Η σχέση του με το παρελθόν είναι ξεκάθαρη το θέμα που γεννάται είναι τι υπάρχει μπροστά μας.
Το βλέμμα του ποιητή Ανδρέα Κάλβου είναι ατάραχο. Απομένει κι εμείς να επαναπροσδιορίσουμε το δικό μας βλέμμα στα πράγματα. Πέρα απ’ την πατρίδα του καθενός, αυτό που μας ενώνει είναι η ανθρωπιά. Η ενσυναίσθηση.
Έχει θεωρηθεί από πολλούς ένας συναισθηματισμός η ενσυναίσθηση, που δεν οδηγεί σε πρακτικές λύσεις. Εν τούτοις, τυγχάνει να διαβάζω τον καιρό αυτό ένα βιβλίο, που την τοποθετεί και κατά την ταπεινή μου κρίση δικαίως στην κορωνίδα των ηγετικών ικανοτήτων. Αυτό, από μόνο του, αλλάζει το πρίσμα.
Τα μεγάλα κείμενα, μιας και γι’ αυτά ο λόγος, δεν έχουν αξία ως μια νοσταλγική αναβίωση, αλλά μας καλούν να τα ίδια να σκύψουμε πάνω τους και να επιχειρήσουμε να τα καταλάβουμε Αν κατανοήσει κανείς τί λέει ο ποιητής, τότε ανακαλύπτει θησαυρούς και την πίστη που απαιτείται ως εφόδιο για να προχωρήσει μπροστά. Ο Κάλβος σε καλεί να γίνεις ο ήρωας της ζωής σου.
-Τι άνθρωπος ήταν θεωρείς; Πώς θα μου τον σύστηνες; Από όσα έχω διαβάσει για κείνον, μιας και δεν έχω σαφή του εικόνα, δεν σώζεται το πορτρέτο του κι αυτό του δίνει και μια πιο μυστηριώδη και μυθικήδιάσταση, έχω την εντύπωση, ότι πίσω απ’ όλα τα ιδανικά κρύβεται ή φανερώνεται ένας άνθρωπος πολύ ευαίσθητος με τη βαθιά έννοια του όρου και γι’ αυτό κλειστός. Ένα άτομο εκλεκτικό εκλεπτυσμένο και επιλεκτικό. Είναι ενδιαφέρον εδώ να διαχωρίσουμε τη μοναχικότητα απ’ τη μοναξιά. Αλλιώς στέκει κοινωνικά κι άλλα του επιτάσσει ο ψυχισμός του. Αυτό που διαποτίζει το ποιητικό του έργο, είναι η ψυχή του κι όχι το κοινωνικό του αποτύπωμα.
-Υπερβατικά μπορείς και τον συναντάς… Τι του λες; Τίποτε δεν του λέω.. Δε μου αρέσει να προκαταβάλλω συναντήσεις, όσο κι αν η περιέργεια με προκαλεί. Θα ήθελα όμως να μπορούσα να καθίσω δίπλα του για κάποια ώρα στην απόλυτη σιωπή. Κι αν τύχαινε και συνέβαινε κάτι απέναντί μας, αν λόγου χάρη φτερούγιζε ένα πολύχρωμο πουλί, ή αν θρόϊζαν έντονα τα φύλλα των δέντρων, θα ήθελα να ζήσω το κοίταγμά τους απ’ τον Κάλβο. Θα ήταν σπουδαία στιγμή να δω πως τα κοιτά.
-Ποια νότα είναι αυτή που τον χαρακτηρίζει πιστεύεις; Σι. Μ’ αυτήν θα τον απέδιδα. Γιατί στο βιολί, επέλεξα να παίξω τον Εθνικό μας Ύμνο από Σι ενώ είχα δοκιμάσει προηγούμενα πολλές εκδοχές. Αυτή η νότα μου επιτρέπει να παίξω τις πιο ταιριαστές συγχορδίες. Θα περίμενε κανείς να διαλέξω την λα… Τα τραγούδια μας, λίγο-πολύ όλα από λα ξεκινούν. Ο Κάλβος είναι λίγο πιο δίπλα… Είναι το διαφορετικό… Το κάτι άλλο, αυτό που ξεφεύγει, που παραστέκει σιμά… Δίπλα απ’ αυτό που σου’ ρχεται στο νου … αυτό είναι για μένα ο Κάλβος.
-Κι ένας στίχος του που σ’ αρέσει πολύ και γιατί; «Ο ήλιος, κυκλοδίωκτος, ως αράχνη μ’ εδίπλωνε και με φως και με θάνατον ακαταπαύστως». Αφενός γιατί είμαστε οι αντιφάσεις μας, και γιατί όπως λέει και στην Αντιγόνη ο χορός : «ο άνθρωπος έχει καταφέρει πάρα πολλά πράγματα, μονάχα από ένα δεν μπορεί να ξεφύγει: απ’ τον θάνατο». Ο θάνατος όχι ως έννοια του τετελεσμένου, καθότι ζούμε μικρές γεννήσεις και μικρούς θανάτους συνεχώς.