... μια μέρα σε ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ... ...βράδιασε και παραμένω «δεσμώτης» των λόγων του ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ... σε ήρωες κι αντιήρωες... με την ηχώ τους στην καρδιά μου εξ' όσων ευλογήθηκα να αποθησαυρίσω, παρακολουθώντας «πέρασμα» στη Μικρή Σκηνή της Μονής Λαζαριστών... το βλέμμα αναζήτησε ακόλουθα σελίδες κι άλλων πονημάτων κι άλλων μορφών σε ένα χθες τόσο σιμά στο σήμερα χωρίς αποσιωπητικές πίκρες...
Είναι σπουδαία κι αυτή η λειτουργία του θεάτρου... να σε οδηγεί..να σε μαγνητίζει... να σε παρακινεί... να σε ξεσηκώνει... σε δρόμους γεμάτους ...ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΗΣ αξιών... να σε γυρνά...
...Μιαν τελεία ας πούμε... μόνη της αλλιώς... μαζί με παύλα όμως ;.. πόσο άλλη η σημασία της;.. πόσο άλλη κι η ζωή μας;
Βάζαμε μόνο ἀποσιωπητικά!.. Τo συνηθίζαμε πολύ. Μᾶς ἄρεσε! Ἕνα σωρό ἀποσιωπητικά... Τόσο πού σ’ ἕνα ἑβδομαδιαῖο περιοδικό, πού στέλναμε τούς πρώτους στίχους μας, μᾶς ἔγραψαν: Προσέχετε τή στίξη! ! ! Ὄχι τόσα ἀποσιωπητικά... Αὐτό εἶναι δεῖγμα τῶν πρωτόπειρων… Κι ἀλήθεια, μή καί δέν ἤμαστε πρωτόπειροι; Καί μείναμε ἄπειροι σχεδόν... Μά... τί σχεδόν, πού μείναμε –... – ἐντελῶς ἄπειροι. Γι’ αὐτό ἀγαπούσαμε καί πάλι τήν ἀρχή (...) όχι μόνο το τέλος… Μάθαμε τελοσπάντων στίξη… Κι ὡστόσο εἶναι χιλιάδες πάλι ἀποσιωπητικά τ’ ἀστέρια κάθε βράδι… Τί νά ποῦμε; Ποῦ νά βάλουμε μιά παῦλα;..
(Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα 1930 -1960»)
Σύνταξη - Επιμέλεια: Χρύσα Σάμου