(ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ από τον λόγο του Νεοπτόλεμου που σκηνοθετεί η Πολυξένη Σπυροπούλου στο ΚΘΒΕ) «Εσύ θα κρατήσεις την ύστατη νίκη και τη μόνη τη γνώση αυτή τη μελιχρή και τρομερή πως δεν υπάρχει καμία νίκη».
Μ’ αυτή τη φράση απ’ την ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ μας συστήνει τον ήρωα ΝΕΟΠΤΟΛΕΜΟ ο Μάριος Μεβουλιώτης που σε συνθήκη καραντίνας επί σκηνής της Μονής Λαζαριστών πλάι στον Στέργιο Τζαφέρη, τον Δημήτρη Καρτόκη, την Αίγλη Κατσίκη, τη Μάρα Τσικάρα την Πολυξένη Σπυροπούλου, την Άννα Κυριακίδου, τον Ιορδάνη Αϊβάζογλου, τη Μελίνα Αποστολίδου και τη Ρούλα Παντελίδου βρίσκονται στις τελευταίες δοκιμές της ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΔΙΑΣΤΑΣΗΣ του ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ που σε λίγο θα παρακολουθήσουμε διαδικτυακά απ’ το ΚΘΒΕ.
«Οφείλουμε να αντέξουμε οι ηθοποιοί, να κρατηθούμε ο ένας απ’ τον άλλον και στα όποια περιβάλλοντα ψυχικής νοητικής σωματικής φθοράς ο κόσμος της Τέχνης να δηλώσει πολιτιστικό παρόν» μου λέει. Τον ρωτώ για τον ήρωα που ενσαρκώνει: «Κανείς δεν ξέρει τον Νεοπτόλεμο! Όλοι γνωρίζουν τον γιο του Αχιλλέα, μου εξηγεί. Ο Νεοπτόλεμος όμως είναι μεγάλος ήρωας. Πολέμησε με μεγάλο θάρρος στην Τροία, επέστρεψε απ’ τα πεδία των μαχών και δολοφονήθηκε νεότατος.
Αυτό που έρχεται να μας πει ο ίδιος μέσω του Ρίτσου και της «ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΔΙΑΣΤΑΣΗΣ», είναι ότι θα προτιμούσε να μείνει στο σπίτι του: «μήτε μιαν ώρα δεν είχαμε δική μας, πληρώνοντας τα χρέη και τις υποθήκες άλλων» λέει χαρακτηριστικά. Κι είναι σαν να φωνάζει «Μας τσακίσατε»! «Αυτή τη γενιά των νέων την έχετε ισοπεδώσει! Αφήστε μας να ζήσουμε μέσα στο δικό μας ελάχιστο! Δε θέλουμε να αναμετρηθούμε με ήρωες. Θέλουμε να είμαστε άνθρωποι. Κι ας μην ασχοληθεί κανείς μαζί μας κι εμείς δεν θέλουμε με κανέναν να ασχοληθούμε!
Θέλουμε να ανοίξουμε το παράθυρο και απέναντι στον τοίχο να δούμε ένα κλουβί με καναρίνια… κι αυτή να είναι η έγνοια μας.. μ’ αυτά ν’ ασχοληθούμε Συναντούμε τον Νεοπτόλεμο με ένα τεράστιο δίλημμα… Είναι ένας άνδρας που πρέπει να πολεμήσει ή ένας άνθρωπος που λέει «αφήστε με να ζήσω τη ζωή μου»; Βρίσκεται στο μεταίχμιο. Εξάλλου και πάλι σε δίλημμα βρίσκονταν και στον Φιλοκτήτη. Και εκεί αναρωτήθηκε να πάρω τα όπλα και να τα του τα πάω, γνωρίζοντας ότι μ’ αυτά τα όπλα θα πέσει η Τροία, ή να αφήσω τον άνθρωπο ; Μεγάλος διχασμός, ατέρμονος. Όμως τόσο τον ίδιο όσο και τους υπόλοιπους ήρωές του ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ του εξανθρωπίζει. Μας μιλά για την ανθρώπινη πλευρά τους, την ανθρώπινη αδυναμία τους.
Ζητούμενό του είναι να αναδυθεί η ανθρώπινη υπόσταση που κρύβει και το μεγαλείο τους. Να βρούμε τον εαυτό μας, να μην έχουμε μεγάλα πρότυπα, αυτό είναι το ζήτημα. Η τελετή πριν τη μάχη κοντράρεται με την τελετή μιας όμορφης μέρας … Κι η τελετή του θανάτου με την αποφυγή του μοιραίου… Όσο για τα αντικείμενα, όλοι οι ήρωες κουβαλούν ένα μαντήλι – σύμβολο. Του Νεοπτόλεμου του δώσαν από παιδί το κοστούμι της στρατιωτικής στολής… του το φόρεσαν από μικρό παιδί… Να του το βγάλουμε πρέπει επιτέλους… Κι η σκαλωσιά είναι για να ανέβουμε…και παραδίπλα μια φωτιά να παίξουμε με αναπτήρες και με ύψη… -Συναντάς υποθετικά τον Νεοπτόλεμο … Τί του λες; «Ωραίο ταξίδι! Ελπίζω να μην τελειώσει εύκολα!»… κι όσο για μας «μ’ ότι όπλο μας έχει μείνει ζωντανό ας παλέψουμε»!
Σύνταξη - Επιμέλεια: Χρύσα Σάμου