Η Μάρα Μαλγαρινού, στο ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΑ ΑΛΜΠΑ, είναι και δεν είναι... υπάρχει και δεν υπάρχει... Υπάρχει και εννοείται ταυτόχρονα... Είναι η αύρα; H μοίρα; To γιατί; Η ρίμα σε μια ζωή - ποίημα, στερημένη από την τέχνη του να ζεις; Οι τρελές μύχιες σκέψεις; Το κρεσέντο ενός χορού που ξεψυχά στα βήματα της ανελευθερίας;
Η ίδια μας απαντά: Θα ήταν ιδανική συνθήκη να υπήρχε κοινό. Ο δικός μου ρόλος, είναι ένα πλάσμα-πνεύμα, ο θεατής, ο αφηγητής, ενέχεται στο σύστημα με έναν τρόπο άλλο. Όταν μάθαμε ότι η παράσταση θα μαγνητοσκοπηθεί διαμορφώθηκε διαφορετικά ο ρόλος μιας και λείπει το βλέμμα ή το παιχνίδι με το κοινό. Το φέραμε στο σήμερα και τις ανάγκες της πραγματικότητας που θέλει άδεια τα καθίσματα, επιχειρώντας να αφαιρέσουμε τη διάδραση και την επικοινωνία που ήταν ο αρχικός στόχος του ρόλου μου … Προσπαθήσαμε να μείνουμε στην ποιητική του διάσταση, στο duende, για να βγει το «όλα εδώ πληρώνονται» ή το «κύκλος είναι και γυρίζει» … Και δυστυχώς η Μπερνάρντα θα χάσει ότι πολύτιμο έχει που είναι τα παιδιά της.
Ο ρόλος είναι ενεργειακός. Εμφανίζομαι μόνο στην πρώτη πράξη, και κάνοντας ένα κορίτσι συνοδό που επιστρέφει με τις ηρωίδες του Λόρκα απ’ την κηδεία, παρακολουθεί στην εξέλιξη, τί συμβαίνει σ’ αυτή την χαοτική πραγματικότητα του θλιβερού σπιτιού. Επανεμφανίζομαι σύμφωνα με τον συγγραφέα τη στιγμή του θανάτου μ’ έναν απελευθερωτικό χορό που εξαγνίζει…
Πνευματικά συνδέομαι με όλους τους χαρακτήρες, συμμετέχω μ’ έναν τρόπο σε όλα, και στα κοτσομπολιά, και στα ερωτικά παίγνια, υπάρχω στις συνομιλίες για τους άνδρες που είναι στον θερισμό, στα παιχνίδια που γίνονται απ’ τις γυναίκες – παιδιά δίχως τέλος, και στις παντομίμες επίσης που είναι ένας άλλος κώδικας επικοινωνίας μες το σπίτι. Η γιαγιά είναι από αλλού φερμένη. Υπάρχει εκεί κι έχω μαζί της δέσιμο … έχει ξεφύγει εγκεφαλικά απ’ τα όρια του σπιτιού, πνευματικά συνδεόμαστε απόλυτα. Είναι η ενσάρκωση της ελευθερίας που αδυνατεί να βγει απ’ το σπίτι. Με τη Μπερνάρντα δεν ξέρω αν μπορώ σε κάτι να συσχετιστώ.
Το μότο που βρίσκω να πω είναι «κύκλος είναι και γυρίζει».. Κάρμα! Θα της γυρίσει μπούμεραγκ ότι κάνει… κι ο ρόλος μου είναι ο καθρέφτης της. Ή μια προειδοποίηση που λέει «Μη φθάνεις στα άκρα τα πράγματα»!
Από τα κορίτσια περισσότερη σύνδεση έχω νομίζω με την μικρή. Γι’ αυτό κι υπάρχει η επικοινωνία αυτή. Οπότε περάσαμε σε μια άλλη σφαίρα.. σ’ άλλη διάσταση που για μας είναι τόπος… και είναι καλύτερα να ζούμε εκεί.
Θα μπορούσα να κάνω χίλια πράγματα αν η συνθήκη ήταν μια γεμάτη αίθουσα… Από εκεί που αρχικά ήταν να εστιάσω, στο κοινό, τοποθετήθηκε το βλέμμα μου στο σπίτι. Έκανα στροφή 180 μοιρών και προσαρμόστηκα. Όλοι προσαρμοζόμαστε στην εποχή… δεν πειράζει.. η ζωή κυλάει… τρέχει … κι εμείς οφείλουμε να την ακολουθούμε.
Διανομή: Μπερνάρντα Άλμπα: Μαρία Χατζηιωαννίδου Μαρία Χοσέφα: Λίλιαν Παλάντζα Ανγκούστιας: Χρύσα Ζαφειριάδου Μαγδαλένα: Μομώ Βλάχου Αμέλια: Ελένη Θυμιοπούλου Μαρτίριο: Ιωάννα Δεμερτσίδου Αδέλα: Χρύσα Μπαχτσεβάνη Πόνθια: Ιωάννα Παγιατάκη Υπηρέτρια: Ελευθερία Αγγελίτσα Κορίτσι: Μάρα Μαλγαρινού Σύνταξη - Επιμέλεια: Χρύσα Σάμου