Αφορμή ο «ΠΟΥΠΟΥΛΕΝΙΟΣ», το θεατρικό έργο του ΜΑΡΤΙΝ ΜΑΚ ΝΤΟΝΑ, που σε λίγες μέρες το ΚΘΒΕ, δρομολογεί να προβάλλει διαδικτυακά, λόγω συνθήκης, στην επίσημη ιστοσελίδα του, σε σκηνοθεσία Μαίρης Ανδρέου.
Ακούστε την εκπομπή
Η Μάρα Τσικάρα, έχοντας παρακολουθήσει πρόβες και πέρασμα στο Βασιλικό Θέατρο, «ανακρίνει» τους πρωταγωνιστές Γιάννη Τσεμπερλίδη και Χρίστο Στυλιανού, μαζί και τον συνάδερφο – συμπαρουσιαστή της στην ραδιοφωνική παραγωγή «ΦΩΤΑ ΣΑΝΙΔΙ ΧΑΡΤΙ», του ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, Γιώργο Κολοβό, θέτοντάς τους την ίδια ακριβώς ερώτηση: «Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω και να έβρισκες τον εαυτό σου στα παιδικά του χρόνια, τι θα του έλεγες, πως θα τον συμβούλευες»;
Γιώργος Κολοβός: Αν μπορούσα να συναντήσω τον εαυτό μου σε μικρότερη ηλικία, κατ’ αρχάς για πέντε λεπτά απλά θα τον κοιτούσα. Για να δω όλα όσα έχω ξεχάσει πάνω μου! Από κει κι έπειτα θα του έλεγα μερικά πράγματα που θα μπορούσε να αποφύγει και όχι αυτά που λένε στον «Πουπουλένιο». Θα του έλεγα να μην τον θλίβει ο κόσμος. Καλύτερα να θυμώνει! Να μην ετεροκαθορίζεται. Ούτε να μιμείται ανθρώπους και ό,τι δεν καταλαβαίνει. Γιατί αν μιμείται ανθρώπους και τους μιμείται λάθος θα κάνει κακό. Θα του έλεγα να έχει λιγότερους φίλους, αλλά περισσότερο χρόνο μαζί τους και όχι το αντίθετο. Και ότι η ζωή δεν είναι Facebook, αν και δεν θα το καταλάβαινε αυτό, γιατί το 1980 το πιο super πράγμα ήταν οι κασέτες και ο kit. Και τελευταία θα του έλεγα ότι, όταν κάτι δεν λειτουργεί, μια σχέση, μια δουλειά, μια επιλογή, να την αλλάξει… Να παίρνει αποφάσεις γρήγορα, να μην περιμένει πολύ, να μην δίνει στους ανθρώπους πάρα πολλές ευκαιρίες, γιατί δεν υπάρχει καλό και κακό… υπάρχει τι λειτουργεί και τί όχι, γιατί καλό και κακό υπάρχει… αυτά νομίζω θα του έλεγα, και ότι τον αγαπώ πολύ.
Χρίστος Στυλιανού (Μίσαλ): Η αλήθεια είναι πως δεν έχω καταλάβει πως έχω φθάσει 42 ετών. Θα μπορούσα να γυρίσω τώρα πίσω στην παιδική μου ηλικία ως Πουπουλένιος Χωρίς τη σκοτεινή του πλευρά για να μου πω τι; Πάντως και με βάση μια κουβέντα που είχαμε, τα δικά μου παιδιά που τώρα είναι 10 και έξι, θα μου έλεγα να μην φοβάμαι για να κάνω λάθη! Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια, για να ανακαλύψω πως δεν πειράζει να κάνεις λάθη. Ακόμη δυσκολεύομαι να το δεχθώ, όμως συχνά είναι απελευθερωτικό να κάνεις λάθη. Το ξέρω πια πως ζούμε σε έναν κόσμο που δεν τα θέλει, ωστόσο πρέπει να μαθαίνουμε από μικροί, ότι κάνοντας ένα λάθος δεν ήρθε δα και το τέλος του κόσμου. Δεν είναι τόσο τραγικό και πέρα απ’ το γεγονός ότι μαθαίνουμε απ’ τα λάθη μας, είναι σ’ έναν βαθμό λυτρωτικό, απελευθερωτικό! Δεν πρέπει να αγχωνόμαστε για την παραμικρή μας κίνηση, για την παραμικρή μας λέξη. Είναι προτιμότερο να μάθεις να προσπαθείς να κάνεις κάτι έστω κι αν κάνεις κάποια λάθη, παρά, το ενδεχόμενο να υποπέσεις σε λάθη, να σε αποτρέπει να προσπαθείς!
Γιάννης Τσεμπερλίδης (Κατούριαν): Εγώ είμαι ο Πουπουλένιος υποθετικά λοιπόν… Τι θα του έλεγα του εαυτού μου; Εγώ συνήθως θέλω να πάω στο μέλλον όχι στο παρελθόν! Ωστόσο αφού μου το ζητάς, θα τον συναντούσα, κάπου εκεί στα 7, παίζει στη θάλασσα… Θα πήγαινα και θα έπαιζα μαζί του… Δεν θα ήθελα να τον συμβουλεύσω. Πώς να συμβουλεύσω τον εαυτό μου; Τους άλλους συμβουλεύουμε συνήθως! Θα επεδίωκα να κάτσουμε να παίξουμε μαζί! Να του πω να δώσει ένα εργαλείο για καλύτερη ζωή θα του ζητούσα. Όπως η έλευση της Τεχνολογίας τελευταία που μας επέτρεψε εξέλιξη… Μια ανθρώπινη επαφή μαζί του, αυτό θα προσδοκούσα!